ΕΒΡΑΪΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΑΠΟΛΛΏΝΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ

Μονοθεϊσμός και πολιτική

Η έννοια του Ενός Θεού, όσο σωστή και να είναι, δεν προωθήθηκε ιστορικά από ιδεολογικούς ή θεολογικούς λόγους, αλλά πολιτικούς. Οι Βαβυλώνιοι πρώτοι είχαν προσπαθήσει να ταυτίσουν τον θεό Μαρδούκ με τους άλλους θεούς, συγχωνεύοντάς τους με αυτόν. ^[1]  Όλες οι αρχαίες Αυτοκρατορίες προωθούσαν την έννοια του ενός Θεού, σαν μέσο εμπέδωσης της εξουσίας τους. (έναςβασιλιάς, ένα κράτος, ένας λαός, ένας θεός) Άλλωστε, ο μονοθεϊσμός ξεκίνησε, πιθανότατα, στην Αίγυπτο, σαν ουράνια απεικόνιση της εξουσίας του Φαραώ.

Από την στιγμή που δημιουργήθηκε η Περσική Αυτοκρατορία, και ειδικά όταν επέτρεψε στους Εβραίους να επιστρέψουν στο Ισραήλ από την «μετοικεσία της Βαβυλώνος», η θεολογία τους άλλαξε, επίσης.

Στην Παλαιά Διαθήκη διαβάζουμε πως ο Μέγας Βασιλεύς των Περσών είναι πλέον ο εκπρόσωπός του Θεού -του Ιεχωβά- επί της γης! «Ούτως είπε Κύρος βασιλεύς Περσών. πάσας τας βασιλείας της γης έδωκέ μοι Κύριος ο Θεός του ουρανού, και αυτός επεσκέψατο εμέ του οικοδομήσαι οίκον αυτώ εν Ιερουσαλήμ εν τη Ιουδαία». Αν δε σας φτάνει αυτό: «ήγειρε Κύριος το πνεύμα Κύρου βασιλέως Περσών και εκήρυξεν εν όλη τη βασιλεία αυτού και άμα δια γραπτών λέγων. τάδε λέγει ο βασιλεύς Περσών Κύρος. εμέ ανέδειξε βασιλέα της οικουμένης ο Κύριος του Ισραήλ, Κύριος ο Ύψιστος.»  ^[2]  Ο «Κύριος» είχε παλιά πάρε – δώσε με τους Μεσοποτάμιους «εκπροσώπους Του»: «και επήγειρεν ο Θεός Ισραήλ το πνεύμα Φολώχ βασιλέως Ασσούρ και το πνεύμα Θαγλαθφαλασάρ βασιλέως Ασσούρ, και μετώκισε τον Ρουβήν και τον Γαδδί…»  [3]

Ο Ιερεμίας πανηγυρίζει που ο Πέρσης Μέγας βασιλεύς σκότωσε τον ιερό ταύρο Άπι, γιο του… Δία. «Διατί έφυγεν από σου ο Άπις; ο μόσχος ο εκλεκτός σου ουκ έμεινεν, ότι Κύριος παρέλυσεν αυτόν» ^[4]  Ο Μέγας βασιλεύς Καμβύσης, ο… ταυρομάχος, φαίνεται να λειτουργεί σαν όργανο του «Κυρίου», ή και σαν ενσάρκωσή του, μια που αυτός μαχαίρωσε τον ταύρο. Ο Ηρόδοτος αναφέρεται στο ίδιο επεισόδιο με αποτροπιασμό. Ο φόνος του Άπι ήταν γι’ αυτόν μέγιστη ασέβεια, που οι θεοί την τιμώρησαν εν καιρώ. Ουσιαστικά, ο Έλληνας ιστορικός, υπό το φως της επαγωγικής λογικής που θεμελίωσε τον Δυτικό Πολιτισμό, δεν μπορεί να κατανοήσει πως κάποιος άνθρωπος μπορούσε να θεωρεί τον ιερό Άπι σαν ένα απλό μοσχάρι. Προτιμά να αποκαλέσει τον Καμβύση «ουδέ πρότερον φρενήρη», τρελό από κούνια… ^[5]  Σήμερα, οι χαρακτηρισμοί μπορούν να αντιστραφούν.Τρελλοί μας φαίνονται οι λάτρεις του Ταύρου. Εκπρόσωπος του σύγχρονου, Δυτικού τρόπου σκέψης είναι ο Πέρσης Καμβύσης, όχι ο Έλληνας Ηρόδοτος.

Αλλά και οι Έλληνες συγγραφείς, όταν αναφέρονται στο βασιλιά της Περσίας, μιλάνε για «Βασιλέα», χωρίς άλλη επεξήγηση. Ένας ήταν ο «Βασιλεύς». Άρα, αναγνώριζαν την μοναδικότητά του, ακριβώς όπως και οι Εβραίοι. Πρόκειται για θρησκευτικό χαρακτηριστικό και σεβασμό, γιατί ο Πέρσης Βασιλεύς είχε οικειοποιηθεί τον Ιερό – θεϊκό χαρακτήρα των Φαραώ, όταν κατέκτησε την Αίγυπτο, μαζί με αυτόν του Ιεχωβά. Από την Αίγυπτο προήλθε η ταύτιση Ιεχωβά-Μεγάλου Βασιλέως, και όχι από το Ισραήλ, όπως βαυκαλίζεται η Παλαιά Διαθήκη.

Το μοναδικό γνώρισμα της παγκόσμιας θεϊκής βασιλικής εξουσίας «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν» του Ενός Θεού, κληρονόμησε ο Μέγας Αλέξανδρος, ως γιος του Άμμωνα –Δία – Ρα, (σε μορφή φιδιού) και μέσω της Κλεοπάτρας, οι θεοποιημένοι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες. Ιουδαιο-χριστιανισμός, που λένε… Και αυτοί άρχισαν να πειραματίζονται με την καθιέρωση ενός θεού. Άρχισαν με τον Ήλιο, (στη Συριακή του έκδοση) πέρασαν στον Πέρση Μίθρα, που τον ταύτισαν με τον Ήλιο, και ο Κωνσταντίνος κατέληξε στον Ιουδαίο Χριστό. Η πορεία προς τον μονοθεϊσμό ήταν αναπόδραστη. Ο θεός έπρεπε να είναι ξένος, γιατί κανείς ντόπιος δεν θα μπορούσε να επισκιάσει στους υπόλοιπους, αφού λατρεύονταν μαζί για αιώνες. Είχε άλλωστε δοκιμαστεί, και αποτύχει, με τον Σέραπι, που είχε επιχειρηθεί Να καθιερωθεί ως σύνοψη όλων των θεών, επίσης.

Ανάμεσα σε έναν Πέρση και έναν Εβραίο θεό (αυτά διέθετε το κατάστημα) δεν μπορούσε να υπάρξει επιλογή. Αν είχαμε διαλέξει το Μίθρα, όπως ονειρεύονταν ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, (που αποκαλούσε τον Μίθρα πατέρα του)  [6] θα είχαμε καταλήξει σαν κι αυτόν, νικημένοι από Περσικά όπλα.

Η Ελλάδα δεν είχε αυτοκρατορία την εποχή που εμφανίστηκε ο Απόλλων. Έτσι, η εμπλοκή των Δελφών και των Σιβυλλών στο πολιτικό (κατά βάθος) παιχνίδι του «Ενός Θεού» είναι ένδειξη και απόδειξη πως αυτή η λατρεία μετέφερε ξένες, Αιγυπτιακές και Μεσοποταμιακές Αυτοκρατορικές και Προσωπο += θεο += κρατικές θρησκευτικές αντιλήψεις.

Το πραγματικό θρησκευτικό πλαίσιο

του Ισραήλ και οι Σίβυλλες

Οι Εβραίοι έζησαν για πολλές γενιές στην Αίγυπτο και γνώρισαν τη λατρεία του Ώρου-Απόλλωνα. Είναι ακόμα πιθανό πως συμμετείχαν ενεργά στη δημιουργία αυτής της θεότητας. Ο ίδιος Απαλιούνας-Απόλλωνας λατρεύονταν και στην Τροία, όπου διέμεναν τα Φοινικο-εβραϊκό-Ασσυριακά μαντικά γένη των Ασκανίων-Ασκενάζ, Κόων-Κοέν, Έλυμων –Ελύμα και Ερμιούθ-Ναβί. (δες ειδικά κεφ) Η Εβραϊκή θρησκεία περιέχει στοιχεία από τη Μεσοποταμία, όπου είχαν επίσης εκτοπιστεί για πολύ καιρό οι Εβραίοι, αλλά και από όπου κατάγονταν ο Αβραάμ.

Κλασσικές αφηγήσεις της Βίβλου, όπως αυτή του Κατακλυσμού, αποδείχτηκε πως είναι Μεσοποταμιακές, μια που αναφέρονται ήδη στο Έπος του Γιλγαμές. ^[7]  Και ο μύθος του Μωυσή που εγκαταλείφθηκε στο Νείλο μέσα σε καλάθι, προέρχεται από τον βίο του Μεσοποτάμιου Σαργών. [8]

Αργότερα, ο Ιουδαϊσμός επηρεάστηκε και από την Ελληνική φιλοσοφία. Έκφραση και εκδήλωση αυτού του φαινόμενου, ήταν κείμενα όπως ο «Εκκλησιαστής», αλλά και μια σειρά εξελληνισμένοι Ιουδαίοι φιλόσοφοι που προσπαθούσαν να ενώσουν τους δυο τρόπους σκέψης. Πολύ πριν, υπήρχαν οι Σίβυλλες, ειδικά η Εβραία… Οι Σίβυλλες έδρασαν στην Ασία, Ελλάδα. Ιταλία, και παντού προπαγάνδιζαν το μονοθεϊσμό. Οι περισσότεροι, αντί να αναγνωρίσουν την Εβραϊκή τους καταγωγή, προτιμούν να λένε πως οι χρησμοί τους είναι κατασκευασμένοι από τους Χριστιανούς.

Στο Ισραήλ συνυπήρχαν για αιώνες και άλλες λατρείες με αυτή του Ιεχωβά. Οι Σίβυλλες ή οι Τρώες Μάντεις (Οι Έλυμοι, οι Κώες και οι Ασκάνιοι –ίσως και οι Δαρδά) μπορεί να ανήκαν σε αυτές. Το πρώιμο Ισραήλ ήταν γεμάτο Μάντεις, οιωνοσκόπους, Νεκρομάντεις, «προφήτες του Βαάλ» κλπ., παρόλο που οι «Προφήτες του Κυρίου» και οι (ελάχιστοι) Εβραίοι μονοθεϊστές βασιλιάδες, τους εξόντωναν περιοδικά. Δεν τα λέει κάποιος ιδιόρρυθμος ιστορικός, αλλά η Παλαιά Διαθήκη, κυρίως στα Βιβλία των «Βασιλειών».

Ο Σολομών, αφού έκτισε τον περίφημο Ναό, δεν παρέλειψε να κτίσει ναούς και για τους υπόλοιπους θεούς!  ^[9]  Στο χτίσιμο του ναού του Σολομώντα συμμετείχε ο βασιλιάς Χιράμ της Φοινικικής Τύρου, ^[10]  όπου λατρεύονταν ο Απόλλωνας. ^[11] (γιατί δεν αισθάνομαι πια καμιά έκπληξη;) Οι Φοίνικες ήταν «σοφοί και γνώστες περί τα θεία…» ^[12] , όπως είπε ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, που και αυτός ανοικοδόμησε τον γκρεμισμένο ναό των Εβραίων,  ^[13]  μάλλον για να αποδείξει την σοφία του και την προσκόλλησή του στις Απολλώνιες παραδόσεις…

Στο Ναό του Σολομώντα υπήρχαν απεικονίσεις δώδεκα βοδιών (σύμβολο του Βαάλ, που παριστάνονταν συχνά με κέρατα, αλλά και της Ιώς-Σιών, γενάρχη των Εβραίων) κάτω από την «θάλασσα» (λεκάνη τελετουργικών πλύσεων στο θυσιαστήριο) ^[14]  ενώ το Δευτερονόμιον προστάζει μάταια: «μη ανομήσητε και ποιήσετε υμίν εαυτοίς γλυπτόν ομοίωμα» /…/ «ομοίωμα παντός κτήνους των όντων επί της γης…» [15]

Οι Εβραίοι «εθυμίαζαν» και ένα χάλκινο φίδι (!) τον συμπαθέστατο Νεεσθάν, που είχε φτιάξει ο Μωυσής  ^[16]  (!!) με εντολή του Γιαχβέ (!!!) μέχρι που ο βασιλιάς Εζεκίας: «…εξήρε τα υψηλά και συνέτριψε τας στήλας και εξολώθρευσε τα άλση και τον όφιν τον χαλκούν όν εποίησε Μωυσής, ότι έως των ημερών εκείνων ήσαν οι υιοί Ισραήλ θυμιώντες αυτώ, και εκάλεσεν αυτώ Νεεσθάν.» ^[17]  Φαίνεται πως και το όνομα Εύα, «κατά την ακριβή των Εβραίων φωνήν όνομα Έυια δασυνόμενον ερμηνεύεται όφις η θήλεια».  ^[18] (η επίσημη ερμηνεία είναι «Ζωή») Συνεπώς η λατρεία του φιδιού από τους Εβραίους ήταν αρχέγονη – όπως και στους Έλληνες, που το θεωρούσαν γενάρχη τους.

«Ότι κατ’ αριθμόν των πόλεών σου ήσαν θεοί σου, Ιούδα, και κατ’ αριθμόν διόδων της Ιερουσαλήμ έθυον τη Βαάλ» ^[19]  (κάθε πόλη σου είχε και άλλο θεό, Ιουδαία, και σε κάθε δρομάκι της Ιερουσαλήμ θυσίαζαν στη Βαάλ)

Ο βασιλιάς του Ισραήλ Μανασσής: «…ωκοδόμησε θυσιαστήριον εν οίκω Κυρίου ως είπεν. εν Ιερουσαλήμ θήσω το όνομά μου. και ωκοδόμησε θυσιαστήριον πάση τη δυνάμει του ουρανού εν ταις δυσίν αυλαίς οίκου Κυρίου. και διήγε τους υιούς αυτού εν πυρί» [θυσίασε τους γιούς του] «και εκληδονίζετο και οιωνίζετο» [έκανε μαντείες] «και εποίησε τεμένη και γνώστας πλήθυνεν του ποιείν το πονηρόν εν οφθαλμοίς Κυρίου παροργίσαι αυτόν» [20]

Οι Ιουδαίοι πιστοί των «ετέρων θεών» δεν έπαυαν να λατρεύουν και στον Ιεχωβά, και να συμβουλεύονται τους προφήτες του, όπως πολλά εδάφια της Π. Διαθήκης αποκαλύπτουν. Στην «Έξοδο», γλιστράει η γραφίδα του συντάκτη: «θεούς ου κακολογήσεις» ^[21]  Και ο Ψαλμός του Δαυίδ: «Ο Θεός έστη εν συναγωγή θεών εν μέσω δε θεούς διακρινεί» ^[22]  Συνεπώς, σε όποια ιουδαϊκή λατρεία (μονοθεϊστική ή πολυθεϊστική) και να ανήκαν, οι Σίβυλλες συνδέονταν με τον Ιεχωβά, όχι μόνο φυλετικά, αλλά και θρησκευτικά.

Η Μαντική τέχνη συγχέονταν με τη σοφία. Η ίδια ταύτιση υπήρχε και στην Ελλάδα, όπου οι φιλόσοφοι της τελευταίας περιόδου χρησμοδοτούσαν. ^[23]  Λέει ο Κλήμης Αλεξανδρείας: «ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας της δια των προφητών λαλούσης»… ^[24]  Γράφει η Παλαιά Διαθήκη: «ει δε και πολυπειρίαν ποθεί τις, οίδε τα αρχαία και τα μέλλοντα εικάζειν, επίσταται στροφάς λόγων και λύσεις αινιγμάτων, σημεία και τέρατα προγινώσκει και εκβάσεις καιρών και χρόνων. έκρινα τοίνυν ταύτην [την σοφία] αγαγέσθαι προς συμβίωσιν…»  ^[25]  (και αν κάποιος επιθυμεί να έχει πολλές γνώσεις, να μάθει να βλέπει το παρελθόν και το μέλλον, να ξέρει να γυρίζει τα λόγια και να λύνει τα αινίγματα, να προβλέπει τα σημεία και τέρατα, και να γνωρίζει τι θα φέρουν τα χρόνια και οι καιροί, κρίνω λοιπόν πως πρέπει να φέρει την σοφία για να ζήσει μαζί της)

Ο Βαβυλωνιακός θεός Ναμπού, συνδέονταν με τη Σοφία, και με τον πλανήτη Ερμή, που επίσης ήταν θεός της Σοφίας. (αλλά και της κλεψιάς, στην Ελλάδα – εδώ είναι Βαλκάνια) Ναμπί, ή Ναβή, η αντίστοιχη λέξη στα Εβραϊκά, σημαίνει «προφήτης», «ο αγγελιαφόρος του θεού» δηλ. «Σοφός σαν το Ναμπού-Ερμή» ^[26] . Ονόματα βασιλέων όπως «Ναβου-χοδονόσωρ», «Ναβο-παλασάρ», κλπ, σημαίνουν σοφοί και θεϊκοί. Αυτές ήταν οι έννοιες της Σοφίας στην αρχαιότητα.  [27]

Η Χριστιανική και η Απολλώνια νοοτροπία συμβαδίζουν, επισημάναμε αλλού, όσον αφορά τους σκοτεινούς χρησμούς… Και η Απολλώνια περί δικαίου αίσθηση ήταν ίδια με την Ιουδαϊκή. Το περίφημο «Οφθαλμόν αντί οφθαλμού» που θεωρείται τυπικά Εβραϊκή ρήση, υπήρξε και χρησμός των Δελφών: «Αίκε πάθοι τα κ’ έρεξε, δίκη δ’ ιθεία γένοιτο»  ^[28]  [πάθε αυτά που έκανες, είναι αρκετό για τη δικαιοσύνη] Άλλοι αποδίδουν το χρησμό στον Ραδάμανθυ. Επίσης η πασίγνωστη ρήση «αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα» της Π. Διαθήκης, ήταν μια αρχή αναγνωρισμένη και στην αρχαία Ελλάδα, τόσο από τον Σόλωνα, όσο και από τον Πλούταρχο. Ο Αθήναιος διαπιστώνει πως μερικές φορές «οι λίαν υβριστικώς προς τα θεία διακείμενοι» τιμωρούνται άμεσα, χωρίς η θεία εκδίκηση να μετατίθεται στα παιδιά τους. «Ουκ εις τους παίδας αποτίθενται τας τιμωρίας» ^[29]  Συνεπώς, η έκφραση ήταν πασίγνωστη. Ήταν Ελληνικής προέλευσης; Όπως και η Παλαιά Διαθήκη; Τότε, τι άλλαξε με τον Χριστιανισμό;

4. Η Εβραία προφήτισσα του Απαλιούνας – Ηλία – Απόλλωνα

Ακούσαμε πως η πρώτη Σίβυλλα ήταν Φρύγια, Ελληνίδα, «Ιδαία» (=Τρωαδίτισσα) κλπ. Αυτές εμφανίστηκαν μετά, σύμφωνα με το λεξικό Σούδας. Η πραγματική καταγωγή της πρώτης Σίβυλλας ήταν Εβραϊκή. «πρώτη ουν η Χαλδαία η και Περσίς, η κυρίω ονόματι Σαμβήθη»  ^[30]  (είναι τα διάφορα ονόματα και καταγωγές της Εβραίας Σαββαής)

Η Εβραία Σίβυλλα Σαββαή, Σάββη ή Σαβίνθη, είχε εμπνευστεί από τον Απόλλωνα, (φυσικά!) λέει ο Παυσανίας. ^[31]  «Μετά τη Δημώ,» [βγήκε] «στους Εβραίους που είναι πέρα από την Παλαιστίνη, γυναίκα χρησμολόγος, που λέγονταν Σάββη. Λένε πως η Σάββη είχε πατέρα τον Βηρωσό και μητέρα την Ερυμάνθη. Μερικοί την λένε Βαβυλώνιακή, και άλλοι Αιγύπτιακή Σίβυλλα» [αναφέρει και άλλους Μάντεις που δεν ήταν Εβραίοι] «αυτές ήταν οι γυναίκες και οι άντρες που αναφέρονται μέχρι τις μέρες μου πως μάντεψαν εμπνευσμένες από τον θεό» [Απόλλωνα]

Λένε πως προφήτεψε για τον Μεγαλέξαντρο και τον Χριστό, αλλά μίλησε και για πολλά άλλα έθνη. Ήταν απόγονος του «μακαριωτάτου» Νώε. Είχε γεννηθεί στην Αίγυπτο ή την Βαβυλώνα, Σε αυτές τις χώρες είχαν μετοικιστεί οι Εβραίοι. Την λέγανε και Περσική ή Χαλδαία. Χαλδαίος ήταν και ο Αβραάμ.

(περίληψη: «οι στίχοι των προφητειών της είναι ατελείς, -γιατί δεν πρόφταιναν να τους καταγράψουν σωστά- είτε ο Θεός δεν θέλησε να γίνουν γνωστά τα μέλλοντα στους πολλούς και ανάξιους» [32]

Ίσως η πρώτη Εβραία Σίβυλλα, πριν τη Σαββαή, να ήταν η Μαριάμ, αδελφή του Ααρών και του Μωυσή, που η Παλαιά Διαθήκη αποκαλεί «Μαριάμ η προφήτις» και την παρουσιάζει επικεφαλής οργιαστικής λατρείας των Εβραίων γυναικών. [33]

Αν η πρώτη Σίβυλλα ήταν η κόρη του Δάρδανου και η εγγονή του Τεύκρου, «αφ’ ής και άλλαι γυναίκες, όσαι εγένοντο μαντικαί, Σίβυλλαι ελέγοντο…»  ^[34]  τότε μπορεί κάλλιστα να είναι η Εβραία. Γιατί ο Δάρδανος και ο Τεύκρος είναι οι Δαρδά και Θοργαμά της Παλαιάς Διαθήκης, ο Δαρδά μάλιστα θεωρείται ο σοφότερος μετά τον Σολομώντα. Η δε Τροία, είχε επαφές με την Μεσοποταμία (από όπου κατάγονταν η Σαββίνθη) μέσω του Μέμνονα, που αν και Τρώας ήταν στρατηγός ή και βασιλιάς της Ασσυρίας, και ήταν γνωστός και σεπτός στο Ισραήλ. Η Σίβυλλα του Τεύκρου και του Δάρδανου, ήταν λοιπόν η Σίβυλλα της Χαλδίας, ή θα μπορούσε να ήταν.

Η πιο χαρακτηριστική «Προφήτις» είναι η Δεββώρα. Το όνομα σημαίνει «μέλισσα». ^[35]  «Γυνή προφήτις γυνή Λαφιδώθ, αύτη έκρινε [κυβερνούσε] τον Ισραήλ εν τω καιρώ εκείνω». ^[36]  Η Δεββώρα καθοδήγησε με τις Μαντείες της –συγγνώμη, Προφητείες, τον πόλεμο εναντίον του Σισάρα του Αρισώθ, συνεργαζόμενη με τον στρατηγό Βαράκ. Οι Μαντείες της ήταν τόσο ακριβείς, που καθόριζαν τον αριθμό των Ιουδαίων πολεμιστών που θα συμμετείχαν στη μάχη, και την ώρα της επίθεσης. Όταν ο Βαράκ της ζήτησε να διοικήσουν τον στρατό μαζί. απάντησε με έναν τυπικά Δελφικό διφορούμενο χρησμό: «να ξέρεις όμως πως στο δρομο που πήρες δεν θα είναι σε όφελός σου ότι ο Κύριος θα σου παραδώσει τον Σισάρα με το χέρι μιας γυναίκας». ^[37]  Πράγματι, ο Σισάρα σκοτώθηκε από μια γυναίκα, την Ιαήλ. Ποια γυναίκα εννοούσε όμως; τον εαυτό της ως στρατηγό, ή την άλλη;

Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι να ακούσουμε πως διοικούσε προφητεύοντας η Δεββώρα: «και αυτή εκάθητο υπό φοίνικα Δεββώρα ανά μέσον της Ραμά και ανά μέσον της Βαιθήλ εν τω όρει Εφραίμ, και ανέβαινον προς αυτήν οι υιοί Ισραήλ εις κρίσιν». ^[38]  Με άλλα λόγια, η Δεββώρα, από τις πλαγιές του βουνού Εφραίμ, προφήτευε σαν την Πυθία στους Δελφούς. Ο φοίνικας ήταν άλλο ένα στοιχείο της Απολλώνιας λατρείας, που οι Έλληνες τον τοποθετούσαν στη Δήλο, μακριά από τα βουνά, που επίσης αγαπούσε ο Απόλλων. Οι Εβραίοι τα είχαν μαζί, γιατί εκεί ήταν η πηγή των συμβόλων και συνηθειών του θεού, που στην Ελλάδα διαχωρίστηκαν, λόγω κλίματος που δεν ευνοεί τόσο τους φοίνικες…

Αλλού μνημονεύουμε μια Εβραία νεκρομάντισσα.

Τώρα, θα μιλήσουμε για μια «σοφή» (=μάντισσα, μην ξεχνάμε) Εβραία που γλίτωσε μια επαναστατημένη πόλη από την οργή των στρατευμάτων του Δαυίδ που την πολιορκούσαν. Την υπάκουσαν όλοι, πολιορκητές και πολιορκημένοι: «και εισήλθε η γυνή προς πάντα τον λαόν και ελάλησε προς πάσαν την πόλιν εν τη σοφία αυτής» ^[39]  (η γυναίκα πήγε στο λαό και μίλησε σε όλη τη πόλη με τη σοφία της) Έχουμε την περιγραφή μιας Σίβυλλας; Με τι άλλο κύρος μπορεί να μίλαγε;

Σοφή γυναίκα αναφέρεται και αλλού.  [40]

Ο Παυσανίας μαρτυρά για ένα θαυμαστό τάφο μιας Εβραίας που την έλεγαν Ελένη (;) στα «Σόλυμα» (Ιερουσαλήμ) ^[41]  ώχ…

Αναφέρεται και η Μωσώ (θηλυκό του Μωυσή;) «Εβραία γυναίκα, που σύγγραμμά της έχει γίνει Εβραϊκός νόμος. Έτσι λέει ο Αλέξανδρος ο Μιλήσιος, ο Πολυίστωρ». ^[42]  Οι Έλληνες υπολόγιζαν τις Εβραίες Σίβυλλες.

Έχουμε και την «Όλδαν την προφήτιν γυναίκα Σελλήμ υιού Θεωκέ υιού Αρράς». Φαίνεται πως οι Εβραίες Σίβυλλες ήταν οι φύλακες των Ιερών Βιβλίων του Ιουδαϊσμού. Ανάλογες ιστορίες για Ιερά Σιβυλλικά βιβλία, που φυλάγονταν στο ναό του Παλατίνου Απόλλωνα, έχουμε και στη Ρώμη. ^[43]  Επίσημα καταγραμμένοι χρησμοί των Σιβυλλών υπήρχαν και στους Δελφούς. Όταν αμφισβητήθηκε ένα βιβλίο «νόμου Κυρίου δια χειρός Μωυσή» που βρέθηκε στο Ισραήλ, τότε ο βασιλιάς διάταξε να ερευνήσουν τη γνησιότητά του:

«και επορεύθη Χελκίας και οις είπεν ο βασιλεύς προς Όλδαν την προφήτιν γυναίκα Σελλήμ υιού Θεωκέ υιού Αρράς φυλάσσουσαν τας εντολάς –και αύτη κατώκει εν Ιερουσαλήμ εν μασαναί- και ελάλησεν αυτή κατά ταύτα»  ^[44]  Στη συνέχεια η «προφήτις» επιβεβαίωσε την γνησιότητα του βιβλίου.

Είναι χαρακτηριστικό πως και στην Ελλάδα, η Σίβυλλα ήρθε να «φτιάξει» τα πράγματα στους Δελφούς, φέρνοντας τη «γνήσια» Ασιατική Μαντική τέχνη, διαφωνώντας με τον «αδελφό» της, που στους Δελφούς συμβιβάστηκε με τις Ελληνικές συνήθειες.

«Ώ Δελφοί, αφιερωμένοι στον τοξότη Απόλλωνα,

εγώ ήρθα να προφητέψω τη νόηση του Δία

που κρατά την Αιγίδα,

γιατί έχω πικραθεί από τον αδελφό μου

τον Απόλλωνα» [45]

Το ότι έγινε αποδεκτή από τους Έλληνες, που κατέγραψαν τους χρησμούς της, σημαίνει πως γνώριζαν πως η πηγή της Μαντικής ήταν γυναικεία και βρίσκονταν στην Ασία.

Οι Τρώες ήταν φυλετικά συγγενείς με τους Εβραίους και τους Φοίνικες. Έτσι, η άποψη του Κλήμη Αλεξανδρείας πως η πρώτη Σίβυλλα ήταν Τρωαδίτισσα, δεν είναι τόσο αντιφατική με αυτά που είπαμε για την Σαββαή.

«Επί ψυχρόν τον ιπνόν»

Οι ομοιότητες με τις Πυθίες και τις Σίβυλλες είναι απόλυτες. Ανάλογες σκηνές θα βρούμε σχεδόν σε κάθε αρχαία Ελληνική αφήγηση που σέβεται τον εαυτό της, μια που οι συνομιλίες με τους νεκρούς και τα φαντάσματα ήταν κάτι… συνηθισμένο. Ένας από τους Επτά Σοφούς, ο Περίανδρος, είχε εμπλακεί σε μια σκοτεινή υπόθεση νεκροφιλίας (είχε βάλει τα «ψωμιά» του σε κρύο «φούρνο», «επί ψυχρόν τον ιπνόν») και νεκρομαντείας, που περιγράφει με κάθε βρώμικη και απολαυστική λεπτομέρεια ο πονηρούλης Ηρόδοτος.

Ο νικητής των Πλαταιών, ο Παυσανίας, είχε εκτελεστεί με ιερόσυλο τρόπο μέσα στο ναό της Χαλκιοίκου Αθηνάς στη Σπάρτη, και το φάντασμά του ταλαιπωρούσε την πόλη. Σκοτεινές τελετές νεκρομαντείας από Θεσσαλούς ειδικούς, προσταγές των Δελφών, αγάλματα του Δαίμονα Επιδώτη, καθώς και αγάλματα του ίδιου του στρατηγού Παυσανία, μπρος στο Ναό της Παρθένου, (Κύριε Ελέησον) έδιωχναν την κατάρα του νεκρού, αιώνες μετά το επεισόδιο. Τα είδε ο άλλος Παυσανίας, ο περιηγητής … [46]

Στην Οδύσσεια, ολόκληρη ραψωδία, η λ, είναι αφιερωμένη σε μια τελετή Νεκρομαντείας. Ο Οδυσσέας συζητά με τους νεκρούς, δίνοντας τους να πιούν αίμα θυσιασμένων ζώων. Ανάλογη προσφορά αίματος πρέπει να έγινε και στο νεκρό Σαμουήλ, αλλά η Παλαιά Διαθήκη δεν τολμά να το αναφέρει, μια που εμπλέκει έναν από τους μεγαλύτερους προφήτες.

Και μετά αναρωτιόμαστε ποια αρρωστημένα μυαλά δημιούργησαν το θρύλο των βρικολάκων. Ένα υποπροϊόν της Δυτικής υποκουλτούρας, που απομακρύνθηκε από τις Ελληνικές της ρίζες!… Δεν λέω για τον Ρουμάνο Κόμη Δράκουλα, γιατί αυτός είναι άλλη υπόθεση, με σαφείς πολιτικές προεκτάσεις και σκοπιμότητες. Όταν τα Βαλκάνια βγαίνουν από το φέρετρο της Τουρκοκρατίας, κανείς Δυτικός δεν μπορεί να νοιώθει ασφαλής.

Εβραιοελληνικός τρόπος Μαντείας

Δεν χρειάζεται να περιγράψω την στολή του Εβραίου Αρχιερέα, που σκιαγραφείται στην Παλαιά Διαθήκη. (Έξοδος, ΚΗ΄) Αρκεί να πω πως είχε διάφορες πολύτιμες πέτρες που κατά τον Εβραίο Ιώσηπο είχαν μαντικές ιδιότητες, από τις λάμψεις των πετραδιών. Αλλά και το επίσημο κείμενο των «Εβδομήκοντα» περιγράφει το σύνολο των λίθων που ήταν προσαρμοσμένοι σε ύφασμα σαν «Λογείον των κρίσεων». ^[47] Ο Ιώσηπος το ονομάζει «εσσήνα». Η λέξη «Λογείον» ή «Λόγιον» σημαίνει «μάντευμα». Η διαφορά του με τον «χρησμό» ήταν πως το «λογείον» δεν ήταν έμμετρο. ^[48]  Εκτός από τους πολύτιμους λίθους, αναφέρονται και δυο μυστηριώδη αντικείμενα, το ουρίμ και το θουμμίμ, που οι «εβδομήκοντα» μεταφράζουν ως «δήλωσις» και «αλήθεια». [49]

Ακούστε το εκπληκτικό κείμενο του Ιώσηπου: «…συνεπώς, οι Έλληνες, που τιμούν τα δικά μας [των Εβραίων] έθιμα, επειδή δεν μπορούν να αμφισβητήσουν τίποτα από αυτά» [δηλ. την μαντική δύναμη του «Λογείου της Κρίσεως»] «ονομάζουν τον εσσήνα ‘‘λόγιον’’.» ^[50]  Ο Ιώσηπος δεν ψεύδεται, όταν λέει πως η λιθομαντεία ήταν όμοια στο Ισραήλ και την Ελλάδα, αλλά ξεχνά μια λεπτομέρεια. Οι Έλληνες την διδάχτηκαν από τον Ορφέα, όχι από τους Εβραίους. Την χρήση των Λίθων στην μαγεία, τη Μαντεία, την θρησκεία και την ιατρική, ο Ορφέας την διδάχτηκε όμως στην Τροία, από τον γιο του Πρίαμου Θειοδάμαντα. Υπάρχει σύγγραμμα, τα «Ορφέως Λιθικά», όπου αναλύονται λεπτομερώς οι Ιουδαιο-Τρωικές διδασκαλίες περί μαντικής και λιθομαντείας κλπ, όλες εμπνευσμένες από τον Απόλλωνα, εννοείται. ^[51] Άλλη μια απόδειξη, λοιπόν, πως η Τροία ήταν μια Ιουδαιοφοινικική αποικία…

Λέγεται πως ο πρώτος βωμός στη Δήλο – δηλαδή ο πρώτος βωμός του Απόλλωνα στην Ελλάδα – ήταν «αγνός», δηλαδή εκεί δεν γίνονταν αιματηρές θυσίες.  ^[52]  Εδώ έχουμε έθιμο αντίθετο με τα Ελληνικά. Μάλιστα μόνο εκεί θυσίαζε ο Πυθαγόρας, που ως γνωστόν ήταν εναντίον της κρεοφαγίας και της αιματηρής θυσίας.

Ο τρόπος Μαντείας των Σιβυλλών, δηλ. της κατευθείαν απαγγελίας χρησμών, δεν είναι ο Ελληνικός τρόπος Μαντείας. Είναι ο Εβραϊκός, του Προφήτη που μιλάει εμπνεόμενος από το θεό, όχι μαντεύοντας από θυσία, σημάδια ή κάτι παρόμοιο.  ^[53] Επίσης, οι Έλληνες Μάντεις χρησμοδοτούσαν μετά από προσωπική ερώτηση του πιστού, ενώ οι Σίβυλλες έβγαζαν «διάγγελμα», όπως έκαναν συνήθως οι Εβραίοι προφήτες, που απαντούσαν και σε ερωτήσεις πιστών για το μέλλον, χωρίς όμως θυσία ή ερμηνεία σημαδιών.

Όταν οι Δελφοί ήθελαν να βγάλουν ανάλογο «διάγγελμα», το τσόνταραν σε άσχετους χρησμούς. Σε ερώτηση των Αργείων για το μέλλον τους, προφήτεψαν και για τη… Μίλητο, και σε κάθε χρησμό που έδιναν σε Σπαρτιάτες, για μεγάλο διάστημα, προφήτευαν για την… Αθήνα. Μπελάς κι αυτός…

Θυσία γίνονταν στους Δελφούς μόνο για να επιτραπεί στον πιστό να κάνει την ερώτηση. Δεν εξετάζονταν τα σπλάχνα, αλλά η συμπεριφορά του σφαγίου πριν τη θανάτωση. Μετά από αυτό, η Πυθία χρησμοδοτούσε χωρίς καμιά επαφή με το ζώο, τα σπλάχνα του ή άλλο τρόπο. Δηλαδή, η θυσία ήταν άσχετη με το χρησμό. Η Πυθία δεν μάντευε από το σφάγιο, όπως οι Έλληνες Μάντεις. Έχουμε, δηλαδή, συνδυασμό των δυο τρόπων στους Δελφούς.

ΠΡΟΦΉΤΕΣ, ΚΑΙ «ΠΡΟΦΉΤΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΎ»

Θα μου πείτε πως δεν υπήρχαν Μάντεις στην θρησκεία του Ιεχωβά. Έτσι σας είπαν. Το Ισραήλ ήταν γεμάτο Μάντεις, όπως όλος ο κόσμος. Μάλιστα, μερικοί, ειδικά η Σίβυλλα και ο Ελύμας, εμπνέονταν από τον Απόλλωνα! Έχουμε ήδη αναφερθεί στον Μεσοποτάμιο Μάντη Βαλαάμ, που δεν ήταν Εβραίος, και οι Χαναναίοι τον κάλεσαν να καταραστεί τους Εβραίους στο όνομα του… Ιεχωβά! ^[54]  Επειδή θα αμφισβητηθώ, υποχρεούμαι να παραθέσω μερικά ακόμη –κουραστικά ίσως- παραδείγματα.

Βαλαάμ και Μωυσής.

Ο Βαλαάμ, όπως αναφέραμε, ήταν ένας Μεσοποτάμιος Μάντης που τον χρησιμοποίησαν οι Χαναναίοι για να καταραστεί τους Εβραίους. ^[55]  Ο Βαλαάμ προσευχήθηκε και θυσίασε στον Ιεχωβά, αλλά ο «Κύριος» του απαγόρεψε να καταραστεί το αγαπημένο του λαό. Ο Βαλαάμ τότε προφήτεψε για τη νίκη του Ισραήλ. Τότε, οι Χαναναίοι τον έδιωξαν, αλλά αυτός τους συμβούλεψε να χρησιμοποιήσουν την γυναικεία γοητεία για να υποτάξουν τους Ιουδαίους. [56]

Ο υποτιθέμενος συγγραφέας των «Αριθμών», ο Μωυσής, περιέλαβε τους χρησμούς αυτού του Μεσοποτάμιου Μάντη στο ιερό κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης. Τόσο σέβονταν την Μαντεία οι Εβραίοι:

«Εκείνο τον Βάλαμο» /…/ «ο Μωυσής τον τίμησε υπερβολικά, καταγράφοντας τις μαντείες του, αν και μπορούσε να σφετεριστεί το κύρος τους και να τις παρουσιάσει για δικές του, μια που δεν θα υπήρχε μάρτυρας για να τον διαψεύσει, άφησε όμως μαρτυρία γι’ αυτόν, και τον αξίωσε να διατηρηθεί στην ιστορία…» [57]

Μιχαίας και Αχαάβ.

Ιδού μια περιγραφή της ιερατικής τάξης Εβραίων Μάντεων στην Παλαιά Διαθήκη. (περίληψη): «είπε ο βασιλιάς του Ιούδα στον βασιλιά του Ισραήλ. Ρωτήστε τον Κύριο. Ρωτάει ο βασιλιάς του Ισραήλ τετρακόσιους προφήτες: να πάω στον πόλεμο; -να πας και θα βοηθήσει ο Κύριος. Και είπε ο Ιωσαφάτ: δεν έχει εδώ κανένα προφήτη του Θεού να ρωτήσουμε;»  ^[58]  Ο βασιλιάς ήταν ο Αχαάβ, που πίστευε και στον Βαάλ και στον Ιεχωβά. Η Παλαιά Διαθήκη αναφέρει και «προφήτες» του Βαάλ. ^[59]  Οι προφήτες όμως του συγκεκριμένου επεισοδίου, πιστεύουν και ρωτούν «τον Κύριον». Ακόμα και ο «προφήτης του Κυρίου», παραδέχεται στη συνέχεια πως ο Κύριος «ελάλησε» δια μέσου τους, αλλά «κακά». (!) Είναι σαφής λοιπόν, ο διαχωρισμός ανάμεσα στους «προφήτες» (=μάντεις) και τον «προφήτη του Κυρίου», τον προφήτη όπως τον ξέρουμε σήμερα, που μάλιστα, στη συνέχεια της αφήγησης, μαθαίνουμε πως είχε τσακωθεί με τον βασιλιά, γιατί ήταν Μάντης κακών, όπως ο Κάλχας στην Ιλιάδα που τσακώνεται με τον Αγαμέμνονα.

Ο προφήτης του Κυρίου διαφώνησε με την πρόβλεψη των τετρακοσίων γιατί ο «Κύριος» τους ενέπνευσε «πνεύμα ψευδές»… (με άλλα λόγια, η μαντική τους ικανότητα δεν αμφισβητείται). Εδώ ο Γιαχβέ ενεργεί όπως ο Απόλλων που κορόιδεψε τον Κροίσο και τους Σπαρτιάτες, ή όπως ο Δίας κορόιδεψε τον Αγαμέμνονα με τον Όνειρο. Ο Γιαχωβάς ενέπνευσε και στον εκλεκτό του, Σαούλ, «πνεύμα Θεού πονηρόν» ^[60] (!!!)

Αυτοί οι τετρακόσιοι προφήται, ήταν, πιστεύω, οι Έλυμοι, η ίδια Ιερατική – Μαντική τάξη με τους Τρώες Μάντεις. (δες παρακάτω) Ο προφήτης του Κυρίου ήταν ο Μιχαίας. Στην συνέχεια, ξυλοκοπήθηκε και ρίχτηκε στη φυλακή, ενώ ο βασιλιάς σκοτώθηκε στη μάχη του Ρεμμάθ Γαλαάδ, όπως του είχε προφητέψει.

Σαούλ και Νεκρομάντισσα

Όταν οι προφήτες του Κυρίου δεν απέδιδαν, οι Εβραίοι κατέφευγαν, σαν φυσιολογικοί άνθρωποι,(!) στους Νεκρομάντεις (:«εγγαστρίμυθους» τους αποκαλούσαν, γιατί εξαπατούσαν τους πιστούς πως μιλούν οι νεκροί) Αυτοί ήταν απαγορευμένοι από τον Μωσαϊκό Νόμο, και καταδιώκονταν. (Δευτερονόμιον, ΙΗ, 11-12.) Σε μια τέτοια Μάντισσα κατέφυγε ο Εβραίος βασιλιάς Σαούλ, όταν «ουκ επεκρίθη αυτώ Κύριος εν τοις ενυπνίοις και εν τοις δήλοις και εν τοις προφήταις» (:όταν δεν του απάντησε ο Κύριος με όνειρα ή με σημάδια ή διαμέσου των προφητών) Δηλαδή η ονειρομαντεία και η μαντεία των σημαδιών επιτρέπονταν. Επιβεβαιώνεται επίσης ο ρόλος των προφητών στο Ισραήλ ως κανονικών Μάντεων. Η ατμόσφαιρα Θεϊκής μαντικής είναι ίδια με αυτήν στη Ελλάδα. Άλλωστε οι περιπτώσεις που οι προφήτες μαντεύουν το άμεσο μέλλον κατόπιν ερωτήσεως, πάντα «εν Κυρίω», είναι πολλές. [61]

Το βιβλίο των Παραλειπομένων, δίνει διαφορετική εκδοχή του επεισοδίου. (απλά Ελληνικά: τα μπαλώνει) Ο Σαούλ δεν είχε ρωτήσει τον Κύριο. Πήγε, λέει, κατευθείαν στη Νεκρομάντισσα…(Α΄, ι΄, 13-14) Πράγμα απίθανο, νομίζω…

Η Νεκρομάντισσα, αν και είχε κατατρεχθεί από την επίσημη θρησκεία του «Κυρίου», είχε, πάντα σύμφωνα με το κείμενο της Βίβλου, την δύναμη να καλέσει τον μεγάλο προφήτη Σαμουήλ από τους νεκρούς (!) παρά τη θέληση του (!) για να συνομιλήσει με τον Σαούλ.  ^[62]  Η θεωρία λέει πως οι νεκροί έχουν μαντικές ικανότητες, και επιπλέον, δεν μπορούν να πουν ψέματα: (ακολουθούν αποσπάσματα)

«και είδεν η γυνή τον Σαμουήλ» (τον πεθαμένο) «και ανεβόησε φωνή μεγάλη» /… /«και είπεν αυτή ο βασιλεύς: μη φοβού, ειπόν τίνα εώρακας. και είπεν αυτώ η γυνή. θεούς εώρακα αναβαίνοντας εκ της γης. και είπεν αυτή. τι έγνως;» /…/ «και είπε Σαμουήλ. ινατί παρηνώχλησάς μοι αναβήναι ^[63]  με;» («είδε η γυναίκα τον» [πεθαμένο] «Σαμουήλ, και φώναξε δυνατά. και της είπε ο Βασιλιάς. Μη φοβάσαι, πες μου ποιον είδες. και του είπε η γυναίκα. είδα θεούς» [(!)] «να ανεβαίνουν από τη γη. και της είπε. τι έμαθες; και είπε ο Σαμουήλ, γιατί με ενόχλησες, κάνοντάς με να ανέβω» [–από τον Κάτω κόσμο εννοεί])

Και η σεμνή τελετή συνεχίστηκε στον ίδιο ρυθμό…

Οι Προφήτες του Κυρίου, λοιπόν, ήταν ανίσχυροι μπρος στη δύναμη ενός Νεκρομάντη, -κατά την Παλαιά Διαθήκη πάντα- που μπορούσε να τους «παρενοχλήσει»… Δηλαδή, οι συγγραφείς της Βίβλου δεν πίστευαν καθόλου στη Μαντεία… Στο Ισραήλ δείχνουν ακόμα και σήμερα, την σπηλιά (πάντα υπάρχει μια σπηλιά, γιατί όλη η Μαντεία ανήκει στη Γη και συνέκδοχα στους νεκρούς, γι’ αυτό υπήρχε και Χθόνιος Απόλλων.  ^[64] ) όπου μάντευε αυτή η Εβραία Νεκρομάντης, στην τοποθεσία Αενδώρ, όπου εμφανίστηκε ο νεκρός Σαμουήλ  ^[65]  Είναι οι Εβραϊκοί Δελφοί.

Και το επεισόδιο της ζωής του Χριστού που γιορτάζουμε ως «Μεταμόρφωσιν του Σωτήρος» δεν είναι παρά μια τελετή Νεκρομαντείας, όπου καλέστηκαν τα πνεύματα του Μωυσή και του Ηλία, σε απομονωμένο χώρο, και μπροστά μόνο σε τρεις μαθητές, γιατί, όπως είπαμε, αυτά απαγορεύονταν στο Ισραήλ.

Αυτές δεν είναι οι μόνες μαρτυρίες για ύπαρξη Μάντεων στο Ισραήλ, που ονομάζονται επίσης «προφήται». Και όπου υπάρχουν μάντεις, υπάρχει και Απόλλωνας… Ο Εβραίος ιστορικός Ιώσηππος αναφέρει έναν Αρχιερέα του Ναού, τον Ιωάννη Υρκανό, που «…ομίλει γαρ αυτώ το δαιμόνιον ^[66] ως μηδέν των μελλόντων αγνοείν…» Αναφέρει και τον Ιούδα, έναν Εσσαίο, (Εβραϊκή αίρεση) που «…ουκ έστιν πταίσας ή ψευσθείς εν τοις προαπαγγέλμασιν…» Μια φορά πίστεψαν πως έκανε λάθος, «ο δη χρόνος εκκρούει το μάντευμα» αλλά απλά είχε μπερδέψει δυο ομώνυμες τοποθεσίες… (Το δαιμόνιον δεν του έδωσε χάρτη, φαίνεται) [67]

Άγαβος και Απόστολος Παύλος

Στην Καινή Διαθήκη έχουμε μαρτυρίες για περιπλανώμενους Εβραίους «προφήτες» που μάντευαν με ακρίβεια τα μελλούμενα, και μάλιστα εμπνευσμένοι από το (Άγιο) «Πνεύμα»: «…κατήλθον από Ιεροσολύμων προφήται εις Αντιόχειαν. αναστάς δε εις εξ αυτών ονόματι Άγαβος εσήμανε δια του Πνεύματος λιμόν μέγαν μέλλει γενέσθαι εφ’ όλην την οικουμένην. όστις και εγένετο επί Κλαυδίου Καίσαρος» Οι Χριστιανοί της Αντιόχειας τον πίστεψαν και έστειλαν βοήθεια στους αδελφούς στην Ιουδαία. ^[68] Ο λιμός ήρθε το έτος 44 μ.Χ.

Μερικοί περιπλανώμενοι θεουργοί, «υιοί Σκευά Ιουδαίου αρχιερέως» άρχισαν μάλιστα να επικαλούνται και τον Ιησού, χωρίς να είναι Χριστιανοί. «Επεχείρησαν δε τινές από των περιερχομένων Ιουδαίων εξορκιστών ονομάζειν επί τους έχοντας τα πνεύματα τα πονηρά το όνομα του Κυρίου Ιησού», με αποτέλεσμα να τους κοροϊδεύει ο δαίμονας: «τον Ιησούν γινώσκω και τον Παύλον επίσταμαι. υμείς δε τι εστέ;» [69]

Υπήρχε και ένας Σίμων, «μαγεύων και εξιστών το έθνος της Σαμαρείας»/…/ «ώ προσείχον πάντες από μικρού ως μεγάλου λέγοντες ούτος εστίν η δύναμις του Θεού η μεγάλη» ^[70]  Ο Σίμων, που «ταις μαγείαις εξεστακέναι αυτούς» (με μαγείες εντυπωσίαζε -τους Σαμαρείτες) «επίστευσε και βαπτισθείς» προσπάθησε να αγοράσει το Αποστολικό Χάρισμα, χωρίς αποτέλεσμα…

Εμφανίστηκε και ο Σίμων ο Μάγος, (το ίδιο πρόσωπο, όπως λένε οι απόκρυφες «Πράξεις του Πέτρου») στη Ρώμη. Μπορούσε να πετά και να ανασταίνει νεκρούς (!) με «δαιμονική βοήθεια». Τον νίκησε σε διαγωνισμό… θεουργίας ο Απόστολος Πέτρος…

Αλλά και στις οικογένειες των Αποστόλων υπήρχαν Μάντεις. Στην οικογένεια του «Ευαγγελιστού Φίλιππου» ^[71]  υπήρχαν: «…θυγατέρες παρθένοι τέσσαρες προφητεύουσαι» [72]

Το παιχνίδι χοντραίνει: Εμφανίζεται από τα… προηγούμενα ο γνωστός μας «…από της Ιουδαίας προφήτης ονόματι Άγαβος» ^[73]  που προβλέπει με ακρίβεια το μέλλον του… Αποστόλου Παύλου! Οι Χριστιανοί μετέπειτα ανακήρυξαν τον Άγαβο ως ένα από τους «Εβδομήκοντα» Αποστόλους, όμως πουθενά στο κείμενο του Ευαγγελίου δεν φαίνεται αυτό, παρά μόνο ότι εμπνέονταν από το Άγιο Πνεύμα. Μάλιστα είναι προφανές από την αφήγηση, πως δε γνώριζε τον Απόστολο Παύλο, για τον οποίο προφήτευσε. Ο Λουκάς (συγγραφέας των «Πράξεων») ξεχωρίζει τον Άγαβο από τους «ημείς» και τους «εντόπιους». (-πιστούς στην Πτολεμαΐδα)

Ας θυμίσω πως ο Χριστιανισμός υποτίθεται πως δεν αναγνωρίζει νεοφανείς προφήτες μετά Χριστόν. Ο Άγαβος ονομάστηκε από την Εκκλησία «Απόστολος» για να μη φανεί ο σημαντικός ρόλος και η επιρροή των Εβραίων «Προφητών» που έδρασαν μετά τον Χριστό στη νέα θρησκεία.

Ακόμα πιο αινιγματικός είναι ο Απολλώς,  ^[74] από την Αλεξάνδρεια, που ζούσε στην Έφεσο, «ανήρ λόγιος»/…/«δυνατός ών εν ταις γραφαίς» που έχοντας μόνο βαφτιστεί από τον Ιωάννη, κήρυττε τον Χριστιανισμό βασισμένος στην Παλαιά Διαθήκη, «δια της χάριτος». Οι Απόστολοι τον βρήκαν, του διευκρίνισαν απλά δυο- τρεις λεπτομέρειες που του είχαν ξεφύγει, και τον άφησαν να συνεχίσει το κήρυγμα «τοις Ιουδαίοις» δίνοντας του και διαπιστευτήρια για την «Αχαΐα». (Ελλάδα)

Εννοείται πως οι Πράξεις των Αποστόλων αναφέρουν και τον «μάγον ψευδοπροφήτην Ιουδαίον ώ όνομα Βαριησούς» «Ελύμας ο μάγος- ούτω γαρ μεθερμηνεύεται το όνομα αυτού»  ^[75]  Ήταν προσκολλημένος στον Ρωμαίο ανθύπατο της Πάφου. Ο τίτλος «έλυμος» τον συνδέει με την Τροία και τον προστάτη της, τον Απόλλωνα, καθώς και με την Εβραία Σίβυλλα Σαββαή, που ο Παυσανίας λέει πεντακάθαρα πως εμπνέονταν από τον Φοίβο. ^[76]  Αν αυτοί βρίσκονταν σε επαφή με τον Απόλλωνα, οι υπόλοιποι Εβραίοι θεουργοί δεν είχαν σχέση; Πόσο πιθανό είναι;

Στις επιστολές του Παύλου η λέξη «προφήτης» σημαίνει κάτι σαν ιεροκήρυκας, ένας πρώιμος ιερατικός βαθμός. ^[77]  Όμως, στις «Πράξεις των Αποστόλων», το νόημα της λέξης είναι διαφορετικό. Ο «ψευδοπροφήτης» Ελύμας, πχ, ήταν αποτυχημένος… χριστιανός ιεροκήρυκας και… μάγος; Συνεπώς, εδώ, στις «Πράξεις», η λέξη σημαίνει Μάντης. Στις Ελληνικές πηγές, η λέξη «προφήτης» ενίοτε σημαίνει Μάντης ή και Μάγος, Αιγύπτιος μάλιστα: «προφήτης Αιγύπτιος [και] αστρολόγος» ^[78] , «ακούειν των εκεί [στην Αίγυπτο] προφητών» Στο δεύτερο απόσπασμα, οι «προφήτες» είναι στο ιερό του Άμμωνα, δηλαδή του «μηλόκερου Φοίβου». Ο όρος ίσχυε και για τους Μάντεις στην Ελλάδα: «δυσίν εχρώντο προφήτισιν», «εις τα σώματα των προφητών υποφθέγγεσθαι»  ^[79]  Προφήτης ήταν και ένας ιερατικός βαθμός στους Δελφούς.

Βέβαια, οι περιγραφές από μη Εβραϊκές πηγές, διαφέρουν, αλλά όχι ως προς την έννοια του «Προφήτη»: «Ο Εβραίος»/…/«Ψιθυρίζοντας λέξεις από τον…» [Μωσαϊκό] «…Νόμο με τεμουλιαστή φωνή κατόρθωνε να συγκινήσει τις πλούσιες Ρωμαίες δέσποινες και να τσεπώσει μερικά νομίσματα». [80]

Και στην Ελλάδα υπήρχαν φτωχομάντεις. Ο Πλούταρχος μας περιγράφει έναν ξεπεσμένο απόγονο του Αριστείδη του Δίκαιου, τον Λυσίμαχο, που ορμήνευε ονείρατα στο δρόμο: «εκ πινακίου τινός ονειροκριτικού παρά το Ιακχείον λεγόμενον καθεζόμενος έβοσκε» [81] Είναι ζωντανές εικόνες της καθημερινής ζωής στην αρχαία Αθήνα. [να σε πω τη μοίρα σου, να σε πω το ριζικό σου]

Συνεπώς, στο Ισραήλ υπήρχαν Μάντεις, πιστοί του «Κυρίου», και ήταν κοινωνικά και θρησκευτικά αποδεκτοί. Ακόμα και από τους Έλληνες, τους Ρωμαίους, αλλά και τους… Απόστολους! Όσο κουραστικός και να γίνομαι, θα θυμίσω για εκατοστή φορά τον Μικρασιάτη Μάντη Αλέξανδρο, που «προφέροντας λόγια ακατανόητα, κάτι σαν Εβραϊκά η Φοινικικά, εξέπληττε τον κόσμο που δεν καταλάβαινε τι έλεγε, παρά μόνο αυτό, πως σε όλα ανακάτευε τον Απόλλωνα και τον Ασκληπιό…» [82]

Απόστολος Παύλος και Φοίβος

«Οι Ιουδαίοι, εκτός του ότι έχουν μόνο ένα θεό»… «τα υπόλοιπα τα έχουμε κοινά: τους ναούς, τα τεμένη, τα θυσιαστήρια τους εξαγνισμούς, κάποιους κανόνες, όπου δεν έχουμε παρά λίγες ή καθόλου διαφορές» Ιουλιανός ο Παραβάτης

(είναι να μη σου βγει το όνομα)

Σύμβολον της (-Ορθοδόξου Χριστιανικής-) Πίστεως, άρθρο 8:

(Πιστεύω-)«…Και εις το Πνεύμα το Άγιον, το κύριον, το ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον, το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον, το λαλήσαν δια των προφητών…»

Το άρθρο αυτό συντάχθηκε από την Β΄ Οικουμενική Σύνοδο. (382 μΧ.) Σύμφωνα με την ορολογία της εποχής, ο όρος «Προφήτης» δεν περιορίζονταν μόνο στους Εβραίους της Παλαιάς Διαθήκης. Έτσι αποκαλούνται και πολλοί Χριστιανοί στις «Πράξεις των Αποστόλων», μεταξύ των οποίων και ο Μάντης Άγαβος. Ένας από τους Ιερατικούς Βαθμούς στα Μαντεία του Απόλλωνα είχε επίσης τον τίτλο «Προφήτης». Οι Δελφοί έκλεισαν ως Μαντείο δώδεκα χρόνια μετά τη σύνταξη του παραπάνω άρθρου του «Συμβόλου της Πίστεως», με διάταγμα του Θεοδοσίου. (395 μΧ.)

Συνεπώς οι Άγιοι Πατέρες της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου:

(α) δεν πρόσεχαν τι έγραφαν, ή

(β) λόγω συντομίας παρέλειψαν τα ευκόλως εννοούμενα, ή

(γ) δεν διάβασαν τις «Πράξεις των Αποστόλων», ή

(δ) συμπεριέλαβαν συνειδητά το ακόμη εν λειτουργία Μαντείο των Δελφών και τους «Προφήτες» του, στην χορεία των «Προφητών» που εμπνεύστηκαν από το Άγιο Πνεύμα.

Εσείς θα κρίνετε, από όσα θα αναφερθούν παρακάτω.

Ο Πατέρας της Εκκλησίας Κλήμης Αλεξανδρείας λέει: (Β αι μΧ, στους Στρωματείς V-VI σελ 193):

«όπως ο Θεός έδωσε τους προφήτες στους Ιουδαίους γιατί ήθελε να τους σώσει, έτσι και στους Έλληνες φανέρωσε τους πιο κατάλληλους προφήτες γι’ αυτούς, με την ίδια γλώσσα, και σαν τέτοιοι, δέχτηκαν την ευεργεσία του Θεού»

«Ότε διεμέριζεν ο Κύριος τα έθνη, ως διέσπειρεν υιούς Αδάμ, έστησεν όρια εθνών κατά αριθμόν αγγέλων Θεού.» (περίληψη-ερμηνεία: κάθε έθνος έχει και έναν αριθμό αγγέλων που το καθοδηγεί)

Παλαιά Διαθήκη, Δευτερονόμιον, ΛΒ, 8

Ακούστε και τον πολυθεϊστή φιλόσοφο Πορφύριο: («Κατά Χριστιανών» σελ 124-126)

«γιατί, αν εσείς {οι Χριστιανοί} λέτε πως οι άγγελοι παραστέκονται στο θεό και είναι χωρίς πάθη, αθάνατοι και άφθαρτοι στη φύση τους, αυτούς εμείς τους λέμε θεούς, γιατί είναι τόσο κοντά στην θεότητα, τότε τι διαφωνία έχουμε για την ονομασία τους, παρά μόνο για τον τρόπο που τους αποκαλούμε;»

Ξέρω ‘γω;

Η προπαγάνδα των φανατικών κάθε πλευράς μας έχει πείσει πως η αρχαία θρησκεία και ο Χριστιανισμός χωρίζονταν από άβυσσο. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Π.χ., δεν ήταν μόνο ο τρόπος, αλλά και το περιεχόμενο των προφητειών της Απολλώνιας Σίβυλλας που ήταν Εβραϊκό:

«Θα απαρνηθούν όλους τους ναούς όσοι τους δουν

και τους βωμούς, φανταστικά πέτρινα μνημεία κουφών

και τα πέτρινα ξόανα και τα χειροποίητα αγάλματα

βρωμισμένα με αίμα ζωντανό και με θυσίες

των τετραπόδων, διπόδων, πουλιών και θηρίων φόνους» [83]

Οι χριστιανοί τον θεωρούν προφητεία υπέρ του Χριστού,

«Ο απόστολος λέγων Παύλος: ΄΄λάβετε και τας Ελληνικάς βίβλους, επίγνωτε Σίβυλλαν, ως δηλοί έναν θεόν και τα μέλλοντα έσεσθαι /…/ και ευρήσετε /…/ σαφέστερον /…/ τον Υιόν του Θεού΄΄»  ^[84]  (λέει ο απόστολος Παύλος: «πάρετε και τα βιβλία των Ελλήνων, γνωρίστε τη Σίβυλλα, που μαρτυράει {για} ένα θεό και αυτά που θα γίνουν στο μέλλον»)

Αλλά είναι πιθανότερο πως πρόκειται για σχόλια Εβραίας πάνω στην Ελληνική θρησκεία, όπως και όλα όσα αναφέραμε… Άλλωστε, οι Εβραίοι περίμεναν Μεσσία. Αυτοί είχαν μόνο ένα ναό, και απαρνιόταν όλους τους άλλους. Υπάρχει ολόκληρη βιβλιογραφία Σιβυλλικών Ελληνοεβραϊκών χρησμών.  ^[85]  Πολλοί θεωρούν όλα αυτά ένα είδος μίξης Ιουδαϊκών, Χριστιανικών και Αρχαιοελληνικών ιδεών, συνεπώς πλαστά.

Ο Παύλος δεν φαίνεται, επίσης, να έχει μεγάλο πρόβλημα με τους θεούς:

«Γνωρίζουμε πως δεν υπάρχει είδωλο στον κόσμο, και άλλος θεός εκτός από τον Ένα. Αλλά και να υπήρχαν οι λεγόμενοι θεοί, στον ουρανό ή τη γη, σα να ήτανε πολλοί θεοί και πολλοί αφέντες, για μας ένας είναι ο Θεός ο πατέρας, που τα πάντα γίνονται από αυτόν…» ^[86]

Ούτε και σταμάτησε εδώ. Στην ομιλία του στους Αθηναίους χρησιμοποίησε ένα στίχο από τον Άρατο: «εν αυτώ γαρ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν ως και τινές των καθ’ ημας ποιητών ειρήκασι. του γαρ και γένος εσμέν. γένος ουν υπάρχοντες του Θεού…»  ^[87] (σε αυτόν μέσα ζούμε και κινούμεθα και υπάρχουμε, όπως είπαν μερικοί δικοί σας ποιητές, ‘γιατί είμαστε συγγενείς του’ είμαστε λοιπόν συγγενείς του Θεού…)

Ο Άρατος είχε βασιστεί σε κείμενα του Εύδοξου, και είχε γράψει ποιητικά για την Αιγυπτιακή Μαντεία και Αστρολογία.με τίτλο «Ένοπτρα, Φαινόμενα, Διοσημίαι». Ειδικότης του Αιγύπτιου Ώρου – Απόλλωνα… Το έργο ήταν μια εκδοτική επιτυχία της εποχής, την είχε μάλιστα μεταφράσει ο Ιούλιος Καίσαρ (!)  ^[88]  και ο Παύλος, ένας αρχαίος σαν όλους τους άλλους, είπαμε, δεν έμεινε ασυγκίνητος!

Ο Παύλος δεν ήταν μόνος του. Αργότερα, ο φιλόσοφος Προαιρέσιος, σύμφωνα με την αφήγηση του φανατικού «Έλληνα» Ευνάπιου (Λυδός ήταν) ζήτησε χρησμό από τον Ιεροφάντη των Ελευσινίων Μυστηρίων (!) για τον Ιουλιανό τον Παραβάτη. Επειδή πίστευε πως θα του έδινε εσκεμμένη απάντηση, την πήρε έμμεσα, ρωτώντας πόσο θα κρατούσαν οι ευεργεσίες προς την πόλη της Αθήνας. Όλα καλά θα μου πείτε, εκτός από ότι ο Προαιρέσιος ήταν… Χριστιανός!

Έχουμε και θεωρητική τεκμηρίωση του σεβασμού των «Ελληνικών» χρησμών από ένα Πατέρα της Εκκλησίας, τον Κλήμη Αλεξανδρείας:

«…λέει η γραφή πως ο Διάβολος μετασχηματίζεται ‘σε άγγελο φωτός’, και τι κάνει; προφανώς προφητεύει. Αφού λοιπόν προφητεύει σαν άγγελος φωτός, πρέπει να πει την αλήθεια. Αν προφητεύει αγγελικά και φωτεινά, τότε προφητεύει ωφέλιμα…» [είναι προφανές πως μιλά για τον Απόλλωνα] «…γιατί, πως θα εξαπατήσει κάποιον αν δεν παρασύρει σε οικειότητα τον φιλομαθή με τα αληθινά, και έτσι κατόπιν να τον τραβήξει στο ψέμα;…» «…άρα, πρέπει να παρακολουθούνται όσα λέγονται από αυτούς που προφητεύουν, και να εξετάζονται, μήπως εμπεριέχουν την αλήθεια.» [89]

Λένε πως ο Ιούλιος Καίσαρ πήρε χρησμό από την Πυθία πως θα βασιλεύσει «παις Εβραίος» (ο Χριστός) Ο Αυτοκράτορας τότε ίδρυσε βωμό «του πρωτογόνου θεού» ^[90]  (Πρωτογέννητου)

Εννοείται πως υπήρχαν και αρνητικοί για τον Χριστιανισμό χρησμοί. Άλλοι Μάντεις ονόμασαν τον Χριστό «εγκληματία» (επειδή σταυρώθηκε «μετά ληστών») και τους πιστούς Του «παραπλανημένους», και άλλοι Τον κατέταξαν στο Πάνθεον των Ηρώων, ως «ευσεβή Εβραίο», ή είπαν ότι οι θεοί Τον έκαναν «αθάνατο» γιατί ήταν «ευσεβέστατος» ^[91] Και αυτοί οι χρησμοί ελέγχονται ως πλαστοί.

Πάντως, αν ο Χριστιανισμός δεν είχε επικρατήσει, φαίνεται πως ο Ιησούς θα λατρεύονταν ως Ήρωας ή Ημίθεος ανάμεσα σε τόσους άλλους. Ο Αυτοκράτορας Αλέξανδρος Σεβήρος Τον λάτρευε ήδη με αυτό τον τρόπο, μαζί με τον Απολλώνιο Τυανέα, τον… Αβραάμ και άλλους. ^[92]  Η λατρεία των Χριστιανών αγίων άρχισε από τους… πολυθεϊστές! (Και ίσως συνεχίστηκε για να τους ικανοποιήσει)

Ο γιος του «αιρετικού» (γνωστικού) Καρποκράτη, (β΄ αι. μΧ.) ο Επιφάνης, που πέθανε δεκαεφτά χρονώ, λατρεύτηκε ως θεός μετά θάνατον στην Κεφαλλονιά από τους «εθνικούς»!

«γενέθλιον αποθέωσιν θύουσιν Επιφάνει, σπένδουσί τε και ευωχούνται και ύμνοι άδονται» ^[93] (τι άλλο θα ακούσουμε, Θεέ μου!) Αλλού, θα αναφερθούμε σε ανάλογο επεισόδιο που εμπλέκει τον Ιουλιανό τον Παραβάτη, που απομάκρυνε το λείψανο του Χριστιανού μάρτυρα Βαβύλα από τον περίβολο του Δαφναίου Απόλλωνα, και ήρθε σε αντίθεση με τους… «Εθνικούς» που το… σέβονταν!  ^[94]  (γιατί άραγε θάφτηκε εκεί; -ή μήπως οι χριστιανοί καλόγεροι νόθευσαν τον Ιουλιανό για να μάθουμε άραγε πως οι άγιοί τους θάβονταν στα ιερά του… Απόλλωνα;)

Οι Χριστιανοί ιστορικοί δεν παρέλειψαν να δουν στην… Αργοναυτική Εκστρατεία τα πρώτα σημάδια της θρησκείας τους. Έτσι, όταν οι Αργοναύτες, διαβαίνοντας τον Ελλήσποντο, σκότωσαν τον Κύζικο, μετανόησαν, γιατί ήταν συγγενής τους, και έχτισαν την ομώνυμη πόλη και το ιερό της, ρωτώντας το Μαντείο του Απόλλωνα που ονομάζονταν «Πύθια Θερμά», σε ποιο θεό να το αφιερώσουν. Ο Φοίβος έδωσε χρησμό πως ο ναός θα αφιερωθεί στη Μαρία, που θα εγκυμονήσει τον «λόγον άφθαρτον». Έγραψαν το χρησμό στο ναό, και τον αφιέρωσαν στη Μητέρα των θεών, την Κυβέλη. Οι χριστιανοί ολοκλήρωσαν το χρησμό, αφιερώνοντας το ναό στη Θεοτόκο. Στη συνέχεια, αντιμετωπίζοντας τον Άμυκο, οι Αργοναύτες είδαν «άνδρα φοβερόν φέροντα τοις ώμοις πτέρυγας ως αετού», που τους προφήτεψε νίκη. Τον ονόμασαν Σωσθένη. Ο Μέγας Κωσταντίνος, βλέποντας την εικόνα του Σωσθένη, διαπίστωσε πως ήταν ένας άγγελος, και αφού κοιμήθηκε στο ιερό, του αποκαλύφθηκε «το όνομα της δυνάμεως». Ήταν ο αρχάγγελος Μιχαήλ… [95]  «…και του Αρχιστρατήγου» (Μιχαήλ το ναό) «εν τω Ανάπλω και Σωσθενίω, ένθα και θείας ομφάς θαυμαστώς ήκουσέ τε και εθεάσατο ο φιλόχριστος βασιλεύς…» [96]

Η παρούσα μελέτη δεν ενδιαφέρεται για τη γνησιότητα των Σιβυλλικών και Δελφικών χρησμών, (μην αυτοεξαπατώμαστε) αλλά για το ότι Χριστιανοί και Εβραίοι χρησιμοποίησαν το κύρος της Απολλώνιας λατρείας για να υποστηρίξουν την πίστη τους…

«Απόκρημνος και τραχύς είναι ο δρόμος των μακαρίων

/……………………………………………………….. /

που πρώτοι έκαναν βαθιά πράξη από τους ανθρώπους,

αυτοί που πίνουν το ωραίο νερό της γης του Νείλου

πολλούς δρόμους μακαρίων πέρασαν και οι Φοίνικες,

οι Ασσύριοι, οι Λυδοί, και το γένος των Εβραίων» [97]

χρησμοδοτούσε ο Φοίβος…

Ο Απόλλωνας βρίσκεται στη ρίζα των σημερινών θρησκειών της Ανατολικής Μεσογείου, είναι το κλειδί που τις συνδέει με την αρχαία εποχή, και όχι σύμβολο Ελληνικότητας ή έστω… αρχαιότητας. Όλοι αναφέρονταν και βασίζονταν σε χρησμούς των Μαντείων του! Μας ενδιαφέρει αν ήταν γνήσιοι;Υπήρχαν και.. αληθινοί χρησμοί; όλοι ήταν κατασκευασμένοι! Μη μου πείτε πως είστε οπαδοί του… Παύλου και πιστεύετε πως η Πυθία και οι Σίβυλλες ήταν… θεόπνευστες! Δεν σας περίμενα τόσο πολύ επηρεασμένους από τον… Χριστιανισμό!

Η πρώτη Σίβυλλα μίλησε για ένα Θεό. Επίσης, αρνήθηκε την θεότητα του Απόλλωνα, που τον είπε απλά προφήτη. «ον τε μάταιοι άνθρωποι θεόν είπον». ^[98]  Όχι μόνο αυτή, αλλά και το Ε στους Δελφούς προπαγάνδιζε τον μονοθεϊσμό! Ας αναρωτηθούμε γιατί οι Ιουδαίοι και Χριστιανοί, καταφερόμενοι κατά των «Εθνικών» και των «Ελλήνων», σεβάστηκαν και χρησιμοποίησαν τον Απόλλωνα και τις Σίβυλλες, ίσως περισσότερο από ότι οι ίδιοι οι «Εθνικοί»…

Αν οι Χριστιανοί δεν είχαν στραφεί στον Φοίβο και τις Σίβυλλες δεν θα είχαν επικρατήσει, γιατί τίποτα δεν γίνονταν στην Ελλάδα χωρίς την έγκριση του Μαντείου των Δελφών. Ακόμα και αν ο στερνός χρησμός του Μαντείου, που προέβλεπε το τέλος της αρχαίας θρησκείας, ήταν κατασκευασμένος απ’ αυτούς, όπως λένε οι «ειδικοί», το συμπέρασμα μας επιβεβαιώνεται. (στην ουσία αναφέρονται άπειροι τέτοιοι χρησμοί, ακόμα και από φανατικούς Έλληνες» σαν τον Ευνάπιο) Αν οι Χριστιανοί δεν πίστευαν στη δύναμη του Απόλλωνα, δεν θα είχαν μπει στον κόπο. Οι Ιουδαίοι, όμως, δεν ενδιαφέρονταν για το Ελληνικό κοινό. Χρησιμοποίησαν τη Σίβυλλα, γιατί και αυτοί πίστευαν στον Απόλλωνα, αναγνωρίζοντας την Εβραϊκή του προέλευση.

Η λατρεία των νεκρών

Ο Ασκληπιός στην Αθήνα, ήταν πρόθυμος να εξυπηρετήσει και Εβραίους ασθενείς, και μάλιστα με εξειδικευμένη συνταγογράφηση! Κάποιος Αθηναίος Πλούταρχος και ένας Σύριος [έτσι ονόμαζαν συχνά τους Εβραίους λόγω της Α-σσυριακής τους καταγωγής] φιλόσοφος, ο Δομνίνος, άρρωστοι και οι δυο, πήγαν στο Ασκληπιείο, και τους δόθηκε ως θεραπεία να κάνουν κατάπλασμα με χοιρινό κρέας. Ο Αθηναίος σιχάθηκε, και παρακάλεσε το άγαλμα του θεού: «Δέσποτα, είπε, τι θα πρόσταζες σε έναν άρρωστο Ιουδαίο, με τέτοια αρρώστεια; αν και δεν κάνει να χρησιμοποιεί χοιρινό κρέας, εσύ αυτό διέταξες!» Το άγαλμα, με ψαλμωδία, αμέσως έδωσε άλλη συνταγή, με προθυμία! Ο Δομνίνος δεν πείστηκε, και συνέχισε την πρώτη, χοιρινή θεραπευτική αγωγή! Μάλιστα, λέει, μια μέρα να μην έτρωγε χοιρινό, τον ξανάπιανε η αρρώστια!  ^[99]  Ο Ασκληπιός γνώριζε πολλά περισσότερα για τους Εβραίους, από μερικά μαντζούνια, όπως θα δούμε…

Κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο, οι ιερείς του Απόλλωνα διέταξαν να εξαγνιστεί (!) η Δήλος με απομάκρυνση των από παλιά θαμμένων νεκρών από το νησί. Απαγόρευσαν μάλιστα τη γέννηση και το θάνατο πάνω του.  ^[100]  Το ίδιο ίσχυε και στα ιερά του Ασκληπιού, άλλο παρακλάδι της Απολλώνιας λατρείας.  ^[101] Ήταν αντίθετο με τα ελληνικά έθιμα. Άλλωστε μέχρι τότε οι νεκροί θάβονταν εκεί.

Φαντάσου, ιατρείο όπου απαγορεύεται να… πεθάνεις. Ριζικές θεραπευτικές μέθοδοι! Πρότυπο για τα σύγχρονα νοσοκομεία! Το αρχαίο επαγωγικό πνεύμα στην καλύτερή του στιγμή… Ο Παυσανίας δεν κρύβει την αγανάκτησή του για την απανθρωπιά στην Επίδαυρο.

Είναι η Εβραϊκή θρησκεία που θεωρεί μίασμα τους νεκρούς και τους τάφους, και τους κανόνες της εφάρμοζαν οι Απολλώνιοι. Στην Ελλάδα οι τάφοι ήταν κέντρα λατρείας, όπου γίνονταν «εναγισμοί», οι νεκρικές θυσίες. Η αρχαία Κωμωδία σατίριζε τα πάντα, εκτός από ένα: τους νεκρούς! ^[102]  Ο Κλήμης Αλεξανδρείας διαπιστώνει πως όλοι οι ιεροί τόποι της Ελληνικής λατρείας ήταν, αρχικά, τάφοι Ηρώων!  ^[103]  Υπήρχε και η άποψη πως οι θεοί δεν ήταν παρά ένδοξοι και ικανοί άνθρωποι που έμειναν στη μνήμη των ανθρώπων ως θεοί. Συνεπώς, και η λατρεία των θεών ήταν κατά βάση νεκρική. Και στους προχωρημένους ιστορικούς χρόνους η Απολλώνια λατρεία προσπαθούσε αδιάκοπα να μεταπλάθει την Ελληνική θρησκεία.

Ο Απόλλων είχε καταστρέψει το μνήμα του εχθρού του Κύκνου, οδηγώντας ένα ποτάμι πάνω του. Ο Κύκνος μπορεί να λήστευε τους Δελφούς, αλλά θάφτηκε πάνδημα, σε μεγάλη παλλαϊκή κηδεία. ^[104]  Πολύ που νοιάστηκε ο θεός των ποντικιών. Ο Ιουλιανός ο Παραβάτης πήγε να εφαρμόσει τα ίδια, απομακρύνοντας το λείψανο ενός Χριστιανού που είχε θαφτεί στην αυλή του ναού του Δαφναίου Απόλλωνα την Αντιόχεια. Το γεγονός προκάλεσε αγανάκτηση, και όχι μόνο στους Χριστιανούς. Ακούστε τη συνέχεια από το στόμα του Ιουλιανού:

«Κάποιοι από σας» [τους Αντιοχείς] απαρνούμενοι ^[105]  τα ιερά καθήκοντα προς τους θεούς, παραδώσατε το ναό του Δαφναίου θεού» [του Απόλλωνα] «στη διάθεση εκείνων που είχαν αγανακτήσει για το λείψανο του νεκρού» [τους Χριστιανούς] «και αυτοί, κατά λάθος ή επίτηδες, έβαλαν τέτοια φωτιά, που οι μεν ξένοι εφρίκιασαν, αλλά ο λαός γέμισε ηδονή, και ούτε η Βουλή ασχολήθηκε ή ασχολείται» ^[106]  (η μετάφραση αυτή είναι λάθος, ιδού η σωστή: «Κάποιοι από σας, από ιερό καθήκον προς τους θεούς» ή «για να εξιλεωθείτε στους θεούς» >παράδωσατε το ναό του Δαφναίου θεού,… κλπ.)

Ο ίδιος ο Αυτοκράτορας λέει λοιπόν, (όπως και να μεταφράσουμε) πως ήταν οι «Εθνικοί» που απεμπόλησαν το ιερό, γιατί θεώρησαν μέγιστη αμαρτία την βεβήλωση του νεκρού –όποιου νεκρού- και παραχώρησαν το ναό του Απόλλωνα στους Χριστιανούς για να εξιλεωθούν, και αυτοί τον έκαψαν, με την ανοχή τους! Από τα επεισόδια του Κύκνου και του Βαβύλα, δυο εχθρών της «πάτριας θρησκείας», μπορείτε να κρίνετε πόσο, και αν, ο Απόλλων και η λατρεία του συμβάδιζαν με το λαϊκό αίσθημα…

Αυτή είναι η γνήσια κληρονομιά του Ελληνικού πολιτισμού, ο βαθύς σεβασμός στους νεκρούς, που στη συγκεκριμένη περίπτωση συγκρούστηκε με τις Ιουδαιοαπολλώνιες αντιλήψεις του Ρωμαίου Αυτοκράτορα, αυτού που ξανάχτισε το ναό του Σολομώντα, και που μερικοί (μεταφραστές) επιμένουν να θεωρούν φιλ – Έλληνα.

Το όνομα του Ρόδου

Πάταγο έκανε το βιβλίο του Έκο, όπου μια ομάδα καλόγερων συνωμοτούσε, σκότωνε, έκαιγε, κλπ. για να αποκρύψει πως ο Αριστοτέλης είχε γράψει ένα βιβλίο για τις ευεργετικές ιδιότητες του γέλιου. Όλοι πείστηκαν, πλέον, για την καταστροφή κάθε Καλού και Ωραίου από τους Χριστιανούς. Ευτυχώς, βρέθηκε ο Έκο να γράψει την αλήθεια, και να μας ανοίξει τα μάτια, υπό το φως της σύγχρονης Δημοκρατίας, που είναι και απόγονος της αρχαίας.

Ο συγγραφεύς δεν μας θύμισε, όμως, πως ο Αριστοτέλης ήταν θύμα της Απολλώνιας λατρείας, πολύ πριν υπάρξουν καλόγεροι, μια που κατηγορήθηκε από τον Ιεροφάντη των Ελευσινίων Μυστηρίων ως ασεβής. ^[107]  Μεσαιωνική Ιερά Εξέταση; Χα, Χα, Χα ! Όσο για το γέλιο και τους καλογέρους που κατάστρεψαν την… αρχαία παράδοση, ακούστε τον Αθήναιο:

«…οι Τιρύνθιοι, που τους άρεσαν τα γέλια και ήταν άχρηστοι για σοβαρότερα πράγματα, κατάφυγαν στο Μαντείο των Δελφών θέλοντας να απαλλαχτούν από το πάθος τους. Ο θεός τους χρησμοδότησε πως αν θυσίαζαν ένα ταύρο στον Ποσειδώνα χωρίς να γελάσουν, και τον έριχναν στη θάλασσα, θα απαλλάσσονταν…»  [108]

Επίσης, έλεγαν πως όποιος έμπαινε στο μαντείο του Τροφωνίου δεν ξαναγέλαγε ποτέ στη ζωή του, εξ αιτίας των οπτασιών που είχε εκεί. Υπήρχε κι έκφραση για τους σκυθρωπούς: «Εκ Τροφωνίου μεμάντευται». ^[109]  (=Αυτός πήρε χρησμό από το Τροφώνιο) Για να το κάνουμε σύγχρονο, θα περιγράφαμε ποτέ τον αγέλαστο άνθρωπο ως «Αγιορείτη» ή «Χατζή»; Βλέπετε πόσο απληροφόρητοι (;) είναι οι Ειδικοί που διαμορφώνουν την άποψη του κοινού για τον Μεσαίωνα και την Αρχαιότητα.

Φυσικά, οι Έλληνες θεωρούσαν την Κωμωδία Ιερή, σα μέρος της Διονυσιακής λατρείας. Κωμικά στοιχεία παρουσιάζονταν και στα Μυστήρια, όπου η Δήμητρα γέλαγε παρά τη θλίψη της για την Κόρη. Μόλις σκοντάψαμε λοιπόν, σε μια άλλη αντίφαση της Απολλώνιας με την υπόλοιπη Ελληνική λατρεία.

Ζούμε σε μια εποχή απόλυτου σκοταδισμού, που εξαπλώνεται με την ταμπέλλα της Δημοκρατίας, της Πληροφορίας και της Γνώσης. Ρωτήστε και τον ειδικό του κόλπου, τον Έκο…

Χοιροφαγία και Αποδιοπομπαίος Τράγος.

Εδώ είναι Βαλκάνια!

Σε ένα ναό του Απόλλωνα στην Κρήτη, μια επιγραφή διάταζε τον πιστό να βγάλει τα υποδήματα και να σκεπάσει το κεφάλι, σαν κανονικός Εβραίος. ^[110]  Στο ιερό της Ημιθέας στην Κάσταβο της Καρίας, που συνδέονταν με τον θεό,  ^[111]  απαγορεύονταν η κατανάλωση κρασιού και χοιρινού κρέατος. Βρισκόμαστε στις ρίζες όχι μόνο του Ιουδαϊσμού, αλλά και του Ισλάμ! Και οι Κρητικοί δεν έτρωγαν χοιρινό, αλλά γιατί θεωρούσαν τα γουρούνια ιερά επειδή ανάθρεψαν το Δία, και όχι ακάθαρτα, όπως οι Εβραίοι. [112]

Επίσης, οι Έλληνες πίστευαν πως ο θεός μπορούσε να μεταφέρει μια αρώστεια από τους ανθρώπους στις κατσίκες. Δηλαδή, εφάρμοζε την Εβραϊκή δοξασία του «Αποδιοπομπαίου Τράγου»! «ευχώμεθα ουν Απόλλωνι Λυκίω τε και Φυξίω /…/ την νόσον δε ες αίγας, φασί, τρέψαι…»  ^[113]  (Ας προσευχηθούμε στον Λύκιο και Αποδιώκτη Απόλλωνα να διώξει την αρώστεια στέλνοντας την στις κατσίκες, όπως λένε) Οι Δελφοί είχαν διατάξει τη θυσία ενός τράγου για να γλυτώσουν οι Κλεωναίοι από λοιμό, και αυτοί τους αφιέρωσαν χάλκινο τράγο. ^[114] Υπήρχε και έκφραση ή κατάρα με την έννοια «στα όρη στ’ άγρια βουνά»: «κατ’ αίγας αγρίας»… «τρέπειν τα κακά» ^[115] (Στα αγριοκάτσικα να πάει το κακό) «ώσπερ εις αίγας ημάς αγρίας αποπέμπων», κλπ. [116]

Ο τράγος «πιστεύεται πως είναι ζώο εχθρικό του αμπελιού, υπάρχει φαίνεται και επίγραμμα για την κατσίκα, που πάει έτσι: ‘και να με φας μέχρι τη ρίζα, πάλι θα καρποφορήσω, και θα σε περιλάβω, τράγε, όταν σε θυσιάσουν’». ^[117]  (εννοεί πως θα γίνει ασκί για κρασί) Ας μην ξεχνάμε πως ο Διόνυσος ανατράφηκε στην περιοχή των Εβραίων, «μεταξύ Φοινίκης και Νείλου» ^[118]  Έτσι, το ζώο ήταν καταραμένο και στους δυο πολιτισμούς.

Εδώ, όμως είναι Βαλκάνια, και δεν θα μας μάθουν τη δουλειά μας οι Εβραιοσιωνιστές! Στη γιορτή των «Θαργηλίων» γιορτή κυρίως Αθηναϊκή και Ιωνική, τα γενέθλια του Απόλλωνα και της Άρτεμης, γίνονταν γενικός καθαρμός της πόλης, και αντί για «Αποδιοπομπαίο Τράγο» και άλλα τέτοια θηλυπρεπή, βγάζανε έξω από την πόλη και θυσιάζανε δυο ανθρώπους… [119]

Και οι Εβραίοι χρησιμοποιούσαν δύο τράγους, τον ένα τον θυσίαζαν, ραντίζοντας με το αίμα του την Κιβωτό της Διαθήκης,  ^[120]  και τον άλλον τον έδιωχναν στην έρημο. Τους δυο ανθρώπους οι Έλληνες ονόμαζαν «φαρμακούς» και «κάθαρματα» ( με την έννοια του καθαρμού που προσέφεραν), και φαίνεται πως τους έτρεφαν και τους πάχαιναν ειδικά για την ιερή αυτή περίσταση… [121]

Γράφει η Σούδα: «υπέρ δε καθαρμού πόλεως ανήρουν» (σκότωναν) «εστολισμένον τινά ον εκάλουν κάθαρμα». ^[122]  Η Ελληνική, εκπολιτιστική εκδοχή του Ιουδαϊσμού και του «Απολλωνίου Φωτός». Από αυτή τη σεμνή τελετή προέρχεται η λέξη «κάθαρμα», που πήρε άλλο νόημα. Και η λέξη «φαρμακός» επίσης, άλλαξε νόημα.

Στο βράχο του Λευκάτα, στη Λευκάδα, θυσίαζαν στη γιορτή του Απόλλωνα έναν άνθρωπο το χρόνο, για να απομακρυνθεί η οργή του. Έδεναν απάνω του πουλιά, τον έντυναν με φτερά, και τον έριχναν στο γκρεμό. Μερικοί επιζούσαν. Τότε τους έδιωχναν από την πόλη, όπως τον τράγο οι Εβραίοι.  [123]

Ακόμα και ο Απόστολος Παύλος παρομοιάζει τους διωκόμενους χριστιανούς ως «καθάρματα», με δυο έννοιες. Ότι τους σκότωναν σαν αυτά, αλλά και ότι επιδίωκαν συνειδητά τον «καθαρμό» του κόσμου με την αυτοθυσία τους: «λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκώμενοι ανεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν. ως περικαθάρματα του κόσμου εγεννήθημεν, πάντων περίψημα έως άρτι». ^[124] Το «περίψημα» ρίχνονταν στη θάλασσα σα θυσία στον Ποσειδώνα. [125]

Θέλετε να παραδεχτώ πως αυτά είναι Ελληνικής καταγωγής; Ευχαρίστως… Αν νομίζετε πως συμφέρει τα Εθνικά μας Ιδεώδη… Το θέμα της κότας και του αυγού είναι τελικά ασήμαντο… Και τα δύο τρώγονται…

Το Άγιον Φως

Από τη Δήλο έβγαινε και … Άγιο Φώς, που πήγαινε με πλοίο στη Λήμνο, όπου υπήρχε λατρεία των Καβείρων, των «Μεγάλων θεών» που και αυτά θεωρούνται Φοινικικής καταγωγής. Καβέρ σημαίνει «Μέγας» στα Σημιτικά, και ένας από τους Καβείρους ονομάζονταν Καδμίλος ή Κασμίλος, δηλ Κάδμος, ο Ήρωας που ήρθε από τη Φοινίκη. Καβείριον (ιερό των θεών) βρέθηκε, φυσικά, και στη Θήβα, την πόλη του. Αλλά και στη Δήλο γιόρταζαν τα «Παταίκια». Ο Ηρόδοτος ταυτίζει τις Αιγυπτοφοινικικές θεότητες «Παταίκους» με τους Καβείρους. ^[126]

Όλες οι φωτιές έσβηναν στο νησί της Λήμνου, και άναβαν ξανά με το φως της Δήλου. Έλεγαν πως αυτό γίνονταν για να εξαγνισμό, επειδή Μυθολογικά, οι γυναίκες του νησιού σκότωσαν τους άντρες τους. Υπήρχε σχέση με τον Κάτω Κόσμο, δηλ. με τους νεκρούς, γιατί επικαλούνταν «θεούς χθονίους και απορρήτους» και μετά «καινού το εντεύθεν βίου φασίν άρχεσθαι» (άρχιζε, λέγανε, νέα ζωή) ^[127]  Μάλλον κάτι σας θυμίζουν αυτά. Το έθιμο μετατράπηκε σε χριστιανικό, με καταγωγή από την ίδια περιοχή. Τη Μέση Ανατολή! Στο Ισραήλ, οι δυο γιοι του Ααρών θανατώθηκαν από τον Γιαχβέ γιατί, αν και ιερείς, άναψαν την ιερή φωτιά της θυσίας με δικά τους «πυρεία». ^[128]  Τα πράγματα στην «πηγή του κακού» ήταν πιο σοβαρά.

Ανάλογα έθιμα υπήρχαν και στη Μικρά Ασία, που θεωρούνταν Περσικής καταγωγής. Στη Λυδία, «΄Ενας Μάγος» [ιερατικός Περσικός τίτλος] «μπαίνει στο κτίσμα και στοιβάζει μερικά ξερά ξύλα πάνω στον βωμό. Στη συνέχεια φορά στο κεφάλι τιάρα και ψάλλει επίκληση σε κάποιο θεό σε βαρβαρική γλώσσα, τελείως ακατανόητη στους Έλληνες. Διαβάζει την επίκληση από ένα βιβλίο. Τα ξύλα πρέπει να ανάψουν χωρίς φωτιά και να ξεπηδήσει δυνατή και διαυγής φλόγα.» [129]  Άσβεστη φωτιά υπήρχε και στην πόλη Φασήλιδα της Λυκίας, που δεν έσβηνε με νερό, αλλά με χώμα ή κοπριά. ^[130]  Ανάλογες αφηγήσεις με θαυματουργικό άναμμα φωτιάς θυσίας –χωρίς επίκληση όμως- υπάρχουν και στην Ελλάδα.

Ποντίκια από την Αίγυπτο

στην Τροία, την Ρώμη και το Ισραήλ

Ο Αιλιανός συνδέει τα ποντίκια με τη Μαντική, δηλ. τον Απόλλωνα:

«Τα μαντικότερα ζώα είναι τα ποντίκια. Γιατί, όταν παλιώνει ένα σπίτι και πρόκειται να καταρρεύσει, το νοιώθουν πρώτα. Και αφήνοντας τις ποντικότρυπες τους και τους συνηθισμένους τόπους διαμονής τους, το βάζουν στα πόδια, το σκάνε, και μετακομίζουν.» [131]

Ακόμα και ένα τόσο «ειδικό» Ιερό Ζώο του Απόλλωνα, το ποντίκι, ήταν κοινό στην Αιγυπτιακή, Τρωική και Ιουδαϊκή λατρεία. Από αυτές το κληρονόμησαν οι Ρωμαίοι και οι Έλληνες, που βέβαια δεν παρέλειπαν να λένε όλο τον κόσμο «βάρβαρους»…

Τα ποντίκια και ο θεός τους. Απόλλων Σμινθεύς,,,, αντιπροσωπευτικός θεός της Ελλάδας, αν έτσι νομίζετε…

Ποντίκι στα πόδια του Απόλλωνα

Και άλλο ποντίκι στα πόδια του Απόλλωνα

Από την Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη

Οι Φιλισταίοι αφιερώνουν ποντίκια στην Κιβωτό της Διαθήκης των Εβραίων.

Τα σύμβολα της Ρώμης. Ως Ιουδαιοφοινικική αποικία, το ποντίκι είναι παρόν, στη μέση, αριστερά της λύκαινας

Αίγυπτος

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Φαραώ Σεθών αντιμετώπιζε τον στρατό του Ασσύριου Σενναχερίμπ, και μετά από προσευχή του, «μυς αρουραίοι» κατέφαγαν τις χορδές των τόξων, τις φαρέτρες και τα λουριά των ασπίδων των αντιπάλων του, αχρηστεύοντάς τα. Τότε ο Σεθών έστησε άγαλμα της αφεντιάς του με έναν πόντικα στο χέρι, κι’ έγραψε από κάτω: «Κοιτάχτε με και γίνετε ευσεβείς»  ^[132] Μερικοί λένε πως το άγαλμα ήταν του ίδιου του Ώρου-Απόλλωνα. ^[133]  (Ο Ώρος ταυτίζεται με τον Απόλλωνα, τόσο από χρησμούς των Δελφών, όσο και από τον ιερέα τους, Πλούταρχο, τους Ορφικούς ύμνους και τον Ηρόδοτο- δες κεφ. «Που γεννήθηκε ο Απόλλων») Από αυτό το άγαλμα εμπνεύστηκαν οι αναπαραστάσεις του θεού που θα δούμε πιο κάτω.

Τα νεκρά ιερά ζώα θάβονταν σε ανάλογο για κάθε είδος ιερό έδαφος στην Αίγυπτο. Κάθε θεότητα είχε και το ιερό της ζώο. Τα ποντίκια («Μυγαλές») τα θάβανε ευλαβικά στη περιοχή της Βούτου. ^[134] Άρα, ήταν ιερά ζώα του Απόλλωνα – Ώρου, γιατί, «τον μεγάλωσε η Λητώ στα έλη που βρίσκονται στην περιοχή της Βούτου» ^[135]  «Υπάρχει δε, ιερό του Απόλλωνα και της Άρτεμης σε αυτή την Βουτώ».  [136]

Η επιφανειακή ερμηνεία αυτής της πρωτόγονης Τοτεμικής ταύτισης ζώου και θεού, [137] δόθηκε από τους Έλληνες ως εξής: Όταν ο Τυφώνας (ο τελευταίος και δυνατότερος αντίπαλος των Ολύμπιων) καταδίωκε τους θεούς, αυτοί κατέφυγαν στην Αίγυπτο, και μεταμορφώθηκαν σε ζώα για να κρυφτούν. [138] Από εκεί προήλθε –δήθεν- και η συνήθεια να συμβολίζονται οι θεοί με αυτά. Η μητέρα του Απόλλωνα, η Λητώ, έγινε «Μυγαλή», ποντίκι. [139] Έτσι, ο θεός του Φωτός απέκτησε ποντικίσια καταγωγή, και το τρωκτικό αναβαθμίστηκε σε… μητέρα του.

Αχ, Άγγελε Σικελιανέ με τις Δελφικές εορτές σου!!! Για δες αντιπροσωπευτικό θεό του πολιτισμού μας που επιλέξαμε, τρομάρα μας…

Τροία

«Ο Πολέμων εξιστορεί πως οι κάτοικοι της Τρωάδας σέβονται τα ντόπια ποντίκια, που τα λένε σμίνθους, γιατί κατατρώγανε τις χορδές των τόξων των εχθρών. Και επευφημούν τον Απόλλωνα ως Σμίνθιο, από εκείνα τα ποντίκια»  ^[140] Είναι ο Αιγυπτιακός Μύθος παραλλαγμένος, πράγμα που δείχνει και την προέλευση της λατρείας του θεού. Τον ίδιο περίπου Μύθο αναφέρει και ο Στράβων, σχετικά με την πρώτη σύγκρουση Τρώων γηγενών και Τεύκρων, μαζί με άλλες παραλλαγές της Τρωικής ποντικολατρείας, πχ, πως τα ποντίκια – Σμίνθοι θεωρήθηκαν ιερά γιατί γέμισαν το ναό του Απόλλωνα. Υπήρχαν πολλοί ναοί και τοπωνύμια σχετικά με τους Σμίνθους, ακόμα και στη Ρόδο. [141]

Στην Τρωάδα λατρεύονταν ο Απόλλων Σμινθεύς (Σμίνθος = ποντίκι) με τριπλή έννοια. α) Σαν ζώο που αποτρέπει ο θεός, β) σαν ιερό μαντικό ζώο, παιδί της Γης, σαν τον Πύθωνα, και γ) σαν μολυσματικό ζώο που μεταφέρει τις ασθένειες που εξαπολύει ο Απόλλων, ως θεός των επιδημιών. Προφανώς, το ποντίκι πρέπει να ήταν το ζώο-Τοτέμ των αρχέγονων φυλών που κατοίκησαν – ή εποίκισαν την Τρωάδα και την γειτονική Μυσία, τη χώρα του «μυ», ποντικιού.

Ο ιερέας του θεού των Σμίνθων – ποντικιών, ο Χρύσης, από την ομώνυμη πόλη, σύμμαχο της Τροίας, τον επικαλείται ως «Σμινθέα» στην Ιλιάδα, ζητώντας του να εκδικηθεί τους Έλληνες. Ο ιερέας αυτός του είχε «στεγάσει» πολλούς ναούς.  ^[142]  Ο θεός τον άκουσε και έριξε επιδημία στο Ελληνικό στρατόπεδο. Πράγματι, τα ποντίκια είναι φορείς επιδημιών. Τίποτα δεν είναι τυχαίο στην αφήγηση. Οι Καζαντζάκης – Κακριδής μεταφράζουν το Σμινθεύς ως «Ποντικοδαίμονας»…

Αντίθετα, η Ελληνοποιημένη λατρεία του Απόλλωνα στην πατρίδα μας, τον εμφανίζει να συνοδεύεται από φίδια, τους φυσικούς εχθρούς των ποντικιών, (πχ, άγαλμα του Πραξιτέλη, κλπ.) ενώ ο αρχικά ο θεός των ποντικιών είχε σκοτώσει το φίδι –Πύθωνα, ^[143]  εκδικούμενος τα δεινά του είδους που προστάτευε. Αυτές οι αντιφάσεις δείχνουν την απότομη, αντιφατική και πρόχειρη ένταξη της λατρείας του Ώρου – Απόλλωνα – Σμινθέα στο Ελληνικό περιβάλλον. Ο Δελφικός ιερέας Πλούταρχος φτάνει μέχρι και να διαψεύσει τον μύθο της Πυθοκτονίας, γιατί τα φίδια ήταν μέρος των «αγιότατων τελετών» στα ιερά του Απόλλωνα στους Δελφούς!  ^[144] (Δες κεφ. «Απόλλων και Πύθων») Η λατρεία του ποντικιού δεν μπόρεσε να καθιερωθεί απόλυτα στην Ελλάδα. Ο Αναξανδρίδης, συγκρίνοντας τους Αιγύπτιους και τους Έλληνες, λέει: «έχει κύρος το ποντίκι σε σας, όχι όμως σε μένα». ^[145] (δεν γράφει, όμως, «σε μας»)

Υπήρχε και άγαλμα του Απόλλωνα στην Χρύση, με ένα ποντίκι στα πόδια του, φτιαγμένο από τον Σκόπα, αριστούργημα σίγουρα, καθώς και νόμισμα των Μεταποντίων, με τον Απόλλωνα από τη μια και ένα ποντίκι πάνω σε στάχυ από την άλλη.  ^[146]  Έτσι, το ποντίκι συνδέεται λατρευτικά με τα σιτηρά, και τον προστάτη τους, τον Απόλλωνα Σιτάλκα. Παρόμοιες αναπαραστάσεις βλέπουμε σε Ρωμαϊκά νομίσματα. Ο Απόλλων – Απολλύων θεός των επιδημιών περιστοιχίζονταν από τα ανάλογα ζώα, φιδάκια, κόρακες, γύπες, λύκους, σαύρες, μύγες και τα υπόλοιπα ευγενή μολυσματικά ζώα που του ήταν αφιερωμένα…

Αναφέραμε το ιερό Άλσος του Σμινθέα Απόλλωνα στην Τροία, όπου θάφτηκε η προφήτισσά του, η Σίβυλλα Ηροφίλη.  ^[147]  Εις τόπον χλοερόν, τόπον αναψύξεως, τόπον ποντικιών, πλάι στα αγάλματα του… Ερμή και των… Νυμφών, όπως λέει ο περιηγητής Παυσανίας, να τους κάνουν παρέα.

Κυάνεοι Δράκοντες εναντίον Σμίνθων…

Είναι ενδιαφέρον να δούμε την Τοτεμική διάσταση του Τρωικού πολέμου. Τοτέμ των Ελλήνων ήταν –και είναι- ο Δράκων, το φίδι. Η πανοπλία του Αγαμέμνονα που είχε φτιαχτεί ειδικά γι’ αυτόν αφού έγινε Αρχιστράτηγος, (άρα η διακόσμηση του πρέπει να ήταν συμβολική, και να απαρτίζονταν από εθνικά εμβλήματα) ήταν γεμάτη «κυάνεους δράκοντες»  ^[148]  (μαύρα φίδια) Το σκήπτρο του Ατρείδη βασιλιά ανήκε παλιότερα στον Ερμή,  ^[149]  άρα ήταν κηρύκειο – δυο μπλεγμένα φίδια σε ραβδί. Όταν οι Έλληνες νίκησαν τους Πέρσες, έστησαν τρία τυλιγμένα φίδια (το ίδιο μοτίβο με αυτό του Αγαμέμνονα ) που στήριζαν τον τρίποδα του Απόλλωνα. (=οι Έλληνες στηρίζουν τους Δελφούς) Είναι τυχαίο που τα φίδια τρώνε ποντίκια; Είναι τυχαίο που ο πλέον ανθέλληνας θεός ταυτίζεται με αυτά τα τρωκτικά στην Ιλιάδα;

Ισραήλ

Αλλόφυλοι είχαν πάρει από τους Εβραίους την Κιβωτό της Διαθήκης, αλλά μόνο καταστροφές έπαθαν όσο την είχαν. Το άγαλμα του Δαγών έπεσε, και η γη τους γέμισε ποντίκια. Αφού πείστηκαν πως οι Πληγές αυτές προήλθαν από τον Ιεχωβά, αποφάσισαν να την επιστρέψουν την Κιβωτό στους Εβραίους, και οι Μάντεις τους συμβούλεψαν να της αφιερώσουν πέντε «έδρας» (θρόνους ή τρίποδες; Άλλη ερμηνεία: αγαλματάκια ή απεικονίσεις… πρωκτού, γιατί υπέφεραν από αιμορροΐδες, σταλμένες από τον Ιεχωβά…) και πέντε χρυσά ποντίκια,  ^[150]  τα ζώα που εξαπέλυσε ο Απόλλων-Σεθών-Ώρος-Ιεχωβάς-Ηλίας εναντίον τους.

«…και αύται αι έδραι αι χρυσαί, ας απέδωκαν οι αλλόφυλοι της βασάνου τω Κυρίω. της Αζώτου μίαν, της Γάζης μίαν, της Ασκαλώνος μίαν, της Γεθ μίαν, της Ακκαρών μίαν. και μυς οι χρυσοί κατ’ αριθμόν πασών πόλεων των αλλοφύλων…»

Η Ακκαρών και η Άζωτος πρέπει να είχαν και Ελληνικό πληθυσμό, μια που ήταν αρχικά Κρητο-μυκηναϊκές αποικίες. Η Ασκαλών, ήταν κέντρο λατρείας της Αφροδίτης.

Η Παλαιά Διαθήκη δεν λέει τι έγιναν τα αφιερώματα αυτά, αλλά πρέπει να τοποθετήθηκαν πλάι στην Κιβωτό, (Ο Ιώσηπος μαρτυρά πως όλα τα αφιερώματα των αλλοφύλων βρίσκονταν γύρω από το Ναό του Σολομώντα και οι Εβραίοι τα αποδέχονταν  ^[151] ) μέχρι που μάλλον τα σούταρε ο Εζεκίας, μαζί με το φιδάκι το Νεεσθάν  ^[152]  που λάτρευαν οι Εβραίοι και τους το είχε φτιάξει χάλκινο ο Μωυσής με εντολή του Ιεχωβά-Ιαουε.(!) Έτσι έσβησε (ευτυχώς) στο Ισραήλ το «Απολλώνιον φως»…

Μικρά Ασία και Ελλάδα

Γύρω από την Τροία λάτρευαν τον Σμινθέα. Η λατρεία του ήταν ιδιαίτερη και στην Τένεδο, Χρύση, Κίλλα, Αιολίδα, Κρήτη, Ρόδο. ^[153]  Λέγεται πως οι κάτοικοι της Γυάρου εγκατέλειψαν το νησί λόγω ποντικιών που κατέτρωγαν μέχρι και το σίδερο!  ^[154]  Είναι προφανές πως τα ποντίκια δεν εξοντώθηκαν γιατί θεωρήθηκαν ιερά… Στον Αριστοφάνη συναντάμε τον θρήνο «Μυ Μυ Μυ Μυ Μυ Μυ Μυ Μυ Μυ….» ^[155]  που θα μπορούσε να θεωρηθεί επίκληση στον ιερό Μυ.

Το τοπωνύμιο «Μυσία», περιοχή γειτονική της Τροίας, προέρχεται από το «μυς», λόγω της λατρείας του Απόλλωνα Σμινθέα. Παρακάτω θα αποδείξουμε πως και οι «Μούσες» και η «Μουσική» προέρχονται από το ίδιο τοπωνύμιο… Αυτά οφείλει η ανθρωπότητα στη λατρεία των ποντικιών.

Υπήρχε και κύριο όνομα, Μυς (=ποντικός)  ^[156]  καθώς και τοπωνύμια «Μυουσία» και «Μυούντας» στην Μικρά Ασία. ^[157]  Λέγεται πως ο Πέρσης Μαρδόνιος έστειλε κάποιο Μυ από την Εύρωπο στο Μαντείο του Πτώου Απόλλωνα, και ο χρησμός δόθηκε στην Καρική γλώσσα.  ^[158]  Ακόμα. έχουμε τους «Μύγδονες» και τη «Μυγδονία» στη Θράκη και τη Μικρά Ασία. Έχουμε ακόμη τη «Μύνδο» στην Καρία, την «Μυόννησο», την «Μυωνία» στη Λοκρίδα.

Τα ονόματα που αρχίζουν από Μυ- είναι άπειρα, αλλά προέρχονται και από άλλες ομόηχες λέξεις. (Μύρον, Μύκης, Μύλος, Μύρμιγξ, Μύριοι, κλπ) Εδώ, παραθέσαμε τα τοπωνύμια με την προφανέστερη ετυμολογία.

Ρώμη

Απόγονοι Τρώων οι Ρωμαίοι, και η Εκκλησιαστική Παράδοση λέει πως τους δίδαξε ο Μωυσής. Δεν γνωρίζω κάποια γραπτή Ρωμαϊκή πηγή που να εξυμνεί τα τρωκτικά, αλλά υπάρχουν εικαστικές αποδείξεις της Ρωμαϊκής Ιουδαιοτρωικής ποντικολατρείας.

Μερικές εικόνες ποντικιών στη Ρωμαϊκή τέχνη μπορούν να θεωρηθούν χιουμοριστικές, αλλά όταν αυτά απεικονίζονται σε νομίσματα, σε ταφικά μνημεία ή δίπλα στη Λύκαινα της Ρώμης, (δες εικονογράφηση) δεν υπάρχει χώρος για αστεία… Είναι όχι μόνο απόδειξη της ιερότητας του ζώου στη Ρώμη, μια που βρίσκονταν πλάι στα άλλα εμβλήματα (Τοτέμ) του κράτους, αλλά είναι και απόδειξη της καταγωγής των Ρωμαίων από την Τρωάδα.

Ο Μιχαήλ Άγγελος

Αν αμφισβητείτε τα συμπεράσματά μου περί συνάφειας Ιταλικού, Εβραϊκού και Απολλώνιου ποντικιού, συγγνώμη, φωτός, ας δείτε τις προφήτισσες του Φοίβου, τις Σίβυλλες θρονιασμένες ανάμεσα στους Εβραίους προφήτες στην Καπέλα Σιξτίνα, ζωγραφισμένες από τον Μιχαήλ – Άγγελο, ένα θαυμαστή της αρχαιότητας και αυτοτιτλοφορούμενο, ως Ιταλός, απόγονο Τρώων… Το σύνολο της τοιχογραφίας έγινε με την καθοδήγηση του Πάπα, και ο ναός ήταν –και είναι ακόμη- το προσωπικό του παρεκκλήσιο. Τις ζωγράφισε επίσης και ο Ραφαήλ στην εκκλησία της Παναγίας της Ειρήνης στη Ρώμη.

Έτσι, η Ιταλική Αναγέννηση βασισμένη στα νάματα του Ελληνικού πολιτισμού (πάντα) τίμησε αυτές τις κυρίες. Χίλια πεντακόσια χρόνια μετά την εμφάνιση της πίστης τους, οι Χριστιανοί βασίζονταν και χρησιμοποιούσαν ακόμα τις προφήτισσες του Απόλλωνα!

Όσοι καταφέρονται κατά του Ιουδαιοχριστιανισμού, ας το ξανασκεφτούν, ή τουλάχιστον, ας προσθέσουν τον Απόλλωνα στη λίστα… Αν το κάνουν, είμαι έτοιμος να καταγγείλω μαζί τους αυτές τις ανθελληνικές Απολλώνιες θρησκείες…

Οι τριακόσιοι ραβίνοι του Λεωνιδιήλ

στις Θερμάθ Πυλαάδ

(«ως δια την συγγένειαν»  ^[159]  )

Και, αν κάποιος υποθέσει πως η Αιγυπτιακή και ταυτόχρονα Ιουδαϊκή καταγωγή του Απόλλωνα είναι αντιφατική, ας ακούσουμε την Παλαιά Διαθήκη:

«Ου βδελύξει Αιγύπτιον, ότι πάροικος εγένου εν τη γη αυτού. υιοί εάν γεννηθώσιν αυτοίς, γενεά τρίτη εισελεύσονται εις εκκλησίαν Κυρίου». ^[160]  (δεν θα σιχαθείς τον Αιγύπτιο, γιατί ήσουν μετανάστης στη χώρα του. αν γεννηθούν παιδιά τους [εννοείται στο Ισραήλ] μετά τρεις γενιές θα δικαιούνται να εισέρχονται στο ναό του Θεού. [δηλαδή θα γίνουν Ιουδαίοι])

Και Ηρόδοτος, 6, 53-54: «οι των Δωριέων ηγεμόνες Αιγύπτιοι ιθαγενέες» (Οι ηγέτες των Δωριέων είναι αυτόχθονες Αιγύπτιοι – από τη μητρική μεριά, διευκρινίζει) «ό τι δε, εόντες Αιγύπτιοι, και ότι αποδεξάμενοι έλαβον τας Δωριέων βασιλείας…»… «Ως δε παρά Περσέων λόγος λέγεται, αυτός ο Περσεύς, εών Ασσύριος, εγένετο Έλλην»… «τους δε Ακρισίου γε πατέρας….είναι, κατά περ Έλληνες λέγουσι, Αιγυπτίους» ( Όντας Αιγύπτιοι, δέχτηκαν και πήραν τις βασιλικές εξουσίες στους Δωριείς … Όπως λένε οι Πέρσες, και ο ίδιος ο Περσέας ήταν Ασσύριος που πολιτογραφήθηκε Έλληνας… Οι δε πρόγονοι του Ακρισίου –βασιλιά του Άργους- είναι Αιγύπτιοι, σύμφωνα με αυτά που λένε οι ίδιοι οι Έλληνες… )

Και, Παλαιά Διαθήκη, Μακκαβαίων Α΄, κεφ. ιβ΄ 20-21: «Άρειος βασιλεύς Σπαρτιατών Ονία ιερεί μεγάλω χαίρειν. Ευρέθη εν γραφή περί τε των Σπαρτιατών και Ιουδαίων, ότι εισίν αδελφοί και ότι εισίν εκ γένους Αβραάμ.» (Ο βασιλιάς των Σπαρτιατών Άρειος  ^[161]  χαιρετίζει τον Ονία, τον Μέγα Αρχιερέα. Βρήκαμε σε κιτάπι για τους Σπαρτιάτες και τους Ιουδαίους, ότι είναι αδέλφια και κατάγονται από τον Αβραάμ)

Αναφέραμε την ιερατική αποστολή από το Ισραήλ στην Αθήνα.  ^[162]  Επίσης, ο Εβραίος αρχιερέας Ιάσων κατέφυγε στη Σπάρτη, «ως δια την συγγένειαν» όπως αναφέρει το βιβλίο των Μακκαβαίων που μνημονεύσαμε, ^[163]  και ο Σπαρτιάτης ηγεμόνας Ευρυκλεύς Λεωχάρους κατέφυγε στο Ισραήλ, όπου συνήψε άριστες σχέσεις με τον γνωστό μας Ηρώδη τον Μέγα.  ^[164] «…γιατί ο βασιλιάς» [Ηρώδης] «και η αυλή του με ευχαρίστηση τιμούσαν εξαιρετικά τον Σπαρτιάτη εξ αιτίας της πατρίδας του»,  ^[165]  λέει ένας Εβραίος ιστορικός. Πιθανόν, η Σπαρτιάτικη επινόηση του Καιάδα να ενέπνευσε στον Ιδουμαίο Βασιλέα «επί το βαρβαρικώτερον» την «σφαγήν των νηπίων»… Οι σχέσεις των δυο λαών ήταν πάνω από άριστες, και κυρίως εποικοδομητικές.

Και ο Προφήτης Ησαΐας, πολύ πριν την Ελληνική κατάκτηση της Παλαιστίνης, (έζησε περίπου το 700 πΧ.  ^[166] ) μαρτυρά πως «αι θυγατέρες Σιών» ντύνονταν με «τα διαφανή Λακωνικά». [167]

Και όμως, τα ιερά βιβλία των Εβραίων καταριόνταν τους Έλληνες (=Μακεδόνες) που είχαν κατακτήσει την πατρίδα τους. Έγιναν αιματηρές συγκρούσεις και ωμές σφαγές εκατέρωθεν, που θεωρούνται τεκμήριο ανθελληνισμού των Εβραίων. Δεν πρόκειται για αντίφαση, γιατί και οι νότιοι Έλληνες πίστευαν τα ίδια με τους Εβραίους για τους Μακεδόνες… Όσο υπάρχει Ελληνικός λαός δεν χρειάζεται να ψάχνουμε αλλού για ανθέλληνες.

Και οι Μακεδόνες προσπάθησαν να προσεταιριστούν τους Εβραίους, και αρχικά τα κατάφεραν. Οι Εβραίοι είχαν σχεδόν εξελληνιστεί. Άλλαζαν μέχρι και τα ονόματά τους σε Ελληνικά. Ο Ιώσηπος αναφέρει πως: ο Μέγας Αλέξανδρος τους παραχώρησε ισοπολιτεία στην Αλεξάνδρεια, και αυτοί αυτοαποκαλούνταν «Μακεδόνες»! Δικαιώματα πολίτη είχαν και στην Αντιόχεια του Σέλευκου. Οι Πτολεμαίοι τους χρησιμοποιούσαν σα συνοριακό στρατό. Αναφέρονται και ονόματα Εβραίων στρατηγών της Αιγύπτου (Ονίας, Δοσίθεος) Ο Πτολεμαίος ο Ευεργέτης προσκύνησε και θυσίασε στον Ναό του Σολομώντα. ^[168] Ας μην ξεχνάμε τη μετάφραση της Βίβλου από τους Εβδομήκοντα στα Ελληνικά στην Αλεξάνδρεια που φαίνεται πως επιμελήθηκε ο φιλόσοφος Δημήτριος Φαληρεύς, αλλά και την απόπειρα να δημιουργηθεί δεύτερος ναός του Σολομώντα στην Αίγυπτο, σε ένα ναό που ανήκε στην «Αγρία Βούβαστη». Ήταν κατορθώματα των Ελλήνων Πτολεμαίων και τα δυο… [169]

Γρήγορα, λοιπόν, στη Συναγωγή, μα το Δία, μαζί με τους Σπαρτιάτες, που ο Ηρόδοτος αποκαλεί Αιγύπτιους, και η Παλαιά Διαθήκη Εβραίους!

Κάποιος αυτόκλητος σύγχρονος Σοφός, έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Δελφοί εναντίον Σιών», μιμούμενος μάλλον τον τίτλο της ταινίας «Κράμερ εναντίον Κράμερ».

Ο προφήτης Απαλιούνας Ηλίας

«Μελέτη πάντα καθαιρεί» [170]

Ο Απόλλων είχε το επίθετο «Ακερσεκόμης», με άκοπα μαλλιά, και ο προφήτης Ηλίας περιγράφεται ως «ανήρ δασύς», μαλλιαρός, στην Παλαιά Διαθήκη. Οι φανατικοί Εβραίοι, οι «Ζηλωτές», δεν κουρεύονταν, επίσης, σαν σημάδι αφιέρωσης στο Θεό… «…και τέξει υιόν και σίδηρος επί την κεφαλήν αυτού ουκ αναβήσεται, ότι ναζίρ Θεού έσται το παιδάριον από της κοιλίας…»  ^[171]  Οι Ναζίρ αφιέρωναν τα μαλλιά τους ως θυσία στο Θεό. ^[172]  Και οι Έλληνες της ομηρικής εποχής είχαν το έθιμο να αφιερώνουν τα άκοπα μαλλιά τους στους θεούς – ποτάμια. ^[173] Το άκοπο αντρικό μαλλί, λοιπόν, ήταν και στους «δυο» πολιτισμούς, σημάδι αφιέρωσης στο θεό. Το έθιμο συνεχίζονταν στην Ελλάδα και την Ρωμαϊκή εποχή, αλλά είχε ξεπέσει. Ένας ιχθυέμπορος, πχ.: «είχε κόμη αφιερωμένη στο θεό, έλεγε, αλλά είχε στίγμα στο μέτωπο, και την είχε για παραπέτασμα». [174]

Με τον απεικονιστικό συμβολισμό της αρχαίας τέχνης, ο Απόλλων δεν παριστάνεται αγένειος επειδή ξυρίζεται, αλλά γιατί είναι νεαρός. Έτσι, τα γένια του ηλικιωμένου Ηλία δεν είναι ουσιαστική διαφορά.

Και οι δυο συχνάζουν σε βουνά, και κάθονται μπρος σε σπηλιές, όπου χρησμοδοτούσε και η Πυθία. Ο Απόλλων είχε και το επίθετο «Ορεσιφοίτης», κάτοικος των βουνών.

Ψωμί φέρνει ο κόρακας στον προφήτη, «Σιτάλκα» (ενισχυτή των σιτηρών) φώναζαν τον Φοίβο. Οι κόρακες ήταν μαντικά πουλιά, ιερά ζώα του Απόλλωνα, εννοείται.  [175]

Φυσικά ο Εβραίος προφήτης και ο Τρώας θεός διαθέτουν προφητικό χάρισμα, που προέρχεται από την κύρια θεότητα, τον Γιαχβέ-Δία.

Επίσης, είναι και οι δυο εκδικητικοί απέναντι στους θρησκευτικούς τους αντιπάλους. Ο Ηλίας εξοντώνει τους ιερείς του Βαάλ, χωρίς προφανή λόγο, αφού είχε ήδη αποδείξει την δύναμη της πίστης του. Η βία του είναι τόσο παράλογη όσο και του Απόλλωνα, που σκοτώνει μέχρι και παιδάκια (της Νιόβης) ή μουσικούς και τοξότες που τον προκάλεσαν σε αγώνα.

Φυσικά, ούτε ο Απόλλων, ούτε ο Ηλίας πεθαίνουν. Ο προφήτης ανελήφθη στους ουρανούς πάνω σε ένα πύρινο άρμα… Το μόνο που δεν μοιράζονται είναι ο ερωτισμός του Φοίβου, ειδικά προς τα όμορφα αγοράκια, και η αγάπη του για τη μουσική. Η κλίση προς τα αγοράκια είναι γνήσια Ελληνική συνεισφορά στην παγκόσμια θρησκειολογία, η δε μουσική, όπως θα δούμε, είναι Μικρασιατική σφραγίδα…

Ο Ήλιος, που ταυτίζονταν συχνά με τον Απόλλωνα, είχε το ίδιο όνομα με τον Ηλία. Υπήρχε και το πιο «Εβραιοπρεπές» επίθετο (ή όνομα) Ελωαίος. «Ορκίζω φύσιν αυτοφυή, κράτιστον Αδωναίον, ορκίζω δύοντα και ανατέλλοντα Ελωαίον» [176]

Ο Ηλίας είναι μια ανθρωποποιημένη ηλιακή θεότητα, που φαίνεται να προέρχεται από τον ίδιο τον Φοίβο γιατί εμφανίζεται σε νεότερη εποχή απ’ αυτόν, ή είναι δυο παραλλαγές μιας αρχικής χαμένης θεότητας, πράγμα πιθανότερο, γιατί ο Προφήτης έχει πύρινο άρμα, που στην Ελλάδα χρησιμοποιεί ο θεός Ήλιος, όχι ο Απόλλων, που όμως συγχέονταν ενίοτε.  ^[177] Η λέξη Ήλ-ιος είναι συγγενής με τον Απόλλωνα, τον Ηλία, και καθετί που ανήκει στο Ισρα-ήλ. Η κατάληξη –ηλ στα Εβραϊκά ονόματα σημαίνει «του Θεού» Π. χ, Δαν (όνομα) Δαν-ιήλ = ο Δαν του Θεού. Ηλ = Θεός = Ήλιος. Στα Σημιτικά, «Ελ» σημαίνει «θεός». ^[178] Η λέξη ταυτίστηκε με τον ήλιο, λόγω της αρχαιότατης ηλιολατρείας, που ανέβαζε το θεό-Ήλιο στην κορυφή των Πανθέων…

Η γιορτή του Προφήτη και οι τελετές που τη συνοδεύουν είναι κατ’ εξοχήν Ηλιακές, και τοποθετούνται στην έναρξη του Ιερού Έτους των αρχαίων Αιγυπτίων. (αιωνία η μνήμη του μπάρμπα Ηρόδοτου) Η λαϊκή αντίληψη για τον Ηλία είναι ότι καταδιώκει τον Δράκοντα (– Πύθωνα; βρε κάποιον μου θυμίζει) πάνω στο άρμα του και προκαλεί έτσι βροντές και αστραπές. [179]

Παράρτημα:

Παραθέτω ένα κείμενο που μνημονεύει ο Εβραίος Ιώσηπος, που φυσικά το διαψεύδει:

«Ο κάτοικος μιας πόλης των Ιδουμαίων ^[180]  που την έλεγαν Δώρα, λάτρευε τον Απόλλωνα, και είχε, όπως λένε, το όνομα Ζάβιδος, ^[181] πήγε στους Ιουδαίους και τους υποσχέθηκε να τους παραδώσει τον Απόλλωνα, το θεό της πόλης, που θα επισκέπτονταν το Ναό μας» [το Ναό του Σολομώντα] «αν έφευγαν όλοι. Οι Ιουδαίοι τον πίστεψαν. Ο Ζάβιδος, λοιπόν, σκάρωσε μια ξύλινη κατασκευή, έβαλε μέσα τρεις σειρές λάμπες, και μπήκε μέσα. Έτσι ντυμένος περπάταγε, και από μακριά φαίνονταν σαν αστέρια που πέσανε στη γη. Έκπληκτοι από αυτό το παράξενο θέαμα, οι Ιουδαίοι έμειναν σε απόσταση, σιωπηλοί. Έτσι, ο Ζάβιδος μπήκε κρυφά στο ιερό, ξεκρέμασε το χρυσό κεφάλι του γαϊδάρου-γομαριού, ^[182] όπως το έλεγε στα αστεία, και εξαφανίστηκε σβέλτα πάλι προς τη Δώρα.» [183]

Απορία: Γιατί, στην κατασκευασμένη αυτή αφήγηση, που είχε σκοπό να αποδείξει ότι οι Εβραίοι λάτρευαν μια γαϊδαροκεφαλή, επιλέχτηκε ο Απόλλωνας και όχι άλλος θεός; Γιατί τον περίμεναν οι Ιουδαίοι; Ή είναι ψέμα και το ότι οι Άραβες Ιδουμαίοι λάτρευαν τον «Έλληνα» Φοίβο;

Ο Απόλλωνας με το ιερό του πουλί, τον κόρακα

Ο Προφήτης Ηλίας με το ιερό του πουλί, τον κόρακα

Ο Προφήτης Ηλίας στο Ηλιακό άρμα.

Οι στερνοί «πολυθεϊστές»

Οι τελευταίοι οπαδοί του πολυθεϊσμού ήταν… μονοθεϊστές. Το καταλάβαμε ήδη. Τα σωσμένα αποσπάσματα είναι πολλά και από διαφορετικές πηγές, έτσι αποκλείεται να πρόκειται για πλαστογράφηση. Άλλωστε, οι Χριστιανοί δεν είχαν συμφέρον να παρουσιάζουν έτσι τις απόψεις των αντιπάλων τους, ώστε να ταυτίζονται με τις δικές τους.

Πληροφορούμαστε πως το θέμα ύπαρξης ενός και μόνο δημιουργού και γενάρχη Θεού, πατέρα των πάντων, δεν έμπαινε σε αμφισβήτηση από κανένα σοβαρό πολυθεϊστή της αρχής της χρονολογίας μας, τον Πλούταρχο, πχ, τον Ιουλιανό τον Παραβάτη, τους Νεοπλατωνικούς, κλπ. Ο θεός αυτός δεν μπορεί να ήταν ο Δίας, γιατί, κατά τη Μυθολογία δεν ήταν ούτε δημιουργός, ούτε Πατέρας όλων. Οι «πολυθεϊστές» πίστευαν στους θεούς του Ολύμπου, που όμως τους θεωρούσαν ένα είδος ενδιάμεσης ύπαρξης μεταξύ Θεού και ανθρώπου, όντα που ορίζονταν με τη λέξη «Δαίμονες», που τότε είχε ανώδυνη σημασία. (= υπερφυσικά πλάσματα) Ας μην ξεχνάμε πως και ο Όμηρος αποκαλεί έτσι τους Ολύμπιους χωρίς κακή πρόθεση.

Ιουλιανός ο Παραβάτης:

«Οι δικοί μας φιλόσοφοι λένε πως ο Δημιουργός είναι πατέρας όλων και κοινός βασιλιάς, και ανάθεσε τα υπόλοιπα σε θεούς εθνάρχες και πολιούχους, καθένας από τους οποίους επιβλέπει τον τομέα του με τον δικό του τρόπο»  ^[184]  (φυσικά, αυτή η άποψη δεν έχει καμιά σχέση με τους Μύθους του δωδεκάθεου, που θέλουν τους περισσότερους Ολύμπιους αδέλφια!)

Παλαιά Διαθήκη, Δευτερονόμιον, ΛΒ, 8:

«ότε διεμέριζεν ο Κύριος τα έθνη, ως διέσπειρεν υιούς Αδάμ, έστησεν όρια εθνών κατά αριθμόν αγγέλων Θεού.» (περίληψη: κάθε έθνος έχει και έναν αριθμό αγγέλων)

Ακούστε τον πολυθεϊστή φιλόσοφο Πορφύριο:

«Ει γαρ αγγέλους φατέ τω θεώ παρεστάναι απαθείς και αθανάτους και την φύσιν αφθάρτους, ούς ημείς θεούς λέγομεν δια το πλησίον αυτούς είναι της θεότητος, τι το αμφισβητούμενον περί του ονόματος ή μόνον το διαφοράν ηγείσθαι της κλήσεως;»  ^[185]  (Μετφρ: γιατί, αν εσείς {οι Χριστιανοί} λέτε πως οι άγγελοι παραστέκονται στο θεό και είναι χωρίς πάθη, αθάνατοι και άφθαρτοι στη φύση τους, αυτούς εμείς τους λέμε θεούς, γιατί είναι τόσο κοντά στην θεότητα, τότε τι διαφωνία έχουμε για την ονομασία τους, παρά μόνο για τον τρόπο που τους αποκαλούμε;)

Τα ίδια λέει και ο Χριστιανός Λακτάντιος:

«αν βέβαια οι πολυθεϊστές πιστεύουν πως λατρεύουν ακριβώς αυτούς που εμείς ονομάζουμε υπηρέτες του ύψιστου θεού [εννοεί τους αγγέλους] δεν υπάρχει λόγος μίσους εναντίον μας επειδή μιλάμε για ένα θεό και αρνούμαστε τους πολλούς» [186]

Ας αναρωτηθούμε, πράγματι, που βρίσκονταν η διαφορά… Φυσικά, αυτές οι μονοθεϊστικές απόψεις ήταν πρόσφατες σχετικά επιρροές της Απολλώνιας και της Ορφικής λατρείας, που εμφανίστηκαν πολύ μετά την πτώση των Μυκηνών. Οι πολυθεϊστές έσφαλλαν ισχυριζόμενοι πως «ανέκαθεν» οι ομόθρησκοί τους πίστευαν σε ένα θεό… Αυτό καθιερώθηκε παράλληλα με την υποτιθέμενη αρχαιότητα των Ορφικών, που έλεγαν πως όλοι οι θεοί είναι ένας. Ο Ορφέας θεωρείται, ανεπίσημα, προφήτης του Χριστιανισμού. (Οι Βυζαντινοί τον απεικόνιζαν με φωτοστέφανο, και οι πρώτοι Χριστιανοί… σταυρωμένο!)

Με άλλα λόγια, κάτω από Ιουδαϊκή επιρροή, οι Ολύμπιοι θεοί είχαν υποβαθμιστεί από τους ίδιους τους πιστούς τους στο ρόλο των σημερινών Αγγέλων ή Αγίων, μια που ορισμένοι θεοί θεωρούταν πλέον ως «θεωθέντες» άνθρωποι, σαν τον Διόνυσο. ^[187]  Ο Πλούταρχος λέει πως αυτά τα ενδιάμεσα πνεύματα, ήταν και θνητά, σύμφωνα με τους Στωικούς!

«ενώ οι θεοί είναι τόσοι τον αριθμό, αυτοί» [οι Στωικοί] «δέχονται ένα, που είναι αιώνιος και άφθαρτος, και για τους υπόλοιπους πιστεύουν πως έχουν γεννηθεί και πρόκειται να καταστραφούν» [188]

Μάλιστα, μας ανακοινώνει σε διεθνή αποκλειστικότητα, το θάνατο του θεού Πάνα!  ^[189]  Τσίμπησαν και οι Χριστιανοί και άρχισαν να διαδίδουν μισοαστεία, πως πέθανε και ο Δίας!  [190]

Και ο φοβερός Ψαλμός του Δαυίδ αρ. 81 (ΠΑ΄):

«Ο Θεός έστη εν συναγωγή θεών εν μέσω δε θεούς διακρινεί»/…/«θεοί εστέ και υιοί Υψίστου πάντες. υμείς δε ως άνθρωποι αποθνήσκετε και ως εις των αρχόντων πίπτετε». Τι… άβυσσος χωρίζει τον Ιουδαϊσμό με την «πάτρια θρησκεία», λοιπόν…

Ο δε «Εθνάρχης» των Ελλήνων, ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, είχε αναλάβει να ξαναχτίσει το Ναό του Σολομώντα, και δήλωνε πως ο Μωυσής γνώριζε τους «τρόπους των θυσιών», και «ονομάζει τους αγγέλους θεούς».  [191]

«Οι Ιουδαίοι, εκτός του ότι έχουν μόνο ένα θεό»… «τα υπόλοιπα τα έχουμε κοινά: τους ναούς, τα τεμένη, τα θυσιαστήρια, τους εξαγνισμούς, κάποιους κανόνες, όπου δεν έχουμε παρά λίγες ή καθόλου διαφορές»  ^[192]  Όπερ έδει δείξαι… Δεν έχω να προσθέσω τίποτε στην επιχειρηματολογία μου…

Και ο Απολλώνιος Τυανεύς: «Θεοί θυσιών ου δέονται» και «Αίματι βωμούς μιαίνουσιν ιερείς» (Οι θεοί δεν χρειάζονται θυσίες – οι ιερείς βρωμίζουν τους βωμούς με αίματα) [193]

Ο Παυσανίας αναφέρει την Εβραία Σίβυλλα σαν μια προφήτισσα του Απόλλωνα, χωρίς να κάτσει να αναλύσει πώς γίνεται οι μονοθεϊστές Εβραίοι να πίστευαν σ αυτόν, (ή έστω, πως μπορεί μια Εβραία που δεν πίστευε στον Απόλλωνα να εμπνέονταν από αυτόν!) Φυσικά, αυτές οι απόψεις θα ήταν αδιανόητες την εποχή του Ομήρου ή του Ηρόδοτου. Φαίνεται πως την αρχή έκαναν ορισμένοι γνωστοί φιλόσοφοι. (Πλάτων, Αριστοτέλης, Ξενοφάνης κλπ) Από την άλλη, και οι Χριστιανοί πίστευαν πως η Σίβυλλα αλλά και άλλοι «προφήτες» ήταν θεόπνευστοι!

«όπως ο Θεός έδωσε τους προφήτες στους Ιουδαίους γιατί ήθελε να τους σώσει, έτσι και στους Έλληνες φανέρωσε τους πιο κατάλληλους προφήτες γι’ αυτούς, με την ίδια γλώσσα, και σαν τέτοιοι, δέχτηκαν την ευεργεσία του Θεού»  [194]

Η διαδικασία ήταν αποτέλεσμα αργής προετοιμασίας από την Απολλώνια Λατρεία. Υπήρχε επίδραση και από τον Μιθραϊσμό, σε ότι αφορά το σύνολο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά στην Ελλάδα αυτή η μονοθεϊστική Περσική θρησκεία δεν είχε ανάλογη διάδοση. Ο Κλήμης Αλεξανδρείας αφιερώνει ολόκληρα κεφάλαια για να αποδείξει τον επηρεασμό των Ελλήνων από τους Εβραίους Τα ίδια ισχυρίζονταν και οι εξελληνισμένοι Εβραίοι φιλόσοφοι Φίλων και Αριστόβουλος.

Ο Απόλλωνας προπαγάνδισε έμμεσα ή άμεσα τον μονοθεϊσμό, δηλ την εβραϊκή περί Θείου αντίληψη, χωρίς όμως να καταλύσει την πολυθεϊστική επιφάνεια της αρχαίας θρησκείας. Και οι Χριστιανοί, τελικά, δημιούργησαν έναν ολόκληρο κόσμο «ενδιάμεσων» υπάρξεων, Αγγέλους, Αγίους, κλπ. και αυτό δεν ήταν το μόνο που δανείστηκαν από τους «αντιπάλους» τους.

Η έννοια του «γιου του θεού» και της γονιμοποίησης μιας γυναίκας από αυτόν, είναι ασύλληπτη για έναν Εβραίο, αλλά κοινότατη για έναν πολυθεϊστή, που άλλωστε, αν ανήκε σε ανώτερη τάξη, πίστευε πως είναι και αυτός απόγονος κάποιου θεού. Ο Χριστιανισμός, από την ίδια του την σύλληψη, είναι βασισμένος σε πολυθεϊστικές και όχι Εβραϊκές αντιλήψεις. Εξ ορισμού, ο Χριστιανισμός σχηματοποιήθηκε από θεολόγους που σκέφτονταν με «Ελληνικό» (= πολυθεϊστικό) τρόπο.

Ο ίδιος ο Χριστός έκανε «Ελληνικές» θεουργίες, πχ τη Νεκρομαντεία στο όρος Θαβώρ, όπου συνομίλησε με τον Μωυσή και τον Ηλία ενώπιον τριών μαθητών του. (Η λεγόμενη «Μεταμόρφωσις») Η Νεκρομαντεία ήταν ρητά απαγορευμένη από τον Μωσαϊκό Νόμο,  ^[195] αλλά επίσημα αναγνωρισμένη στους Έλληνες. Ένα ολόκληρο κεφάλαιο της «Οδύσσειας» (το λ) είναι αφιερωμένο στις συνομιλίες του Οδυσσέα με τους πεθαμένους. Το Ισραήλ ήταν υπό Ελληνική επιρροή για αιώνες, και δεν μπορεί να ήσουν «Θεουργός» που σέβεται τον εαυτό του χωρίς να μιλήσεις με τους νεκρούς… Άλλωστε οι Εβραίοι δεν περίμεναν να μάθουν από μας τη Νεκρομαντεία. Έχουμε λοιπόν «αλληλοπεριχώρηση» των δυο κόσμων… Ποιών δυο κόσμων, δηλαδή…

Αυτή ήταν η διαφορά των θρησκειών, που οδήγησε σε σύγκρουση που σήμερα μας φαίνεται χωρίς περιεχόμενο, μια που και οι δυο τάσεις, χάρη στον Απόλλωνα, συμφωνούσαν στα βασικά. Απλά, οι Έλληνες βρήκαν ακόμη μια ευκαιρία για να σκοτωθούν μεταξύ τους, πράγμα που έκαναν και για κάθε άλλο πρόχειρο λόγο…

Για να διαφωνήσουν με τους Χριστιανούς, οι πολυθεϊστές φιλόσοφοι αρνήθηκαν πολλές από τις αρχές της θρησκείας τους, όπως την Θεοφαγία, που ήταν μέρος της Διονυσιακής λατρείας και συνεχίστηκε στη χριστιανική Θεία Μετάληψη. ^[196]  Όμως ο «Έλληνας» Πορφύριος, (Σύριος ήταν και τον έλεγαν Μάλχο) την αποκαλεί «νεότερον και ξένον ανοσιούργημα» ^[197]  των Χριστιανών! Για έναν Σύριο ήταν, βέβαια, ανοσιούργημα…. Λέει και άλλες ανάλογες ανακρίβειες, που μας δημιουργούν αμφιβολίες για το πόσο κατείχε τον Ελληνικό πολιτισμό. Μάλλον διαφωνεί για να διαφωνήσει… Από την πολεμική των δυο θρησκειών, λοιπόν, εξάγεται η συγγένειά τους, αλλά και ο βαθμός απομάκρυνσης της παλιάς θρησκείας από τις αρχές της.

Από την άλλη, ο χριστιανός φιλόσοφος Προαιρέσιος μιλούσε ακόμη για τον Κελεό, τη Δήμητρα, τον Τριπτόλεμο…. ^[198] Ο Ιουλιανός είχε απαγορεύσει στους Χριστιανούς να διδάσκουν φιλοσοφία. (Ιουλιανού δε βασιλεύοντος, τόπω του παιδεύειν εξειργόμενος ^[199] ) Ο φιλόσοφος όμως ήταν τόσο σεβαστός, που ο Αυτοκράτορας έκανε εξαίρεση γι’ αυτόν. Ο Προαιρέσιος αρνήθηκε το προνόμιο, διαμαρτυρόμενος για τους άλλους Χριστιανούς δάσκαλους.

Η ίδια πηγή (Ευνάπιος) μας λέει πως και οι Χριστιανοί Αυτοκράτορες συγκέντρωναν γύρω τους «Έλληνες» (πολυθεϊστές) φιλοσόφους, ενώ πολλοί από αυτούς είχαν αρνηθεί να επισκεφθούν τον Ιουλιανό, λόγω κακών σημαδιών. ^[200]  Οι «Έλληνες» φιλόσοφοι σκοτώνονταν μάλιστα για τα πρωτεία γύρω από τους Χριστιανούς Αυτοκράτορες. Έτσι συκοφάντησαν τον σοφό «Έλληνα» (αυτός ήταν πραγματικός) Λιβάνιο ως παιδεραστή (μπάαα) και κατάφεραν να τον διώξουν από την Κωνσταντινούπολη, αν και οι χριστιανοί Αυτοκράτορες του είχαν προτείνει το αξίωμα του «Επάρχου της Αυλής»… ^[201]  Η πατρίς κινδυνεύει… Ο Λιβάνιος ήταν δάσκαλος πολλών…. Χριστιανών. Μέχρι και ο Ιουστινιανός, λέει, συμβουλεύτηκε Μάντεις για το χτίσιμο της Άγια-Σοφιάς! (κάτσε να είμαστε σίγουροι…)

Οι πολυθεϊστές φιλόσοφοι της στερνής περιόδου ήταν ταυτόχρονα Μάντεις και Θεουργοί. Ανάσταιναν νεκρούς, θεράπευαν αρρώστους, έδιωχναν δαιμόνια, επικοινωνούσαν με πνεύματα, μετεωρίζονταν πάνω απ’ τη γη, και προφήτευαν το … τέλος της θρησκείας τους! Τα αναφέρει λεπτομερώς ο Ευνάπιος, ένας υποστηρικτής τους. Τέτοια στοιχεία όμως, δεν συναντάμε στην προηγούμενη περίοδο, όπου η πλειοψηφία τουλάχιστον των φιλοσόφων χρησιμοποιούσαν, περιέργως, τη λογική… (εκτός από τον Πυθαγόρα)

Η αρχαία σκέψη δεν ξεκίνησε από τη θρησκοληψία καταλήγοντας στη λογική, αλλά είχε την αντίθετη εξέλιξη! Αυτή ήταν η επιρροή της Απολλώνιας λογικής πάνω στην φιλοσοφία. Οι τελευταίοι «Έλληνες» φιλόσοφοι απείχαν ελάχιστα από τους σύγχρονους «Γκουρού». Στωικοί και Κυνικοί φιλόσοφοι (δηλαδή κανονικοί άνθρωποι) υπήρχαν, αλλά παράκμαζαν. Γράφτηκαν και έργα εναντίον των θρησκευτικών προλήψεων, αλλά ο εκπρόσωπος της… Ελλάδας Ιουλιανός τα καταδίκασε!  ^[202]  Ο Οινόμαος ο Γαδαρηνός, που δεν ήταν Χριστιανός, έγραψε το έργο «Φωρά Γοήτων» (ξεσκέπασμα των τσαρλατάνων) και ο Ιουλιανός το αντέκρουσε… «Αναίσχυντο και υπερόπτη πάντων ομού θείων τε και ανθρωπίνων» τον αποκάλεσε…

Μάταια ο Μένανδρος διακωμωδούσε την τέχνη της μαντικής με τα σημάδια: «Σε καλό να μου βγει, ώ πολυτιμημένοι θεοί, γιατί, δένοντας το κορδόνι του δεξιού μου υποδήματος, το ξεμέρδισα.» – «Φυσικά και θα σου βγεί σε καλό, ρε φαφλατά, ήταν σάπιο, και συ, αν δεν είσαι φτηνιάρης, θα πάρεις καινούργιο…» [203]

Σημαντικότερη λοιπόν διαφορά ήταν η ενασχόληση των τελευταίων «πολυθεϊστών» με την «Απόκρυφη» πλευρά της θρησκείας, και η πίστη στη Μετεμψύχωση, που οδηγούσαν σε ιεροπραξίες που θύμιζαν Μαγεία και Δαιμονολατρία. Οι πραγματικές διαφορές θα παραμείνουν, φοβάμαι, για πάντα άγνωστες, γιατί ανήκαν στο «Μυστικό» κεφάλαιο της αρχαίας θρησκείας. Σίγουρα, ήταν θέματα απρόσιτα στους κοινούς ανθρώπους, που τελικά είναι και οι γνησιότεροι φορείς μιας θρησκείας.

Όσο για την περίφημη «Ελληνικότητα» των στερνών πολυθεϊστών φιλοσόφων, θα αρκεστώ να παραθέσω το απόσπασμα ενός θαυμαστή τους: «Οι ισχυρότεροι [φιλόσοφοι] όμως είχαν μοιράσει την πόλη [της Αθήνας] στα δυο, και όχι μόνο την πόλη, αλλά και όλα τα Έθνη τα υποταγμένα στους Ρωμαίους. Η διένεξη τους δεν αφορούσε μόνο την ρητορική καθαυτή, αλλά και τα εν λόγω έθνη. Η Ανατολή σήκωσε ψηλά σαν τρόπαιο τον Επιφάνιο, την Αραβία την πήρε ο Διόφαντος, ενώ ο Ηφαιστίων έφυγε από την Αθήνα και τους ανθρώπους. Όλος ο Πόντος και οι γειτονικές περιοχές έστελναν μαθητές στον Προαιρέσιο» … «η Βιθυνία και ο Ελλήσποντος» … «από τη Λυδία»… «ως την Καρία και Λυκία»… «αλλά και η Αίγυπτος»… ^[204] , Εννοείται πως κανείς από τους αναφερόμενους φιλοσόφους των σχολών της Αθήνας του 4^ου αι. μΧ., δεν ήταν Αθηναίος, ούτε καν Έλληνας, ο δε Προαιρέσιος ήταν και… Χριστιανός.

Και ο Απολλώνος Τυανεύς:

«Εβαρβαρώθην ου χρόνιος ων αφ’ Ελλάδος, αλλά χρόνιος ων εν Ελλάδι»

(έγινα βάρβαρος όχι γιατί έλλειπα καιρό από την Ελλάδα, αλλά γιατί κάθισα πολύ σε αυτήν) [205]

(αιώνιο αυτό)

[1] Παγκόσμια ιστορία ΕΣΣΔ τομ Α1 σελ487-488.

[2] Παλαιά Διαθήκη, Εσδρας Β΄, α΄, 2 και Έσδρας Α΄, β΄, 2-3

[3] Παλαιά Διαθήκη, Παραλειπομένων Α΄, ε΄, 26

[4] Παλαιά Διαθήκη, Ιερεμίας, ΚΣΤ΄, 15.

[5] Ηρόδοτος, Θάλεια, 27-29 και 64

[6] «‘Σοι δε’, προς ημάς λέγων ο Ερμής, ‘δέδωκα τον πατέρα Μίθραν επιγνώναι. συ δε αυτού των εντολών έχου, πείσμα και όρμον ασφαλή ζώντι σε σε σεαυτώ παρασκευάζων…’» Ιουλιανού, «Συμπόσιον ή Κρόνεια», 38

[7] Ο Μύθος του Ουτναπιστίμ, που έγινε ο Νώε

[8] Παγκόσμια ιστορία, Ακαδημία ΕΣΣΔ τομ Α1 σελ 335

[9] Π. Διαθήκη Βασιλειών Γ΄, 4-9

[10] Π. Διαθήκη, Παραλεπομένων Β΄, β, 3

[11]Διόδωρος Σικελιώτης, 17. 41, 7-8.

[12] Ιουλιανού «Εις τον βασιλέα Ήλιον προς Σαλούστιον», 7

[13] Γιάννη Κορδάτου, Ακμή και παρακμή του Βυζαντίου, σελ 71

[14] Π. Διαθήκη, Παραλεπομένων Β΄, δ΄, 3-4

[15] Π. Διαθήκη, Δευτερονόμιον, Δ΄, 16-18.

[16] Π. Διαθήκη, Αριθμοί, ΚΑ΄, 4-9

[17] Π. Διαθήκη, Βασιλειών Δ΄, ΙΗ΄, 1-4

[18] Κλήμη Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙ, σελ 24

[19] Παλαιά Διαθήκη, Ιερεμίας, Β΄, 28 και ΙΑ΄, 13

[20] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Δ΄, ΚΑ΄, 4-6

[21] Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος, ΚΒ΄, 28

[22] Ψαλμός του Δαυίδ αρ. 81 (ΠΑ΄)

[23] Ευνάπιος, βίοι φιλοσόφων

[24]Κλήμη Αλεξανδρείας, Στρωματείς Α΄, XVIII, σελ 270

[25] Π. Διαθήκη, Σοφία Σολομώντος, Η΄, 8-9

[26] Παγκόσμια ιστορία ΕΣΣΔ τομ. Α1 σελ. 485. Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Χαλδαίοι».

[27] Ας ακούσουμε τον ορισμό της… μόρφωσης και της σοφίας στο Μεσαίωνα, σύμφωνα με το έπος του Διγενή Ακρίτα: «Ο Διγενής ήτον πολύ διαβασμένος. Είχε πάρει ένα βιβλίον και μέσα εις αυτό είδε δια την ζωήν του και τον θάνατόν του» (Ρωσική παραλλαγή) «και αφού ήρπασε την ωραίαν κόρην ο ρήγας Αμηράς με την μαγικήν σοφίαν του έγινεν αόρατος» (Ρωσική παραλλαγή) Αλλού, ο Διγενής θρηνεί τον Άραβα πατέρα του: «οίμοι σιγά το μαντικόν και θεηγόρον στόμα» Ο πατέρας του Ήρωα ήταν «φρονήσεως τε μέτοχος και ανδρείας εις το άκρον» (παραλλαγή Κρυπτοφέρης) Η μόρφωση αξίζει μόνο για να προβλέπεις το μέλλον και να κάνεις μαγικά… (Π. Καλονάρου Βασίλειος Διγενής Ακρίτας σελ. 276, σελ. 264, Κρυπτοφέρρης, Λόγος έβδομος, στ. 127 και Λόγος πρώτος στ. 31)

[28] Ιουλιανού, «Συμπόσιον ή Κρόνεια», 12

[29]Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, ΙΒ΄, 76, σελ. 198 και υποσημείωση Κάκτου, αρ. 373

[30] Λεξικό Σούδας, λήμμα «Σίβυλλα Χαλδαία»

[31] Παυσανίας, Φωκικά, 12, 1-7

[32] Λεξικό Σούδας. λήμμα «Σίβυλλα Χαλδαία» «Οι στίχοι αυτής ατελείς ευρίσκονται και άμετροι /…/ είτε και κατ’ οικονομίαν Θεού τούτο γέγονεν, ως μη γινώσκοιντο υπό των πολλών και αναξίων οι χρησμοί αυτής»

[33] Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος, ΙΕ΄, 20-21

[34] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Β΄, σελ. 285

[35] Ιώσηπος, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, Ε΄,V, 2

[36] Παλαιά Διαθήκη, Κριταί, Δ΄, 4.

[37] Παλαιά Διαθήκη, Κριταί, Δ΄, 9. «Πλην γίνωσκε ότι ουκ έσται το προτέρημά σου επί την οδόν, ήν συ πορεύη ότι εν χειρί γυναικός αποδώσεται Κύριος τον Σισάρα»

[38] Παλαιά Διαθήκη, Κριταί, Δ΄, 5

[39] Π. Διαθήκη, Βασιλειών Β΄, Κ΄, 22

[40]Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Β΄, ΙΔ΄, 2

[41] Παυσανίας, Αρκαδικά, 16, 5

[42] Σούδα, λήμμα «Μωσώ».

[43]Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Βαγώη»

[44] Παλαιά Διαθήκη, Παραλειπομένων Β΄, ΛΔ΄, 14 κ.έ.

[45] Κλήμης Αλεξανδρείας, «Στρωματείς» Α΄ ΧΧΙ σελ 279

[46] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Νεκρομαντεία» και Παυσανίας, Λακωνικά, 17, 7-9

[47] Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος, ΚΗ΄, 15 κ. έ.

[48] Λεξικό Δημητράκου, λήμμα «Λόγιον» και «Λογείον της κρίσεως».

[49] Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος, ΚΗ΄, 26.

[50] Ιώσηπος, Ιουδαϊκή αρχαιολογία, Γ΄,VII, 9

[51] Κάκτου, Ορφικά, τομ. 2 σελ 41 κ. έ.

[52] Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς Ζ΄, VII σελ. 259.

[53] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Σίβυλλα»: «Η Σίβυλλα επροφήτευε κατά τον ανατολικόν τρόπον, ως οι προφήται του ιουδαϊκού λαού»

[54] Όλη η ιστορία στους «Αριθμούς», ΚΒ΄-ΚΕ΄, και στον Ιώσηπο, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, Δ΄, VI,κ. έ.

[55] Παλαιά Διαθήκη, Αριθμοί, ΚΒ΄- ΚΕ΄.

[56] Ιώσηπος, Ιουδαϊκή αρχαιολογία, Δ΄, VI.

[57] Ιώσηπος, Ιουδαϊκή αρχαιολογία, Δ΄, VI, 13 «…μεγάλως ετίμησεν αναγράψας αυτού τας μαντείας, και παρόν αυτώ σφετερίσασθαι την επ’ αυτοίς δόξαν και εξιδιώσασθαι μηδενός αν γενομένου μάρτυρος του διελέγξοντος, εκείνω την μαρτυρίαν έδωκε και της επ΄αυτώ μνήμης ηξίωσε…»

[58] «και είπεν Ιωσάφατ βασιλεύς Ιούδα προς βασιλέα Ισραήλ. επερωτήσατε δη σήμερον τον Κύριον. και συνήθροισεν ο βασιλεύς Ισραήλ πάντας τους προφήτας, ως τετρακοσίους άνδρας, και είπεν αυτοίς βασιλεύς: ει πορευθώ εις Ρεμμάθ Γαλαάδ εις πόλεμον ή επίσχω; και είπον: ανάβαινε, και διδούς δώσει Κύριος εις χείρας του βασιλέως. και είπεν Ιωσαφάτ προς βασιλέα του Ισραήλ: ουκ έστιν ώδε προφήτης του Κυρίου και επερωτήσωμεν τον Κύριον δι’ αυτού; » Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Γ΄, ΚΒ΄ (όλο το κεφ.)

[59] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Γ΄, ΙΗ΄, 22

[60] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Α΄, ΙΘ΄, 9

[61] Πχ, ο Φινεές, Παλαιά Διαθήκη, Κριταί, Κ΄, 28

[62] Η ηθικοπλαστική αυτή ιστορία, στην Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Α, ΚΗ΄.

[63] Προσέξτε ότι δεν ήταν στον Παράδεισο, αλλά στον Άδη! Αυτό ταιριάζει με αυτά που λένε για τον Χριστό, που άνοιξε τον Παράδεισο πεθαίνοντας.

[64] Κάκτου, Ορφικά, τομ 3 σελ.346 πρόκλου, εις Πλάτ. Τιμ. 40 b-c

[65] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ενδώρ»

[66] Ο Ιώσηππος με το «δαιμόνιον» εννοεί τον Θεό, όπως και ο Όμηρος. Η λέξη, τότε, δεν ήταν υποτιμητική. Πάντως, αν μίλαγε εκ γενετής Ελληνικά, και συνεπώς μπορούσαμε να βασιστούμε στην ακριβολογία του, θα ήμασταν απόλυτα σίγουροι πως δεν εννοούσε τον Ιεχωβά με αυτή τη λέξη…

[67] Ιώσηππος, Ιουδαϊκοί πόλεμοι, Α΄, ΙΙ, 8 και ΙΙΙ, 5

[68] Καινή Διαθήκη, Πράξεις των Αποστόλων, ΙΑ΄, 27-30.

[69] Πράξεις αποστόλων ΙΘ΄, 13 κ. έ.

[70] Καινή Διαθήκη, Πράξεις των Αποστόλων, Η΄, 9-10

[71] Ευαγγελιστής των «Αποκρύφων», που τα… «Κανονικά» Ευαγγέλια αναγνωρίζουν, όπως βλέπουμε, αλλά όχι η… Εκκλησία!

[72] Πράξεις αποστόλων ΚΑ΄, 8 κ. έ.

[73] Πράξεις αποστόλων ΚΑ΄, 10, κ. έ.

[74] Πράξεις αποστόλων ΙΗ΄, 24 κ. έ.

[75] Πράξεις αποστόλων ιγ΄, 6 – 12.

[76] Παυσανίας, Φωκικά, 12, 9 κ. έ. «Μετά τη Δημώ,» [βγήκε] «στους Εβραίους που είναι πέρα από την Παλαιστίνη, γυναίκα χρησμολόγος, που λέγονταν Σάββη. Λένε πως η Σάββη είχε πατέρα τον Βηρωσό και μητέρα την Ερυμάνθη. Μερικοί την λένε Βαβυλώνιακή, και άλλοι Αιγύπτιακή Σίβυλλα» [αναφέρει και άλλους Μάντεις] «αυτές ήταν οι γυναίκες και οι άντρες που αναφέρονται μέχρι τις μέρες μου πως μάντεψαν εμπνευσμένες από τον θεό» [Απόλλωνα]

[77]«έθετο ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας» «πας ανήρ προσευχόμενος ή προφητεύων» Καινή Διαθήκη, προς Κορινθίους, Α΄, ιβ΄, 28 και ια΄, 4

[78] Ψευδοκαλλισθένης, Βίος Αλεξάνδρου του Μακεδόνος, 3,3

[79] Πλούταρχος, «Περί των εκλελειπότων χρηστηρίων» 3, 8, 9, 38.

[80] Ιουβενάλιος, όπως τον αναφέρει ο Γ. Κορδάτος, ‘Αρχαίες θρησκείες και Χριστιανισμός», σελ. 203.

[81] Πλούταρχος, βίος Αριστείδου 27, 4-5

[82] Λουκιανού, Αλέξανδρος ή Ψευδομάντις, 13-14

[83] Κλήμης Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας ΙV, σελ 49 στ. 5 Κατά τα άλλα, η «επιστήμη» διαψεύδει τον τελευταίο χρησμό των Δελφών, που αναγνώριζε το τέλος του πολυθεϊσμού…

[84] Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς ΣΤ΄ V σελ. 193. Εννοείται πως το εδάφιο δεν έχει περιληφθεί στις «Πράξεις των Αποστόλων», για να μη φανεί πως ο Παύλος πίστευε στον… Απόλλωνα! Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργείται εμφυλιοπολεμικό κλίμα ανάμεσα στις «δύο» θρησκείες του Ελληνισμού, και να κόβουμε την πατρίδα μας στη μέση, για ψύλλου, δηλ. Εβραίου, ή παπά, ή αρχαιολάτρη, πήδημα…

[85] Ελευθερουδάκης, λήμμα «Σίβυλλα»

[86] Προς Κορινθίους Α, Η 3-6

[87] Πράξεις των Αποστόλων, ΙΖ΄, 28 και Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς Α΄, ΧΙΧ, σελ 272.

[88] Σούδα, λήμμα «Καίσαρ Ιούλιος»

[89] Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς ΣΤ VIII σελ 202

[90] Σούδα, λήμμα «Αύγουστος»

[91] Πορφύριος κατά Χριστιανών, Επίλογος του Χόφμαν, σελ. 182

[92] Φιλόστρατος, Α΄, εισαγωγή Κάκτου, σελ. 26, Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμμα «Χριστός».

[93] Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς Γ ΙΙ, σελ 12

[94] Ιουλιανός, «Μισοπώγων» σελ 81-83

[95] Ιωάννης Μαλάλας, Χρονογραφία, σελ 76-79

[96] Κεδρηνός, τομ. Α΄, σελ. 498.

[97] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Θ΄, ι΄, σελ. 326

[98] Μνεία του χρησμού από τον Κλήμη Αλεξανδρείας Προτρεπτικός προς Έλληνας IV σελ. 42

[99] Σούδα, λήμμα «Δομνίνος»

[100] Θουκυδίδης, Ιστοριών Γ 104. Το ίδιο είχε γίνει παλιότερα επί Πεισιστράτου, πάλι με χρησμό, σε περιορισμένο βαθμό. (Ηρόδοτος, 1, 64) Αγνοούμε αν ήταν ο ίδιος χρησμός ή δόθηκε ανάλογος ξανά. Είναι δύσκολο να αναλύσουμε την λατρεία των νεκρών στην αρχαία Ελλάδα περιληπτικά. Ο νεκρός αποκτούσε δύναμη, ευνοϊκή ή καταστροφική, που οι ζωντανοί προσπαθούσαν να κατευνάσουν / προσελκύσουν με ταφικές τελετές και μεταθανάτιους «εναγισμούς», δηλ. θυσίες. Η βεβήλωση νεκρού ή τάφου ήταν αδιανόητη. Κάθε πόλη βάσιζε την «δύναμή» της στους νεκρούς της, ειδικά όταν αυτοί ήταν Ήρωες ή γενικά Μυθολογικά πρόσωπα. Κάθε ιερός τόπος ήταν ταυτόχρονα και τάφος κάποιου σημαντικού Ήρωα. Παρακάτω θα δούμε πως η διατήρηση των προγονικών τάφων ήταν βασικό καθήκον του πολίτη.

[101] Παυσανίας, Κορινθιακά, 27, 6

[102] Σούδα, λήμμα «Παύε, παυ’, ω δέσποθ’ Ερμή»

[103] Κλήμη Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας ΙΙ, σελ. 33. Ίσθμια = Μελικέρτης. Νέμεα = Αρχέμορος. Ελευσίνια = Πρόσυμνος. Ολύμπια = «Φρύγας ηνίοχος». Πύθια = …Πύθων. «Μυστήρια ήσαν άρα, ως έοικεν, οι αγώνες επί νεκροίς διαθλούμενοι» Και στο ίδιο, ΙΙΙ, σελ 39: Ναοί Αθηνάς=Ακρίσιος, Εριχθόνιος, Κέκροπας. Ελευσίνα= Ιμμάραδος, Δαείρας, κόρες του Κελεού. Δήλος=Υπερβόρειες, Δίδυμα=Κλέοχος, Άρτεμη Μαγνησίας= Λευκοφρύνη. Τελμησσός=ο ομώνυμος Τρώας. Ιερό Αφροδίτης=Κιννύρας. «τους τάφους νεώς επικεκλημένους». (τους τάφους τους ονόμασαν ναούς)

[104] Ησίοδος «Ασπίς Ηρακλέους» 477 κ.έ.

[105] Η λέξη στο πρωτότυπο είναι «αφοσιούμενοι» («…επεί δε απεπεμψάμεθα τον νεκρόν της Δάφνης, οι μεν αφοσιούμενοι τα προς τους θεούς εξ υμών, αντέδωκαν τοις υπέρ των λειψάνων ηγανακτηκόσι του νεκρού το τέμενος του Δαφναίου θεού…») που οι Αβραμίδης – Χριστοδούλου μεταφράζουν κάπως έτσι, όπως το γράφω στο κείμενο. Κρατάω το πνεύμα της μετάφρασής τους για να μην κατηγορηθώ ως φανατικός. Το πραγματικό νόημα της φράσης, όμως, είναι: «μερικοί από σας, από ιερό καθήκον προς τους θεούς» ή «για να εξιλεωθείτε στους θεούς» >παράδωσατε το ιερό στους Χριστιανούς, ώστε να ξεπληρώσετε την ανόσια προσβολή νεκρού από τον Αυτοκράτορα, που είχε μιάνει ανεπανόρθωτα τον χώρο, με βάση τα Ελληνικά έθιμα. Δίνουμε και άλλα παραδείγματα νεκρικής λατρείας Χριστιανών από «Εθνικούς».

Λεξικό Δημητράκου: «Αφοσιώ»,«Αφοσιούμαι»: «εξαγνίζω, αφιερώνω, καθαίρω εκ μιάσματος, εξιλεούμαι, αποτρέπω κατάραν ή κακόν οιωνόν ή τα επακόλουθα εγκλήματος» Ακόμη, βλ. Λεξικό Σούδας: «Αφοσιούμεθα, το όσιον προσποιούμεθα δήθεν. Αφοσιούμενοι, αντί του τιμώντες. Αφοσιώ, αντί του αποκαθαίρω, αφαγνίζω. Αφοσιώσας, καθάρας ή ξενώσας. Αφοσιώσαι, καθαίρειν» (κάνω καθαρμό) «Αφοσιώσεται, απάρξεται» (απαρχή=η πρώτη θυσία) «Αφοσιώμενοι, τιμώντες ή απαρχόμενοι»

Τα ομολογεί λοιπόν ο Ιουλιανός, αλλά τα διορθώνουμε εμείς, από τον πολύ πατριωτισμό μας … Η αγάπη για την πατρίδα, μέσω της… μεταφρασμένης εξιδανίκευσης ενός Ρωμαίου Αυτοκράτορα, ξεχείλισε πια το ποτήρι!

[106] Ιουλιανός, «Μισοπώγων» σελ 81-83

[107] Είχε χρησιμοποιήσει το απολλώνιο ποιητικό μέτρο του Παιάνα για να υμνήσει τον Ερμεία, θύμα των Περσών. Αυτό θεωρήθηκε… ασέβεια, και κατηγορήθηκε από τον ίδιο τον Ιεροφάντη των Μυστηρίων. Ο γέρος Φιλόσοφος δραπέτευσε για να αποφύγει την εκτέλεση, και πέθανε λίγο μετά.

[108] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, σελ 189 τομ. ΣΤ 261.

[109] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Τροφώνιος», Λεξικό Σούδας, λήμμα «Εις Τροφωνίου μεμάντευται»

[110] Σύμφωνα με μαρτυρία του περιηγητή Μπουοντελμόντι. Ελευθερουδάκης λήμμα «Τάρρα»

[111] Η Ημιθέα πήδηξε στη θάλασσα για να σωθεί από την οργή του πατέρα της, και ο Απόλλων την έσωσε και την πήγε στην Καρία. (Γιατί άραγε δεν την πήγε κάπου στην Ελλάδα;) Ρισπέν, τομ. Β σελ 84, Ελευθερουδάκης, λήμμα «Ημιθέα»

[112] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, 9, 375-376 σελ 62

[113] Φιλόστρατος, Ηρωικός, 710-711.

[114] Παυσανίας, Φωκικά, 11, 5

[115] Λεξικό Σούδα λήμμα «κατ’ αίγας αγρίας»

[116]Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Γ΄, 25, σελ. 60.

[117] Σούδα, λήμμα «Ασκός εν πάχνη»

[118] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Β΄, γ΄, σελ 53 και Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 2. και Ομηρικός Ύμνος προς Βάκχον.

[119] Ντεσάρμ, Μυθολογία, τομ Α΄, σελ 167. Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Θαργήλια» και «Αγριώνια».

[120] Π. Διαθήκη, Λευιτικόν, ΙΣΤ΄, Εγκυκλοπαίδεια Ελαυθερουδάκη, λήμμα «Αποδιοπόμπησις»

[121] Λεξικό Δημητράκου, λήμμα «Φαρμακός». Λεξικό Σούδας, λήμμα «Φαρμακός», «Φαρμακούς», «Κάθαρμα». «τους δημοσία τρεφομένους, οι εκάθαιρον τας πόλεις τω εαυτών φόνον» / «υπερ δε καθαρμού πόλεως ανήρουν εστολισμένον τινά, ον εκάλουν κάθαρμα». Αριστοφάνης, «Ιππείς», στ. 1136: «ώσπερ αν δημοσίους {δούλους} τρέφεις […] ός αν ην παχύς, θύσας επιδειπνείς». Ελπίζω πως ο υπαινιγμός για ανθρωποφαγία εδώ, είναι –ελπίζω- σατιρικός…. Greec souvlaki… Και Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, 9, 370, σελ. 34 «Θαργηλίοισιν έγχυτον προ φαρμάκου» (μτφρ. «στα Θαργήλια, πίτα αντί θυσιασμένου ανθρώπου», και άλλος υπαινιγμός για ανθρωποφαγία… Φανουρόπιτα, που λένε!)

[122] Σούδα, λήμμα «Κάθαρμα».

[123] Ντεσάρμ, Μυθολογία, τομ Α΄, σελ 167. Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Λευκάτας»

[124] Προς Κορινθίους, Δ΄, 12 κ. έ.

[125] Σούδα, λήμμα «Περίψημα»

[126]Λεξικό Σούδας, λήμμμα «Πατακίων». Λεξικό Δημητράκου, λήμματα «Παταίκεια» «Πάταικοι» Ηρόδοτος, Θάλεια, 37.

[127] Φιλόστρατος Ηρωικός, 740-741. Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμματα «Κάβειροι» και «Καβείριον»

[128] Π. Διαθήκη, Λευιτικόν Ι

[129] Παυσανίας, Ηλιακά Α΄, 27, 6

[130] Κάκτου, Κτησίας, Ανάλεκτα. σελ.356 κατά τον Φώτιο, Βιβλιοθήκη. Και, σελ. 389, Αντίγονος Καρύστιος, 166

[131] Αιλιανός, Ποικίλη Ιστορία, ΧΙ.

[132] Ηρόδοτος, Ευτέρπη 141.

[133]Ηρόδοτος, 2, υποσημείωση εκδότη, αρ. 169

[134] Ηρόδοτος, 2, 67

[135] Πλούταρχος, περί Ίσιδος και Οσίριδος, 12-19 και 38

[136] Ηρόδοτος, 2, 155

[137] Πλησιάζει στην αλήθεια ο Διόδωρος, λέγοντας πως η ταύτιση θεού και ζώου έγινε από την συνήθεια των Φαραώ να φοράνε μουτσούνες ζώων. Αυτό ήταν κατάλοιπο πρωτόγονης τοτεμικής λατρείας. Διόδωρος Σικελιώτης, Α΄, β΄, 62

[138] Απολλόδωρος, Α΄, VI, 3-4

[139] Αντωνίνος Λιβεράλις, Άπαντα. 28, «Τυφών» σελ 102.

[140] Κλήμης Αλεξανδρείας Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙΙ σελ 36, 29 κ. έ.

[141] Στράβων, ΙΓ΄, C 604-605, σελ113

[142] Ιλιάς, Α, 39, κ. έ.

[143] Ο Μύθος έχει επιζήσει στα νεοελληνικά Παραμύθια, πολύ πιο γνήσια από ότι μας έχει παραδοθεί διασκευασμένος, από τους αρχαίους θεολόγους, που προσπαθούσαν να ταιριάξουν τα αταίριαστα. Ο Μπούλιουρας (Απόλλωνας> Απούλουνας> Μπούλιουρας) με την βοήθεια των ποντικιών, νικά τον κακό Δράκο (Δράκων = φίδι στα αρχαία) Η ταύτιση του Μπούλιουρα με τον Απόλλωνα επιβεβαιώνεται και με την εξιστόρηση θερισμού σταριού από αυτόν. (Απόλλων Σιτάλκας = ενδυναμωτής του σίτου) Το παραμύθι στο «Η Σταχτομάρω και άλλα παραμύθια της Δίβρης» Συλλογή Γ. Γεωργαμλή.

[144] «Ξεφεύγουν περισσότερο από την αλήθεια οι θεολόγοι των Δελφών που πιστεύουν πως κάποτε ο θεός έδωσε μάχη με φίδι για το μαντείο, και αφήνουν τους ποιητές και τους λογογράφους να το λένε διαγωνιζόμενοι στα θέατρα, σα να θέλουν να διαψεύσουν επίτηδες τις αγιότατες τελετές στα ιερά» Πλούταρχος, περί των εκλελειπότων χρηστηρίων, 15.

[145] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Ζ΄, 55, σελ. 127 «δύναται παρ΄υμίν μυγαλή, παρ’ εμοί δε γ’ ου»

[146] Ντεσάρμ, τομ Α΄σελ. 161. Ελευθερουδάκης, λήμμα «Σμινθεύς»

[147] Παυσανίας, Φωκικά, 12, 1-7

[148] Ιλιάς, Λ, 26-40. Είχε και τη Γοργώ στην ασπίδα, που είχε φίδια για μαλλιά. Το φίδι είναι το Τοτέμ της Ελληνικής Φυλής. Δεν προτίθεμαι να το αποδείξω εδώ, αλλά είναι πάνω από βέβαιο. Ακόμα και οι Δεσποτάδες μας λειτουργούν με φίδια στο χέρι…

[149] Ιλιάς, Β, 103

[150] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Α΄ , Ε΄-ΣΤ΄.

[151] Ιώσηπος, Ιουδαϊκοί πόλεμοι, βιβλίο Β΄, XVII, 4

[152] Π. Διαθήκη, Αριθμοί, ΚΑ΄, 4-9 και Βασιλειών Δ΄, ΙΗ΄, 1-4

[153] Ελευθερουδάκης, λήμμα «Σμινθεύς» (δες εισαγωγή)

[154] Ελευθερουδάκης, λήμμα «Γυάρος»

[155] Αριστοφάνης, Ιππείς, 10.

[156] Λεξικό Σούδας, λήμμα «Μυς»,

[157] Παυσανίας, Αχαϊκά, 2, 10 – 11. Τα υπόλοιπα τοπωνύμια από τον «Ελευθερουδάκη»

[158] Παυσανίας Βοιωτικά, 23, 6.

[159] Μακκαβαίων Β, Ε΄, 9

[160] Δευτερονόμιον, ΚΓ΄, 8-9

[161] Που είσαι, Αδόλφε!

[162] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Αγαθοκλής»

[163] Παλαιά Διαθήκη, Μακκαβαίων Β, Ε΄, 9

[164] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ευρυκλεύς»

[165] Ιώσηππος, «Ιουδαϊκοί πόλεμοι», Α΄, XXVI, 1 «…και γαρ ο βασιλεύς δια την πατρίδα και πάντες οι περί αυτόν ηδέως προετίμων τον Σπαρτιάτην»

[166] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ησαΐας»

[167] Πως μας φτιάχνεις ρε μπάρμπα… Παλαιά Διαθήκη, Ησαΐας. Γ΄, 22.

[168] Ιώσηπος, Λόγος Β΄, 4-5.

[169] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη λήμμα «Ωνίας». Οι Ρωμαίοι, επειδή δεν έκαναν μισές δουλειές, έκαψαν και αυτό το Ναό, μετά το κάψιμο του Ναού του Σολομώντα.

[170] Περίανδρος, κατά τον Κλήμη Αλεξανδρείας, «Στρωματείς», Α΄, XIV, σελ. 258.

[171] Παλαιά Διαθήκη, Κριταί, ΙΓ΄, 5

[172] Ιώσηπος, Ιουδαϊκή αρχαιολογία, Δ΄, IV, 4.

[173] Ιλιάδα, Ψ 140 κ. έ. Ο Αχιλλέας είχε «τάξει» τα μαλλιά του στον Σπερχειό.

[174] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, ΣΤ΄, 6, σελ. 25

[175] Ρισπέν, Μυθολογία κεφ. Απόλλων. Πλούταρχος, Περι του μη χραν έμμετρα νυν την Πυθίαν, 22. Κοράκια καθοδήγησαν και τον Αλέξανδρο μέσα από την έρημο, στο Μαντείο του Άμμωνα, στην Αίγυπτο (Διόδωρος Σικελιώτης, 17. 49,5) με τον οποίο ταυτίζονταν ο «μηλόκερως Φοίβος».

[176] Ορφικά τομ 4 σελ.172.

[177] Πλούταρχος, Περι του μη χραν έμμετρα νυν την Πυθίαν, 12

[178] Παγκόσμια ιστορία ΕΣΣΔ τομ. Α2 σελ. 635

[179] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ηλίας»

[180] Λαός Αραβικής καταγωγής και Εβραϊκής πίστης. Ο Ηρώδης ήταν Ιδουμαίος.

[181] Ζεβεδαίος < Ζεβούβ > Ζεύς = Μύγα… Ιερό ζωύφιο και του Απόλλωνα στο Άκτιο, όπου «προέθυον» στις μύγες πριν τη θυσία στο θεό.

[182] Οι εχθροί των Εβραίων έλεγαν πως μέσα στο Ναό λάτρευαν μια Γαϊδαροκεφαλή.

[183] Ιώσηπος, Λόγος Β΄, 9.

[184] Ιουλιανός, Κατά Χριστιανών σελ 180

[185] Πορφύριος, «Κατά Χριστιανών» σελ 124-126

[186] Ορφικά, τομ. 4 σελ 65

[187] Πλούταρχος, βίος Πελοπίδα, 16

[188]Πλούταρχος, «Περι των εκλελειπότων χρηστηρίων», 19

[189] Πλούταρχος, «Περι των εκλελειπότων χρηστηρίων» 16, 17.

[190] Κλήμη Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας» ΙΙ, σελ. 35 κ.έ.

[191] Ιουλιανός, Κατά Χριστιανών σελ 227, 223

[192] Ιουλιανός, Κατά Χριστιανών σελ 228-229

[193] Απολλώνιος Τυανεύς, επιστολές κστ’ και κζ’.

[194] Κλήμης Αλεξανδρείας, «Στρωματείς» V-VI σελ 193.

[195] Δευτερονόμιον, ΙΗ, 11-12. «…εγγαστρίμυθος και τερατοσκόπος, επερωτών τους νεκρούς, έστι γαρ βδέλυγμα Κυρίω τω Θεώ σου πας ποιών ταύτα»

[196] Ο «Ωμηστής» Διόνυσος κατέρχονταν στο ζώο της θυσίας όπως ο Χριστός στον Άρτο και τον Οίνο. Και οι δυο μετατρέπουν το προϊόν της θυσίας σε θεϊκή σάρκα και αίμα. Ο Μύθος για τον Διόνυσο Ζαγραίο το εξηγεί με το ότι ο καταδιωγμένος νεογέννητος θεός μεταμορφώθηκε σε πολλά ζώα για να ξεφύγει από τους διώκτες του, έτσι τα καθάγιασε. Ο Διόνυσος συμβολίζονταν και απεικονίζονταν με έναν ταύρο, που θυσίαζαν και καταβρόχθιζαν οι πιστοί του ωμό.

[197] Πορφύριος, Κατά Χριστιανών, σελ 70

[198] Ευνάπιος, Βίοι φιλοσόφων και σοφιστών, 8, 1-3 και 7, 8

[199]Ευνάπιος, Βίοι φιλοσόφων και σοφιστών, 8, 1

[200] Ευνάπιος, VII, 3, 9-14 και XXIII, 2 Πχ, ο Χρυσάνθιος

[201] Ευνάπιος XVI 1,7 -2,8

[202] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη λήμμα «Οινόμαος ο Γαδαρηνός». Ιουλιανού, «Προς τον απαίδευτον Κύνα»

[203] Το μνημονεύει ο Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς, Ζ, IV σελ 255

[204]Ευνάπιος, Βίοι φιλοσόφων και σοφιστών, 3, 11-12

[205] Απολλώνιος Τυανεύς, επιστολή λδ΄ προς τους Σοφούς του Μουσείου.