Ο ΘΕΟΣ – ΜΥΓΑ
ΤΗΣ ΑΚΚΑΡΩΝ.
(Ο επιλεγόμενος Ζευς-Βεελζεβούλ)
Ο Προφήτης Ηλίας σκοτώνει μύγες. Αναδουλειές…
Όταν ο βασιλιάς του Ισραήλ Οχοζίας αρρώστησε, έστειλε αγγελιαφόρους στην πόλη Ακκαρών με την εντολή: «δεύτε και επεζητήσατε εν τω Βαάλ μυίαν θεόν Ακκαρών»[11] για να γιατρευτεί.
Δηλαδή, η Μύγα ήταν θεός της Ακκαρών, ενταγμένη στο Βααλικό Πάνθεον, ή μάλλον εκπόρευση του ίδιου του Βαάλ, και προφανώς συνδέονταν με τις ασθένειες και την θεραπεία τους. Το Φοινικικό-Φιλισταϊκό όνομα του θεού-Μύγα της Ακκαρών ήταν Βαάλ-Ζεβούβ, που οι Εβραίοι είχαν παραλλάξει, υβριστικά, σε Βεελζεβούλ. Η Ακκαρών ήταν μέρος της Φιλισταϊκής Πεντάπολης, και υπήρχαν πόλεις με παρόμοιο όνομα στην Φθιώτιδα και την Καρία.[12] (εν τω Βαάλ;) Οι Φιλισταίοι ήταν Κρητικοί, «πάροικοι Κρητών».[13] Βαάλ=Δίας, λέει ο Ηρόδοτος. [14] Γι’ αυτό υπήρχε ο «Ζεύς Απόμυιος».
Ακόμα και ο προφήτης Ηλίας πίστευε στις θεραπευτικές ικανότητες του Θεού – Μύγα, (Βαάλ-Ζεβούβ) γι’ αυτό και τον εμπόδισε να πάει στον Βασιλιά, καίγοντας με «πυρ εξ ουρανού» αυτούς που πήγαιναν να φέρουν την περίφημη Μύγα!
«Τι και αν έστειλες αγγελιαφόρους να ζητήσεις από τον Βαάλ την μύγα το θεό της Ακκαρών; δεν θα γίνει έτσι. Δεν θα σηκωθείς από το κρεβάτι που έπεσες, γιατί εκεί θα πεθάνεις»[15] λέει στο βασιλιά. «Η μεν των Φοινίκων δόξα, σοφών τα θεία και επιστημόνων…» συμφωνεί και ο Ιουλιανός ο Παραβάτης…[16]
Αιγυπτιακές Μύγες
Και πώς να μην σεβαστεί ο Ηλίας τη Μύγα, όταν και ο Ιεχωβάς εξαπέλυε κατά των εχθρών του σκνίπες, μέλισσες, μύγες, και «σκυλόμυγες»;
«Και έσται εν τη ημέρα εκείνη συριεί Κύριος μυίαις, ό κυριεύει μέρος ποταμού Αιγύπτου, και τη μελίσση, ή έστιν εν χώρα Ασσυρίων».[17] «Είπε δε Κύριος προς Μωυσήν. Είπον Ααρών, έκτεινον τη χειρί την ράβδον σου και πάταξον το χώμα της γης, και έσονται σκνίφες εν τε τοις ανθρώποις και εν τοις τετράποσι και εν πάση γη Αιγύπτου» /…/ «ιδού εγώ εξαποστέλλω επί σε και επί τους θεράποντάς σου και επί τον λαόν σου και επί τους οίκους υμών κυνόμυιαν, και πλησθήσονται αι οικίαι των Αιγυπτίων της κυνομυίης και εις την γην, εφ’ ης εισίν επ’ αυτής»[18] (:είπεν ο Κύριος)
Ποιος Δίας και ποιος Βαάλ – ερασιτέχνες!!!
Θυσίες στις Μύγες
«Ένδοξε Δία, μεγαλύτερε από όλους
τους θεούς, χωμένε στην κοπριά την
προβατίσια, την αλογίσια και τη
μουλαρίσια»[19]
Πάμφως.
Γνήσιος αρχαίος ύμνος στο Δία…
Έχετε δει στα ντοκιμαντέρ παιδάκια της Αφρικής με τα μούτρα γεμάτα μύγες; Εμείς νομίζουμε πως δεν έχουν κουράγιο να τις διώξουν, αλλά τα ίδια πιστεύουν πως είναι ιερές, και το διώξιμο τους είναι αμαρτία. Αυτό, το είχαν αναλάβει οι θεοί, «πέρα από την Αφρική» -τρόπος του λέγειν- και στην Ελλάδα.
Η μύγα ήταν μέρος της λατρείας του Απόλλωνα στο Άκτιον. [20] Εκεί θυσίαζαν στις Μύγες πριν θυσιάσουν στο θεό. «Ο Ηρακλείδης λέει πως στο ιερό του Απόλλωνα στο Άκτιο θυσιάζουν πρώτα στις μύγες» (περίληψη) [21]
Στην Αρκαδία υπήρχε και τοπικός Ήρωας ή θεός, ο Μυίαγρος, σαν τον θεό – Μύγα της Ακκαρών, που έδιωχνε τις μύγες. Και πάλι, θυσίαζαν πρώτα στον Μυίαγρο και κατόπιν στη θεά Αθηνά! (μάλλον αυτήν – ο Παυσανίας δεν είναι σίγουρος για τον θεό που λατρεύονταν μαζί και μετά τον Μυίαγρο – φαντάσου σεβασμό που είχαν στο… θεό): «θυσιάζουν πρώτα στο Μυίαγρο και τον επικαλούνται, και μετά δεν τους πειράζουν οι μύγες» (περίληψη)[22]
Στην Ιλιάδα, οι θεοί αλληλοϋβρίζονται ως… (σκυλο-)μύγες: «ώ κυνάμυια» λέει ο Άρης στην Αθηνά. Η Αφροδίτη, λέει η Ήρα, είναι «κυνάμυια» που «άγει βροτολοιγόν Άρηα».[23] (οδηγεί τον ανθρωποφάγο Άρη) Γι’ αυτό και ο Παυσανίας δεν είναι τόσο σίγουρος για ποιος σκυλόμυγο–θεός λατρεύονταν στην Αρκαδία…
Η λατρεία της Μύγας στην Ελλάδα δεν ήταν μόνο αποτρεπτική. Η Μύγα συμβόλιζε την γενναιότητα, την αντοχή και την επιμονή. Σύμφωνα με τον Όμηρο, οι θεοί του Ολύμπου εμφυσούσαν Πνεύμα… Μύγας στους αγαπητούς τους,: «Έτσι μίλησε» [ο Μενέλαος] «και η γαλανομάτα θεά Αθηνά χάρηκε, γιατί προσευχήθηκε πρώτα σ’ αυτήν από όλους τους θεούς. Του έβαλε λοιπόν στους ώμους και τα γόνατά του δύναμη και έβαλε μέσα του το κουράγιο της μύγας, που και όταν τη διώχνουν, πολύ λαχταρά να τσιμπήσει το ανθρώπινο δέρμα, και της είναι γλυκό το αίμα του ανθρώπου»[24] Ο Ήρωας Περικλύμενος, που είχε το χάρισμα από τον Ποσειδώνα να μεταμορφώνεται σε ότι ζώο ήθελε, διάλεξε να μεταμορφωθεί σε… μύγα, αντιμετωπίζοντας τον Ηρακλή. (άλλοι λένε μέλισσα ή αετό) Την προτίμησε γιατί εκτίμησε το «Μυίας το δυσαπότρεπτον και ποθεινόν αιμάτων».[25]
Σκυλόμυγα ήταν και επωνυμία των Εταίρων, που συνήθιζαν –όπως σήμερα- να μην χρησιμοποιούν το πραγματικό τους όνομα. Αναφέρεται η κυνάμυια Νίκιον (σκυλόμυγα Νικάκι)[26] Η επίκληση δεν ήταν υποτιμητική. «Κυνάμυιες» αποκαλούσαν και τους Κυνικούς φιλόσοφους.[27]
Μυία ονόμασε και την κόρη του ο… Πυθαγόρας. (εν τω Βαάλ;) Μερικοί λένε πως ήταν Τύριος.[28] Μπάαα… Έτσι ονομάζονταν και δυο ποιήτριες.[29] Πάλι υπάρχει άμεση σύνδεση με τον Απόλλωνα, τον Δία, και το βρωμερό έντομό τους, μέσω των ακολούθων του πρώτου, των Μουσών, που προστάτευαν την ποίηση. Οι ελεγειακές και ευαίσθητες Μυίες, ήταν οι υπηρέτριες των Μουσών, σαν κάθε ποιητής εν Ελλάδι, εν τω Βαάλ.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε τον Οίστρο, την φοβερή αλογόμυγα, που έστελνε η Ήρα (εν τω Βαάλ, ή μιμούμενη τον Ιεχωβά;) τόσο κατά της Ιώς που είχε μεταμορφωθεί σε αγελάδα (και αυτός ο Μύθος συνδέεται ευθέως με την Φοινίκη και τον Κάδμο) αλλά και εναντίον του Ηρακλή, σκορπώντας τα βόδια του Γηρυόνη, που είχε κλέψει ο Ήρωας.[30] Αν του βάσταγε, ας μη θυσίαζε στις μύγες, μετά! Ο Οίστρος ονομάζονταν και Μύωψ.[31]
Οι μύγες ονομάζονταν και έλειοι, «εν ρητορικώ λεξικώ φέρεται ως είδος τι μυιών…» /…/ «ίσως δε απλώς ούτω καλεί τας εν τοις έλεσι…» [32] Η λέξη ήταν ταυτόχρονα επίθετο του Απόλλωνα και της Άρτεμης, και εκτός από την ετυμολογία από το έλος, ισχύει και αυτή από το Σημιτικό Έλ, θεός…
Μύγες παριστάνονται στις κνήμες της Εφεσίας Αρτέμιδος,[33] αδελφής του θεού του Φωτός, των Μυγών και των ποντικιών, (εν τω Βαάλ;) σε άγαλμα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Συνεπώς, η θεϊκή Μύγα συμπαρασύρει και όλη την Απολλώνια λατρεία μαζί της, και είναι άλλη μια απόδειξη της Φοινικικής προέλευσης του θεού. Οι Κρητικής καταγωγής Φιλισταίοι μετέφεραν την Μυγολατρία στην Ελλάδα, «εν τω Βαάλ». Εκτός αν υπερηφανευτείτε πως μέσω της Πυθαγόρειας Μυγολατρείας εξ Ελλάδος εκπολιτίστηκαν οι βάρβαροι Σημιτικοί πληθυσμοί. Εδώ, με αφήνετε άφωνο, εν τω Βαάλ… δεν θα σηκωθώ από το κρεβάτι που έπεσα…
Ο Ήρωας-θεός που ονομάζονταν και Μυιώδης[34] ίσως αντικαταστάθηκε αλλού από τον Απόλλωνα, αλλά και από τον Δία, μια που υπήρχε ο «Ζεύς Απόμυιος», στον οποίο θυσίασε ο Ηρακλής για πρώτη φορά στην Ολυμπία, γιατί τον ενοχλούσαν οι μύγες. Για να μιλήσουμε γι’ αυτόν, πρέπει να πεταχτούμε στην Παλαιστίνη, «την ιερά Φοινίκη»[35] τους Άγιους Τόπους!
Παρένθεση:
Οι αγώνες Olympics, εν τω Βαάλ – Βεελζεβούλ.
Ακούσαμε τον Όμηρο να περιγράφει πως η Αθηνά έβαλε δύναμη και κουράγιο μύγας στο Μενέλαο. Τέτοια χαρίσματα δεν ταιριάζουν μόνο στον πόλεμο, μα και στους αγώνες. Έτσι, η Μύγα είχε την τιμητική της στην Ολυμπία, αλλά δεν ήθελαν και να τους ενοχλεί.
(περίληψη): «Μόνος ή μαθαίνοντας από άλλον θυσίασε στην Ολυμπία ο Ηρακλής στον Δία Μυγοδιώχτη και έδιωξε τις μύγες. Τα ίδια κάνουν και οι Ηλείοι στην Ολυμπία για να διώξουν τις μύγες»[36]
Στην πραγματικότητα, η θυσία στη Μύγα γίνονταν προς τιμή του μυγοθεού Ζεβούβ-Ζεύς-Διός, και κύρια για να δοθεί το κουράγιο της Μύγας στους αθλητές, με βάση το απόσπασμα της Ιλιάδας που αναφέραμε. Οι μεταγενέστεροι ιστορικοί της αρχαιότητας, προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τις θυσίες αυτές σαν αποτρεπτικές. Ίσως και ο ίδιος ο λαός είχε ξεχάσει ή ήθελε να ξεχάσει την αρχική τους σημασία, που την βλέπουμε πεντακάθαρη στην Παλαιστίνη, αλλά και στον Όμηρο.
Το όνομα «Ζεύς» που τόσο παράδοξα κολλά στο «Δίας» προέρχεται από τον Φοινικικό Βααλ-ζεβούβ, τον άρχοντα των μυγών. (ζ-ζ-ζ-ζ-ζ-ζ-Ζευς/Ζεβούβ) Έχουμε επίσης τα Ιουδαιοφοινικικά ονόματα Ζεβεέ, Ζεβεδαίος, Ζηβ… Μυγοχάφτες! Οι Έλληνες, τα αιώνια παιδιά, είπαν μετά πως το «Ζεύς/Ζεβούβ» προέρχεται από το… «ζέω» ή την… «ζωή»… Και πως κολλάνε οι μύγες του Ζεβούβ; Έχει μέλι, ή είναι συνωνυμία;
Πάνω από όλα, είναι το ίδιο το όνομα του Δία, λοιπόν, Ζευς, που αποδείχνει τα αυταπόδειχτα. Γιατί, ακόμα και αν δεν υπήρχε το ίδιο όνομα (Ζεβούβ, μύγα) στην Μέση Ανατολή, θα έφτανε μόνο η ηχητική ομοιότητα με το ζουζούνισμα της Μύγας για να τα αποδείξει όλα. Οι Ολυμπιακοί αγώνες ήταν ένα φεστιβάλ Μύγας, μια γιορτή του Βελζεβούλη…
«Ένδοξε Δία, μεγαλύτερε από όλους τους θεούς, χωμένε στην κοπριά την προβατίσια, την αλογίσια και τη μουλαρίσια»
Ο Δίας Μυγοδιώκτης –Ζεύς Απόμυιος, δεν είναι άλλος από τον Βαάλ- Ζεβούβ της Ακκαρών,[37] (τον φίλο μας τον… Βεελζεβούλ) «Εκαλείτο ούτως φοινικική ή φιλισταϊκή θεότης εν Ακκαρών αντιστοιχούσα προς τους παρ’ Έλλησι ‘Δία απόμυιον’ ή ‘Ήρωα μυίαγρον’»[38]
Το «Βαάλ» όπως είπαμε, σημαίνει απλά «θεός». Άρα Βααλ-Ζεβούβ σημαίνει θεός Ζεβούβ, δηλ. θεός Ζεύς. Αφού έχουμε λατρευτική, νοηματική, και ηχητική ομοιότητα του Ζεύς-Δία και του Βελζεβούλη, κάθε άλλη ερμηνεία περισσεύει. Αν όμως η λατρεία του Ζεβούβ-Ζεύς-Βεελζεβούλ στην Ολυμπία είναι Φοινικικής προέλευσης, τότε πως γίνεται οι περίφημοι αγώνες του να είναι Ελληνικοί; Δεν γίνεται…
.
Πίσω στην Ολυμπιακή Μύγα
Τον έλεγαν Μελκάρτ – Ηρακλή – Ντιμπτάν,
και ήταν οικονομικός μετανάστης…
Ας προσεχθεί πως ο Παυσανίας δεν αρνείται πως ο Ηρακλής μπορεί να έμαθε την Ολυμπιακή τελετή της Μύγας από κάπου, και φαίνεται πως γνωρίζει πολύ καλά από πού, αλλά δεν θέλει να προκαλέσει. Γι’ αυτό ξεκαθαρίζει πως μιλά για τον Έλληνα και όχι για τον Τύριο Ηρακλή, τον Μελκάρθ, ειδικό Μυγολάτρη του Βαάλ-Ζεβούβ.
Και όμως, αλλού παρουσιάζει τον δεύτερο –ως Ιδαίο Δάκτυλο– [39] σαν ιδρυτή των αγώνων και εφευρέτη του στεφάνου από αγριελιά.
Τα ίδια λέει και ο Διόδωρος, που επισημαίνει πως ο Ιδαίος Ηρακλής ήταν «περί τας τελετάς επιτετηδευκότος».[40] Προφανώς ειδικός και στην μυγοτελετή.
Και η Σούδα λέει πως ήταν ο Ιδαίος Δάκτυλος που ίδρυσε τους αγώνες.[41] «Και Ηρακλέους του καλουμένου των Ιδαίων Δακτύλων ου δη και Ερυθραίους τους εν Ιωνία και Τυρίους ιερά έχοντας εύρισκον».[42]Αυτός, ο Ιδαίος Δάκτυλος, που είχε ιερά στη Τύρο, και λέγονταν Ηρακλής, δηλαδή ο Μελκάρθ, και όχι ο Έλληνας Ηρακλής, πρέπει λογικά να καθιέρωσε και την λατρεία της μύγας στην Ολυμπία, μια που αυτή σχετίζονταν με την Φοινίκη.
Έτσι, ο Παυσανίας βρίσκει τη μέση οδό, γράφοντας πως ίσως κάποιος έμαθε την τελετή της Μύγας στον Έλληνα Ηρακλή. Ήδη είπαμε πως οι Ιδαίοι Δάκτυλοι λατρεύονταν στην Τύρο της Φοινίκης, και ένας από αυτούς λέγονταν Ηρακλής. Είναι ο Φοίνικας Ηρακλής Μελκάρτ, γιος του Δία και της Αστερίας – Ορτυγίας, που μεταμορφώθηκε σε νησί, αυτό που ήταν χτισμένη η Τύρος, όπου, πράγματι, υπήρχε αφιερωμένος ένας «αεροπετής αστέρας». Οι Έλληνες μετέφεραν την «Αγία Νήσο» [43] της Τύρου στη Δήλο.
Οι Ιδαίοι Δάκτυλοι, ξεκινώντας από την Τροία, μια Ιουδαιοφοινικική αποικία, ίδρυσαν τις τελετές της Σαμοθράκης,[44] που θεωρούνται επίσης Φοινικικές, μια που το όνομα «Κάβειροι», «Καδμίλλος», οι θεότητες που λατρεύονταν εκεί, είναι Φοινικικά, όπως και ο τίτλος του αρχιερέα τους, Κώη – Κόωνα – Κοιόλη. (Εβρ. Κοέν, Κοχανίμ, =ιερέας)
Ο Απολλόδωρος μας λέει, αντίθετα, πως ήταν ο Θηβαίος Ηρακλής που ίδρυσε τους Αγώνες, καθώς και βωμούς στους δώδεκα θεούς. Πολέμησε και στη Γιγαντομαχία, επιβάλλοντας με έργα τη λατρεία των Ολυμπίων.[45] Κατόπιν, μας τον παρουσιάζει να εκστρατεύει κατά πολλών… Ελληνικών πόλεων, στο πνεύμα της… Ολυμπιακής εκεχειρίας! Ηλεία, Πύλο, Σπάρτη, Έφυρα, Ορμένιο, Ιτωνία, Οιχαλία, Δωρίδα, κλπ. Όταν νίκησε τους Δρύοπες, τους έδωσε στους Δελφούς σαν σκλάβους, αφιέρωμα στον Απόλλωνα, τον Ελληνοφάγο θεό![46] (ποιος δεν καταλαβαίνει πως σκοπός του ήταν να επιβάλλει τη νέα, Φοινικική μυγοθρησκεία των Ολυμπίων μετά την «Γιγαντομαχία», δηλαδή τον θρησκευτικό πόλεμο που τους έφερε στην πατρίδα μας;)
Ακούστε το Νέστορα να περιγράφει μια επιδρομή του Ηρακλή Μελκάρθ: «…στα χρόνια εκείνα στην Πύλο μέσα λίγοι εμείναμε κι εκείνοι ρημαγμένοι. Τι είχε ο Ηρακλής ο τρανοδύναμος ερθεί να μας ρημάξει, σε πιο παλιούς καιρούς, και σκότωσε τους πιο αντρειανούς μας όλους. Δώδεκα γιούς είχε ο αψεγάδιαστος Νηλέας αναστημένους, κι απ’ όλους μόνο εγώ του απόμεινα, χαθήκαν οι άλλοι…» [47] Αυτή είναι συμπεριφορά Φοίνικα ήρωα, όχι Έλληνα…
Τα κατορθώματά τους έχουν αναμιχθεί. «Διότι υπήρχαν δυο προγενέστεροί του που είχαν το ίδιο όνομα. Ο πιο αρχαίος Ηρακλής, σύμφωνα με το μύθο, είχε γεννηθεί στους Αιγύπτιους…»/…/«…ο δεύτερος που ήταν ένας από τους Ιδαίους Δακτύλους της Κρήτης…»/…/«…ο τελευταίος που γεννήθηκε λίγο πριν τα Τρωικά από την Αλκμήνη και τον Δία…»/…/«…κληρονόμησε και τις πράξεις των αρχαίων, σα να είχε υπάρξει ένας Ηρακλής όλους τους προηγούμενους αιώνες…»[48]
«Ανεφάνη δε επί Μίνωος Ηρακλής Τύριος, ος εύρε την βαφήν της καλουμένης κογχύλης /…/ και προσήγαγε Φοίνικι τω βασιλεί…».[49]
Αυτά φαίνεται να υπαινίσσεται και ο Ησίοδος, όταν μιλά για «βίην Ηρακληείην» (την βία του Ηρακλή) αντί για το πρόσωπο του Ήρωα. «η Αλκμήνη γέννησε την βία του Ηρακλή» και «η βία του Ηρακλή χαμογέλασε», κλπ. [50] Ο ποιητής γνώριζε πως υπήρχαν πολλοί Ηρακλήδες, και δεν σκοτίζονταν να ψάξει ποιος ήταν αυτός που εξυμνεί. Θεωρεί πως η δύναμή τους και η ουσία τους είναι μία, που μπορεί να ενσαρκωθεί σε διάφορα πρόσωπα.. Είναι δύσκολο, άλλωστε, να τους διαχωρίσεις.
Η ίδια αντίληψη υπήρχε σε όλη την αρχαιότητα. Ο Λουκιανός μιλά για έναν Ηρακλή που φανερώθηκε στα χρόνια της Ρωμαιοκρατίας, «τον Βοιωτό Σώστρατο, που οι Έλληνες αποκαλούσαν Ηρακλή και πίστευαν πως ήταν πραγματικά αυτός».[51] «οι περισσότεροι τον έλεγαν Ηρακλή του Ηρώδη»[52] (του Αττικού)
Αυτός ο Ηρακλής ήταν ενάντιος στους… αγώνες που υποτίθεται πως ίδρυσε δήθεν η προηγούμενη… ενσάρκωσή του! Πίστευε πως έπρεπε να δίνονται έπαθλα μόνο σε όσους αγωνίζονται με άγρια θηρία, ωφελώντας την ανθρωπότητα. «…καταγελώ μάλλον ορών τους ανθρώπους διαγωνιζομένους αλλήλοις παγκράτιον και πυγμήν και δρόμον και πάλην και στεφανούμενους υπέρ τούτου..».[53] Αυτή η διαφοροποίηση μας δίνει μια καλή ένδειξη για την πραγματική καταγωγή των Ολυμπιακών αγώνων. Ο Ηρακλής που σκότωσε τον Λέοντα της Νεμέας, πχ, σύμφωνα με τα «αντιαθλητικά» ιδανικά του Σώστρατου-Ηρακλή, δεν μπορεί να είναι ο ίδιος με αυτόν που καθιέρωσε τους αγώνες της Ολυμπίας…
Ο Δισανδάν -Σάνδων. Νόμισμα Ελληνιστικής εποχής
Ο Φοίνικας Ηρακλής ονομάζονταν και Δισανδάν ή Dibdan, και έτσι τον αποκαλούσαν οι Καππαδόκες και οι Τρώες.[54] Σανδάν (Sandan) τον έλεγαν οι Κίλικες, και λατρεύονταν σαν θεός στην Ταρσό, (περιοχή της Κιλικίας με έντονη Φοινικική επιρροή) Ο Σανδάν θεωρείται συνήθως Χιττιτικής καταγωγής. Συνοδεύονταν από ένα λιοντάρι με κέρατα. «Συχνά ο Σανδάν ταυτίζονταν με τον Έλληνα θεό Ηρακλή. Στις τελετές, μια εικόνα του θεού έμπαινε σε πυρά και καίγονταν» (έτσι πέθανε ο Ηρακλής) Άλλοι τον ταυτίζουν με τον Περσέα. [55]
Οι κάτοικοι της Ταρσού έπαιρναν το όνομα Σάνδων, και φαίνεται πως στα προάστια της πόλης υπήρχε «κώμη τις» που ονομάζονταν Κανά. (Χαναάν;) Η λέξη ήταν και (Ελληνικό!) επίθετο ή προσωνύμιο: Κανανίτης… [56] Κάτι αρχίσαμε να ακουμπάμε…
Ο Δισανδάν -Σάνδων στην πυραμιδοειδή πυρά του. Νόμισμα Ελληνιστικής εποχής
Στις απεικονίσεις του Σανδάν σε νομίσματα της Ελληνιστικής και Ρωμαϊκής περιόδου, βλέπουμε την πυρά όπου καίγονταν το ομοίωμά του, σαν έναν βωμό περικλεισμένο με μια πυραμιδοειδή κατασκευή και έναν αετό στην κορφή. Το άγαλμα, κλεισμένο εκεί, θα μας θύμιζε τον Σαμψών μέσα στο ναό του Δαγών, έτοιμο να τον γκρεμίσει…
Ο Δισανδάν -Σάνδων στην πυραμιδοειδή πυρά του. Νόμισμα Ελληνιστικής εποχής
Είναι προφανές πως το όνομα Σανδάν (Σάνδας, Σάνδης, Σάνδων, Δισανδάν, Σάωδικος, Ντιμπντάν, κλπ.) προέρχεται από την Ιουδαιοελληνική φυλή Δαν, (Δαναοί) τον Ιορδάνη, κλπ., δηλαδή τη Μέση Ανατολή, και όχι τους Χετταίους. Ο Σύγγελος λέει καθαρά πως λατρεύονταν ίσαμε την Τροία, αλλά και στην Καππαδοκία, και πως αυτός ήταν ο Φοίνικας Ηρακλής. (ο Μελκάρθ είναι ο Δισανδάν, «εν Φοινίκη γνωρίζεσθαι») Αυτός είναι λοιπόν και ο Ιδαίος Δάκτυλος, ο Τύριος Ηρακλής του Παυσανία. Εφ’ όσον θεωρείται επιχώριος θεός-Ήρωας της Κιλικίας, έχουμε έμμεση επιβεβαίωση της κοινής καταγωγής Κιλίκων, Τρώων, Καππαδόκων και Φοινίκων, που παραδίδουν οι Βυζαντινοί ιστορικοί και ο Στράβων. (ο τελευταίος δεν αναφέρει Φοίνικες, αλλά η καταγωγή των Τρώων Κιλίκων είναι γνωστή ως Φοινικική)
Ένα παρακλάδι των Δαν (Δαναών) κυβέρνησε την Ελλάδα. Έφεραν λοιπόν και τον Δι-σαν-Δάν, τον Ήρωά τους. Ο Σύγγελος κόβει τον Γόρδιο δεσμό. Ευτυχώς, γιατί τριγυρνάμε γύρω από την αλήθεια πολλή ώρα… Ο Φοίνικας Ηρακλής δεν ήταν άλλος από τον Σαμψών, καταγόμενο πράγματι από την εβραϊκή Φυλή Δαν, που οι Ιουδαιοφοίνικες άποικοι-κατακτητές μας με αρχηγό τον Κάδμο προφανώς κουβάλησαν από την «Ιερά Φοινίκη»:
«Σαμψών ήν, ο παρ’ Έλλησι βοώμενος Ηρακλής, ός μετά τους άθλους και την Ανταίου αναίρεσιν του γηγενούς εν Λιβύη και τον εν Ολυμπία αγώνα και την πρώτην υπ’ αυτού άλωσιν Τροίας…»[57]
Αυτή η ερμηνεία λύνει πολλές απορίες…
Περιγραφές του Ηρακλή που ταιριάζουν στον Μελκάρθ – Δισανδάν – Σαμψών: «…ο φιλόσοφος Ιερώνυμος αναφέρει τη μορφή του σώματος» (του Ηρακλή) «κοντός, με όρθια μαλλιά, δυνατός. Ο Δικαίαρχος» (τον περιγράφει) «μακρόστενο, μυώδη, μαυριδερό, καμπουρομύτη, σχετικά εύθυμο, με μακριά ίσια μαλιά»[58] Ένας γνήσιος Φοίνικας, δηλαδή.
Άλλωστε, οι πρόγονοι ομολογούσαν πως το «Ηρακλής» ήταν απλά το προσωνύμιο του Έλληνα Ήρωα, που ονομάζονταν στην πραγματικότητα Αλκαίος.[59] Το άλλο όνομα του δόθηκε κατόπιν χρησμού των Δελφών![60] (του Μαντείου του θεού πολιούχου της Τύρου, πατρίδας του πραγματικού Ηρακλή-Μελκάρθ) Υπήρχε και έκφραση με την έννοια «αλλουνού παπά Ευαγγέλιο», «άλλος ούτος Ηρακλής».[61] («αυτός είναι άλλος Ηρακλής»)
Το όνομα Ηρακλής, (ΗΡΑΚΛΕΣ) δεν είναι παρά ανάγνωση του Φοινικικού αντίστοιχου, του Μελκάρθ ανάποδα, αφού το Σ γράφονταν σαν Μ και το Η σαν Θ = ΣΕΛΚΑΡΗ-ΗΡΑΚΛΕΣ [62] (Τα Φοινικικά διαβάζονται από δεξιά) Οι Έλληνες όμως, ξεχώρισαν τον Έλληνα από τον Τύριο Ηρακλή, και η μορφή του πήρε Ελληνικά χαρακτηριστικά, αν και -φυσικά- γεννήθηκε στην Φοινικική αποικία Τύρο-Θήβα του Κάδμου. Μάλιστα, η περίπτωση του Ηρακλή είναι ίσως η μοναδική στην Ελληνική θρησκεία που το υιοθετημένο αντίγραφο διαχωρίστηκε, σε μεγάλο βαθμό, από το ξένο του πρότυπο: «Έμαθα πως στη Θάσο λατρεύουν τον ίδιο Ηρακλή με αυτόν της Τύρου. Τελικά, καθιερώνοντας Ελληνικές συνήθειες, [τελούντες ες Έλληνας νομίσαι] τιμούν και τον Ηρακλή τον γιο του Αμφιτρύωνα» [63][τον Έλληνα]
Στην Αραβία υπήρχαν πουλιά, επικίνδυνα για τους ανθρώπους, που ονομάζονταν Στυμφαλίδες. Είναι αυτά που αντιμετώπισε ο Ηρακλής στην… Αρκαδία. Ο Παυσανίας υποθέτει πως ένα σμήνος τους πέταξε εδώ, στο Ελλάντα, και εξοντώθηκε από τον Ήρωα. Σε… ανάμνηση του κατορθώματος, υποθέτει, οι Άραβες ονόμασαν τα πουλιά Στυμφαλίδες! [64] Μάλλον ήταν το κατόρθωμα του Φοίνικα Μελκάρθ στην Αραβία, που έκανε το υπερπόντιο ταξίδι για το Ελλάντα, και όχι τα πουλιά… Εκεί ο λεβέντης έπιασε φιλία με τους ντόπιους Άραβες Δέβες, που συγχέοντας κατόπι τον Μελκάρτ με τον Έλληνα, είχαν φιλίες με του Βοιωτούς και του Πελοποννήσιους, τους πατριώτες του Θηβαίου Ηρακλή.[65] Να το πιάσουμε αλλιώς; Ήταν ο Έλληνας που πήγε στην Αραβία; Άρα, ουδέποτε υπήρξαν Στυμφαλίδες όρνιθες στην Ελλάδα… Ο Μύθος είναι νόθος, με κάθε ερμηνεία.
Λένε πως ο Έλληνας Ηρακλής ίδρυσε τους Ολυμπιακούς αγώνες σε ανάμνηση της Αργοναυτικής εκστρατείας.[66] (δες αντίστοιχο κεφάλαιο) Ήταν μια ναυτική επιχείρηση όπου συμμετείχαν και βοήθησαν οι Φοίνικες, (Παλαίμων-Γλαύκος-Μελικέρτης, Φινέας) μεταξύ των οποίων ήταν ο Μελκάρτ-Ηρακλής. Οι Αργοναύτες κουβάλησαν ξένες λατρείες και μια δαιμονική Ασιάτισσα θεουργό Αιγυπτιακής καταγωγής, (Οι Κόλχοι ήταν Αιγύπτιοι άποικοι) τη Μήδεια. Η Μάγισσα αυτή, μετά την αποτυχία της στην Ελλάδα, κατέφυγε, φυσικά, στην Φοινίκη.[67]
Αλλά και οι πολυάριθμοι γιοί του Ηρακλή, οι Ηρακλείδες, δεν αντιμετωπίστηκαν σαν ισότιμοι πολίτες μετά τον θάνατο του πατέρα τους, αλλά εξορίστηκαν και έζησαν έτσι επί δεκαετίες, για να μην πω αιώνες, πριν εγκατασταθούν στην Πελοπόννησο, εννοείται με πόλεμο, εκμεταλλευόμενοι την παρακμή των παλιών δυναστειών.
«…μετ’ ου πολύ δε και πάντες» (οι βασιλείς) «εξέπεσον εκ της Πελοποννήσου, και κατελύθη το των Πελοπιδών γένος» (οι Ατρείδες) «δι εκείνην την συμφοράν,[68] οι δ’ Ηρακλείδαι, πρότερον ασθενείς όντες» (χωρίς πολιτική δύναμη) «και ατιμαζόμενοι» (ατιμία = στέρηση πολιτικών και αστικών δικαιωμάτων) «κατήλθον μετά Δωριέων».[69]
Είναι χαρακτηριστικό πως οι Ηρακλείδες Μακεδόνες βασιλιάδες αναγνωρίστηκαν ως Έλληνες από τους νότιους πατριώτες τους μόλις μετά τους Περσικούς Πολέμους, δηλαδή στους Ιστορικούς χρόνους πλέον. Ήταν οι τελευταίοι Ηρακλείδες που «επέστρεψαν» στην Ελληνική κοινωνία, ολοκληρώνοντας την διαδικασία ένταξης των απογόνων του «Εθνικού μας» Ήρωα (;) στην πατρίδα μας, που είχε αρχίσει στους ύστερους Μυθικούς χρόνους. Πολλοί αρχαίοι Έλληνες όμως, δεν αποδέχτηκαν ποτέ τους Μακεδόνες ως ομόφυλους…
Ποια χώρα δεν θέλει να κυβερνηθεί από τους γιους του μεγαλύτερού της Ήρωα, πόσο μάλλον η αρχαία Ελλάδα, στην οποία το Γένος, η καταγωγή, έπαιζε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη κάθε ατόμου μέσα στην κοινωνία; Αυτό δείχνει πως τους είχαν για ξένους, ή μάλλον απόγονους ξένου.
Το πρώτο μεγάλο κατόρθωμα της φυλής μας -ο Τρωικός πόλεμος- έγινε με τους Ηρακλείδες εξόριστους.
Αντίθετα, την ίδια στιγμή, βασίλευαν μεγαλοπρεπώς στην Μυσία, πχ, και αλλού στην Ασία, πράγμα που δείχνει πως η αξία τους -δηλαδή η αξία του πατέρα τους- ήταν αναγνωρισμένη από τους ξένους, γιατί και ο Ηρακλής -ο Μελκάρθ- ξένος ήτανε.
Όταν οι αρχαίοι μιλούν για Ηρακλή, ακόμα και αν ξεκαθαρίζουν για ποιόν από όλους πρόκειται, πρέπει να ερευνούμε την καταγωγή του μέσα από τις συγκεκριμένες ενέργειες του Ήρωα.
Let the games begin….
Φαίνεται, λοιπόν, πως και οι αγώνες, για τους οποίους είμαστε τόσο υπερήφανοι, και ξοδεύουμε τόνους αναβολικά και εκατομμύρια Ευρώ για την διεξαγωγή τους, -από την τσέπη μου, παρακαλώ, ωρέ Έλληνες- (Νέμεια,[70] Πύθια, Ολυμπιακοί) ήταν Φοινικικά καθιδρύματα… Όσο για τα Ίσθμια, γίνονταν και αυτά προς τιμήν του Μελκάρτ – Μελικέρτη, του γνωστού πλέον Τύριου Ηρακλή, του Μυγολάτρη εν τω Βαάλ, που στην Κόρινθο έγινε δήθεν άλλο πρόσωπο, ανήλικος γιος την Ινώς, ο Μελικέρτης (Μελκάρτ) που μετονομάστηκε σε Παλαίμων.[71] Και αυτός όμως είχε Φοινικική καταγωγή, (και όνομα) μια που ήταν εγγονός του Κάδμου από την κόρη του. Πολλές συνωνυμίες δεν μαζεύτηκαν;
Ήταν μια λύση απελπισίας για να αποκλειστεί ο πραγματικά τιμώμενος στα Ίσθμια, Τύριος Ηρακλής (Μελκάρτ) και να αντικατασταθεί από τον… συνονόματό του Μελικέρτη-Παλαίμονα, που και αυτός Φοίνικας ήταν. (το ίδιο έγινε και στην Ολυμπία με τους δυο Ηρακλείς) Προς τιμήν του… ένδοξου Φοινικικού ναυτικού, η Ινώ και ο γιος της, ο Μελικέρτης-Μελκάρτ, άλλαξαν όνομα (Λευκοθέα-Παλαίμων) και έγιναν, εκτός από τιμώμενοι νεκροί στα Ίσθμια, και προστάτες των ναυτιλλομένων! «ούτως ονομασθέντες υπό των πλεόντων. τοις χειμαζομένοις γαρ βοηθούσιν»[72]
Η προστάτης των «χειμαζομένων» Ινώ, εκτός από κόρη Φοίνικα, ήταν παιδοκτόνος, το χειρότερο είδος εγκληματία. Εκτός βέβαια από τον παιδοκτόνο Μέγα… Κωνσταντίνο που τον έκαναν άγιο οι Ιουδαιο-Χριστιανοί, σε αντίθεση με την πάτρια θρησκεία των Ελλήνων, που αγιοποιούσε μόνο γυναίκες παιδοκτόνους –δικό τους είναι, ότι θέλουν το κάνουν, [ο πατέρας είναι πάντα αμφισβητήσιμος διαχρονικά] χωρίς να υπολογιστεί και ο παροιμιώδης «πόνος της μάνας» κλπ.
Και επειδή αυτά δεν γίνονται ούτε και στον… Χριστιανισμό, η εξήγηση είναι πως αυτούς βρήκαν πρόχειρους, εκμεταλλευόμενοι τις συνωνυμίες, ώστε να Ελληνοποιήσουν-δικαιολογήσουν τους Φοινικικούς Olympics Αγώνες του Μελκάρτ εν τω Βαάλ Βεελζεβούλ, και τα διδάγματα των Φοινίκων στους Έλληνες ναυτικούς και τους Έλληνες μυγολάτρες, τους πιστούς του Διός…
Οι Κάβειροι
Το όνομα Πατακίων ή Παταικίων χρησιμοποιείται ειρωνικά από τον Διογένη, (:«Παταικίων ο κλέπτης») και πρέπει να σήμαινε «νάνος» «κοντοστούπης», «γελοίος». Υπήρχαν θεοί, γιοί του κουτσού Ηφαίστου, που λέγονταν «Πάταικοι» ή «Παταΐκοι». Ο Παυσανίας τους ταυτίζει με τους Καβείρους. Τα αγάλματά τους στην Αίγυπτο και τη Φοινίκη είχαν μορφή παραμορφωμένων νάνων. (Ο Ηρόδοτος δεν λέει πως ήταν τα Ελληνικά αγάλματα, για να μην αποκαλύψει τα μυστικά των «Μυστηρίων») Οι Αιγύπτιοι τα κράταγαν στο άβατο του ναού. Όταν τα είδε ο Πέρσης Μέγας Βασιλεύς Καμβύσης έσκασε στα γέλια, και τα έκαψε… Οι Φοίνικες τα έβαζαν πάνω στη πλώρη (ή την πρύμνη) των πλοίων τους. Από αυτά ξεκίνησαν οι μορφές στα ακρόπρωρα των πλοίων, οι Καλικάντζαροι, η Χιονάτη με τους επτά νάνους, κλπ. Αγαλματάκια νάνων απεικόνιζαν και τους Διόσκουρους ή τους Κορύβαντες.[1] Όλες αυτές οι θεότητες ταυτίζονταν, λίγο-πολύ.
Ο Πατακίων δεν ήταν η μόνη Φοινικική επιρροή στο θέμα. Υπήρχε και γιορτή στη Δήλο, τα «Παταίκια», αποδείχνοντας ποιοι ήταν οι ιδρυτές της λατρείας του Απόλλωνα στο νησί, και φανερώνοντας τη σχέση της Δήλου με τους Φοινικικούς Καβείρους και τα Μυστήρια της Σαμοθράκης…[2] Η Δήλος έστελνε και «Άγιον Φως» στη Λήμνο, όπου υπήρχε λατρεία των Καβείρων.[3] Το Κάβειρος ήταν και εθνικό όνομα. «Καβειρών πόλις και Κάβειροι, όνομα έθνους, σημαίνει δε και δαίμονας».[4]
Ένας… Πάταικος πήρε μέρος στην.. Αργοναυτική εκστρατεία, απόρροια και συμβολισμός του φοινικικού εθίμου να στήνονται απεικονίσεις Παταίκων στα πλοία. «…ο Παλαιμόνιος …από τη γενιά του Ηφαίστου, γι’ αυτό και στα πόδια κουτσός, αλλά στα χέρια και στη δύναμη άξιος…»[5] «…βλάβη είχε στα δυο σφυρά και τα πόδια του δεν ήταν καλά αρμοσμένα γι’ αυτό όλοι τον έλεγαν γιο του Ήφαιστου».[6]
Απόδειξη δεν είναι μόνο η σωματική παραμόρφωση και ο πατέρας του, αλλά και το όνομά του, που είναι ο Ελληνικός τύπος του Φοίνικα Ηρακλή Μελικέρτη (Μελκάρτ), ενός από τους «Ιδαίους Δακτύλους», που λατρεύονταν στην Τύρο. «Και Ηρακλέους του καλουμένου των Ιδαίων Δακτύλων ου δη και Ερυθραίους τους εν Ιωνία και Τυρίους ιερά έχοντας εύρισκον».[7] Ο Μελικέρτης –Παλαίμων, άλλο πρόσωπο υποτίθεται, ήταν και αυτός προστάτης της ναυτιλίας και Φοίνικας, εγγονός του Κάδμου.
Ο Αιγυπτιακός θεός Βησάς ή Μπες, μια άλλη μορφή “Πάταικου”
Τα Μυστήρια της Σαμοθράκης θεωρούνται Φοινικικής καταγωγής, όπου λατρεύονταν «οι Μεγάλοι Θεοί» Κάβειροι. Καβέρ, Καβειρίμ, στα Φοινικικά σημαίνει «Μέγας». Ο Διόδωρος γράφει πως τα μυστήρια της Σαμοθράκης προήλθαν από την Τροία, αλλά το όνομα των ιερέων τους ήταν Εβραϊκό, όπως και αυτό, άλλωστε, των Τρώων ιερέων. Κόων – ΛαοΚόων – Κόης – Κοίης = Κοέν (Εβραϊκά) = ιερέας. Ομολογεί πως χρησιμοποιούσαν άλλη γλώσσα στις θυσίες, που την θεωρεί όμως τοπική διάλεκτο…[8] Η Μεσανατολική καταγωγή των Μυστηρίων της Σαμοθράκης είναι βέβαιη, ειδικά όταν μάθουμε πως εκεί αναπαριστούσαν τους Γάμους του Κάδμου. Άλλωστε, πιστεύω πως και οι Τρώες ήταν Μεσανατολικής προέλευσης, που αναμίχθηκαν με Φρυγοθρακικούς πληθυσμούς. Το Φοινικικό Αλφάβητο ίσως διαδόθηκε πρώτα στη Φρυγία, και μετά στην Ελλάδα. Γι’ αυτό οι Έλληνες πίστευαν πως οι Φρύγες ήταν οι δημιουργοί της γλώσσας.[9]
Πάταικοι
Μεγάλο ιερό των Καβείρων υπήρχε στη Θήβα, όπου βασίλεψε ο Φοίνικας Κάδμος. Μάλιστα, όταν προσπάθησαν να αντιγράψουν τα Μυστήρια της Θήβας στη Ναύπακτο, τιμωρήθηκαν, εννοείται από τους θεούς. [10] Συνεπώς, η Θηβαϊκή – Φοινικική λατρεία των Μεγάλων Θεών ήταν αρχετυπική, καταγόμενη από την Τύρο, ίσως και αρχαιότερη από αυτή της Σαμοθράκης. Η δεύτερη, μπορεί να είχε την ίδια αρχική καταγωγή, αλλά διαδόθηκε στο νησί δευτερογενώς, μέσω Τροίας, του άλλου Μεσανατολικού αποικιακού και εμπορικού σταθμού.
[1] Παυσανίας, Λακωνικά, 24, 5
[2] Λεξικό Σούδας, λήμμμα «Πατακίων». Λεξικό Δημητράκου, λήμματα «Παταίκεια» «Πάταικοι» Ντεσάρμ, Μυθολογία τομ. β΄, σελ. 467. Ηρόδοτος, Θάλεια, 37.
[3] Φιλόστρατος Ηρωικός, 740-741. Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμματα «Κάβειροι» και «Καβείριον»
[4] Σούδα, λήμμα «Καβειρών πόλις»
[5] Απολλώνιος Ρόδιος, Αργοναυτικά, Α΄, 203
[6] Ορφικά Αργοναυτικά, στ. 211 κ. έ.
[7] Παυσανίας, Βοιωτικά, 27, 8
[8] Διόδωρος Σικελιώτης, 5,
[9] Ηρόδοτος, Ευτέρπη, 2. Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα Ελλάς, Αρχαία ιστορία: «…το Ελληνικόν αλφάβητον δεν είναι εξάρτημα και αντίγραφον του Φοινικικού, αλλ’ έχει κοινήν προς εκείνο την μικρασιατικήν ρίζαν και προέλευσιν….»
[10] Παυσανίας, Βοιωτικά, 25, 5-10
[11] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Δ΄, Α΄, 1-6
[12] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ακκαρών»
[13] Παλαιά Διαθήκη, Σοφονίας, Β΄, 5
[14] «Διός Βήλου ιρόν χαλκόπυλον» Ηρόδοτος, Κλειώ, 181
[15] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Δ΄, Α΄, 16
[16] Ιουλιανού «Εις τον βασιλέα Ήλιον προς Σαλούστιον», 7 κκι
[17] Παλαιά Διαθήκη, Ησαΐας, Ζ΄, 18
[18] Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος, Η΄, 12 και 17
[19] Φιλόστρατος, «Ηρωικός», 692, σελ. 106: «Ζευ κύδιστε, μέγιστε θεών, ειλυμένε κόπρω, μηλείη τε και ιππείη και ημιονείη»
[20] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Μυίαγρος»
[21] Κλήμης Αλεξανδρείας Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙΙ σελ 36. «Ηρακλείδης δε εν κτίσεσιν ιερών, περί την Ακαρνανίαν φησίν, ένθα το Άκτιον εστί ακρωτήριον και του Απόλλωνος του Ακτίου ιερόν, ταις μυίαις προθύεσθαι βουν»
[22] Παυσανίας, Αρκαδικά, 26, 7«Εν ταύτη τη πανηγύρει Μυάγρω προθύουσιν επευχόμενοι τε κατά των ιερείων τω ήρωι και επικαλούμενοι τον Μύαγρον. και σφισί ταύτα δράσασιν ουδέν έτι ανιαρόν εισίν αι μυίαι»
[23] Ιλιάδα, Φ, 394 και 421
[24]Ιλιάδα, Ρ, 567 κ. έ.
[25] Τζέτζης, Βιβλίον Ιστορικής, Περι Περικλύμενου σελ 65
[26] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Δ΄, 45, 135
[27]Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Γ΄, 100, σελ. 264.
[28] Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς, XV σελ 261 – 262
[29] Λεξικό Σούδας, λήμμα «Μυία».
[30] Απολλόδωρος, Β΄, Ι, 3 και Β΄, V, 10
[31] Σούδα, λήμμα «Μύωψ»
[32] Ευστάθιος Θεσσαλονλικης, Ομηρικά σχόλια, ραψ. Β΄, σελ 239
[33] Αν προτιμάτε να ερμηνεύσουμε τα έντομα της Άρτεμης ως μέλισσες, (είναι εικαστικά αδύνατο, αλλά θα το παραδεχτώ, μόνο για να αποδείξω πόσο διάτρητη είναι η θεολογία του «Ελληνικού» δωδεκάθεου) τότε συνδέονται με το Μελισσέα και την κόρη του Μέλισσα που ανάθρεψαν το Δία. Πόλη Μέλισσα υπήρχε στη Φρυγία. Η Άρτεμη ταυτίζονταν με την Τρωική θεά Αδράστεια, την ομώνυμη Τρωική πόλη, και κατ’ επέκτασιν με τη Νύμφη Αδράστεια, που ανάθρεψε επίσης το Δία. (δες κεφ. «Ο Φρύγας Δίας») Μέλισσες χρησιμοποιεί και ο Γιαχβέ, όπως είδαμε. Όλα τούτα, εξ αιτίας και του εικονογραφικού τύπου της Μικρασιατικής Εφεσίας θεάς, μεταφέρουν τα σχετικά με τη γέννηση του μεγάλου θεού, από την Κρήτη > στην Τρωική Ίδη! («Ίδηθεν μεδέων», κυβερνά από την Ίδη ο Δίας, του ξεφεύγει του Αγαμέμνονα, Ιλιάδα Γ, 276) Συνεπώς, φίλοι, ο γκρεμός είναι πίσω από το ρέμα. Εγώ, όπως καταλάβατε, είμαι πολύ εύκολος. Ικανοποιούμαι και εξυπηρετούμαι με όλα τα έντομα … Μύγες, Σκυλόμυγες, κουνούπια, κοριοί ή μέλισσες, οι Ολύμπιοι θεοί δεν μπορούν να πολιτογραφηθούν Έλληνες.
[34] Λεξικό Δημητράκου, λήμμα «μυιώδης»
[35] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Α΄, 52, σελ 154
[36] Παυσανίας, Ηλιακά Α΄, 14, 1«Φασί δε Ηρακλεί τω Αλκμήνης θύοντι εν Ολυμπία δι’ όχλου μάλιστα γενέσθαι τας μυίας. εξευρόντα ουν αυτόν ή και υπ’ άλλου διδαχθέντα Απομυίω θύσαι Διί, και ούτως αποτραπήναι τας μυίας πέραν του Αλφειού. λέγονται δε κατά ταυτά και Ηλείοι θύειν τω Απομυίω Διί, εξελαύνοντες της Ηλείας Ολυμπίας τας μυίας». Ανάλογη μαρτυρία και στον Αθήναιο, Α΄, 7, σελ.49
[37] Γιάννη Κορδάτου, «Αρχαίες θρησκείες και Χριστιανισμός» σελ.83 και Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Βεελζεβούλ»
[38] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Βεελζεβούλ»
[39] Οι «Ιδαίοι Δάκτυλοι» ταυτίζονται με τους Κουρήτες, που ανάθρεψαν τον Δία, με τους Κάβειρους, κ.ά. και τους αποδίδουν πολλές καταγωγές. Τρωική, Φοινικική, Κρητική, Ροδιακή…
[40] Παυσανίας, Ηλιακά Α΄, 7, 6-7 και Διόδωρος Σικελιώτης, Γ΄, 64
[41] Σούδα, λήμμα «Ουδέ Ηρακλής προς δύο»
[42] Παυσανίας, Βοιωτικά, 27, 8
[43] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Α΄, ια΄, σελ. 41«Η δε Αστάρτη /…/ εύρεν αεροπετή αστέρα, ον και ανελομένη εν Τύρω τη αγία νήσω αφιέρωσεν»
[44] Κάκτου, Ορφικά, τομ β σελ 185, Διόδωρος Σικελιώτης Ε 64. 4
[45] Απολλόδωρος, Β΄, VII
[46] Παυσανίας, Μεσσηνιακά, 34, 9
[47] Ιλιάδα, Λ, 689 – 693
[48] Διόδωρος Σικελιώτης, Γ΄, 74
[49] Σούδα, λήμμα «Ηρακλής»
[50] Ησίοδος Θεογονία, 943 και Ασπίς Ηρακλέους 116 «η Αλκμήνη γέννησε την βία του Ηρακλή»και «η βία του Ηρακλή χαμογέλασε»
[51] Λουκιανού, Δημώνακτος βίος, 1. «τον Βοιώτιον Σώστρατον, ον Ηρακλέα οι Έλληνες εκάλουν και ώοντο είναι»
[52] Φιλόστρατος, Βίοι Σοφιστών, VII, 552, σελ. 160
[53] Φιλόστρατος, Βίοι Σοφιστών, VII, 554, σελ. 162-164. Μπορεί να ισχυριστούμε πως ο Φιλόστρατος βάζει στο στόμα του Ηρακλή τις δικές του απόψεις εναντίον των αγώνων. Το ότι, όμως, οι περισσότεροι φιλόσοφοι θεωρούσαν πως οι αγώνες είναι επιβλαβείς στον άνθρωπο, αν και ορισμένοι από αυτούς ήταν αθλητές (!) δεν είναι σοβαρή ένδειξη για το ότι αυτοί οι αγώνες δεν είχαν ποτέ ενταχθεί απόλυτα στην Ελληνική κοινωνία;
[54] Γεώργιος Σύγγελος, Χρονογραφία, σελ. 290 «Ηρακλέα τινές φασίν εν Φοινίκη γνωρίζεσθαι Δισανδάν επιλεγόμενον, ως και μέχρι νύν υπό Καππαδόκων και Ιλιέων»
[55] Στον ιστότοπο www.sandanart.com από τον Bekircan TAHBERER, (First published in The Celator Vol. 18. No. 1, January 2004) Και στηνTarsus, Mersin, From Wikipedia, the free encyclopedia.
[56] Στράβων, ΙΒ΄, σελ. 159 «ο δε» (Αθηνόδωρος) «…του Σάνδωνος, ον και Κανανίτην φασίν από κώμης τινός…»
[57] Γεώργιος Σύγγελος, Χρονογραφία, σελ 309.
[58] Κλήμη Αλεξανδρείας, «Προτρεπτικός προς Έλληνας», ΙΙ, 29, σελ. 31
[59] Διόδωρος Σικελιώτης, Α΄, 24.
[60] Σούδα, λήμμα «Ηρακλής ξενίζεται»
[61] Σούδα, λήμμα «άλλος ούτος Ηρακλής»
[62] Παπαρρηγόπουλου, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τομ Α΄, σελ. 382
[63] Παυσανίας, Ηλιακά Α΄, 25, 12
[64] Παυσανίας, Αρκαδικά, 22, 4-6
[65] Διόδωρος Σικελιώτης, Γ΄, 45
[66] Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 53
[67] Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 55
[68] Ο Δίων πιστεύει πως οι Έλληνες ηττήθηκαν στην Τροία. Η διαδεδομένη άποψη είναι ότι ο μακρόχρονος πόλεμος οδήγησε την Ελλάδα στην παρακμή. Κατά την κάθοδο των Ηρακλειδών, παραδίδεται και μια μεγάλη φυσική καταστροφή στην Πελοπόννησο.
[69] Δίων Χρυσόστομος, Τρωικός, σελ 206, στ. 29
[70] Τα Νέμεια ιδρύθηκαν από τον Άδραστο, προς τιμήν της Τρωικής θεάς της εκδίκησης Αδράστειας, της Νέμεσης στα Ελληνικά, που εξηγήθηκε ως Νεμέα, από τον «ετερόφωνο» (Αισχύλος) στρατό των «Επτά» (ενώ έχει άλλη έννοια =βοσκοτόπι-δασοτόπι) μια που υπήρχε και πόλη Αδράστεια (=Νεμέα=Εκδικήτρια, μετάφρασαν οι «ετερόφωνοι») στην Τρωάδα… Τα Νέμεια, λοιπόν, είχαν Τρωική προέλευση. Και, εφόσον η Τροία συνδέονταν με την Φοινίκη, όπως αποδείχνουμε αλλού…
[71] Παυσανίας, Κορινθιακά, 1, 3, κ. έ.
[72] Απολλόδωρος, Γ΄, ΙV, 3