Η ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ,
Η ΛΟΥΛΟΥΔΟΥ,
ΚΑΙ Ο ΕΞΥΠΝΟΤΕΡΟΣ ΛΑΟΣ
ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ
Ήθελε να επανέλθει στην εξουσία ο Πεισίστρατος και αποφάσισε να κάνει θριαμβευτική είσοδο στην πόλη της Αθήνας, πείθοντας τον Αθηναϊκό λαό πως είναι θεοπρόβλητος. Έτσι, σκηνοθέτησε ένα θαύμα! Βρήκε μια νταρντάνα λουλουδού δυο μέτρα, [<<μεγάλην και καλήν>> … <<στεφανόπωλιν Θράτταν, ή όνομα Φύη>>] της φόρεσε πανοπλία και ανέβηκε μαζί της σε ένα άρμα. Οι μαντατοφόροι του άρχισαν να διαδίδουν πως η ίδια η θεά Αθηνά φέρνει καβάλα τον Πεισίστρατο στην πόλη. Οι Αθηναίοι τόχαψαν και προσκύνησαν την <<θεά>> και τον <<εκλεκτό>> της. Αυτό ήταν το επίπεδο του μέσου αρχαίου Έλληνα.
<<[ο Μεγακλής] τον έφερε [τον Πεισίστρατο] με τρόπο που συνηθίζονταν παλιά, πολύ αφελή. [‘αρχαίως και λίαν απλώς’] Διάδωσε το νέο πως η Αθηνά φέρνει τον Πεισίστρατο…>> [κλπ., άρματα, πανοπλίες…] [Αριστοτέλης, Αθηναίων πολιτεία, 5] <<Πρήγμα ευηθέστατον, ως εγώ ευρίσκω, μακρώ, επεί γε απεκρίθη εκ παλαιοτέρου του βαρβάρου έθνεος το Ελληνικόν εόν και δεξιώτερον και ευηθείης ηλιθίου απηλλαγμένου μάλλον>> [Ηρόδοτος, Κλειώ, 60.] Μτφ.: <<Το πιο αφελές κόλπο που υπάρχει, νομίζω κατά πολύ, αν και οι Έλληνες από παλιά κρίνεται πως θεωρούνταν ως εξυπνότεροι από τα βαρβαρικά έθνη, και απαλλαγμένοι, ως επί το πλείστον, από ηλίθια ευπιστία>>
Και, επειδή θα σκεφτόμασταν πως οι <<βάρβαροι>> πρέπει να ήταν πολύ πιο εύπιστοι ακόμα, ο Ηρόδοτος λέει εκείνο το <<μακρώ>>, για να αποκλείσει αυτή την δικαιολογία. Ας υπολογίσουμε ακόμη, πως οι ιστορικοί, τότε, απάγγελλαν τις αφηγήσεις τους στο κοινό, και έπρεπε με κάποιο τρόπο να το κολακεύσουν. Με αυτό το δεδομένο, ο Ηρόδοτος ήδη λέει πολύ περισσότερα για την λουλουδού Αθηνά από ότι θα ήταν ασφαλές γι’ αυτόν…
Τι εξάγουν οι σύγχρονοι ιστορικοί από τις ειρωνείες του Αριστοτέλη και του Ηρόδοτου για το … υψηλό επίπεδο των πατριωτών τους; Κρατάνε το ότι οι Έλληνες πιστεύονταν οι εξυπνότεροι, παραβλέπουν πως η διαπίστωση αυτή του Ηρόδοτου είναι ειρωνική, μια που με τόση εξυπνάδα, την πάτησαν με το απλούστερο κόλπο του κόσμου <<μακρώ>>, και καταλήγουν στο εξής συμπέρασμα, που αποτελεί την βασική επωδό κάθε <<σοβαρής>>μελέτης για την αρχαιότητα:
<<Ο διορατικός και προφητικός Ηρόδοτος καθορίζει ειδικά αυτό που και σήμερα εξακολουθεί να ναι αλήθεια: – αυτό που ξεχωρίζει ανέκαθεν τον Έλληνα από τον Βάρβαρο, είναι πως ο Έλληνας ρέπει ανέκαθεν προς τη γνώση και είναι λιγότερο προσιτός στις παράλογες ευπιστίες>> [πρόκειται για άλλη μετάφραση του παραπάνω χωρίου] <<αποσαφηνίσετε το αν θέλετε, να δείτε ότι υπονοεί: ο βάρβαρος είναι στην ουσία μυστικιστής, κι’ ο Έλληνας είναι στην ουσία λογικός>> Ζαν Ρισπέν , της Γαλλικής Ακαδημίας [!], <<Ελληνική Μυθολογία>>,εισαγωγή, σελ. 11.
Πήραμε ένα δείγμα του πως μας παρουσιάζουν την αρχαία Ελλάδα οι δάσκαλοι της Ευρώπης. Μας περνάνε και αυτοί για <<ευήθεις ηλιθίους>>, [λες και δεν είμαστε] και βάζουν ένα ξόανο πάνω στο άρμα τους, το βαφτίζουν <<Αρχαία Ελλάδα>> και καλπάζουν μέσα στα μυαλά μας, εκμεταλλευόμενοι την ευπιστία μας, την εγωπάθειά μας και ναι, την αμορφωσιά μας, όπως ο Πεισίστρατος. Μήπως είναι ένας φανατικός φιλελληνισμός, τουλάχιστον, που οδηγεί αυτού του είδους την <<επιστήμη>>; Όχι βέβαια, μια που οι <<λογικοί>> και <<έξυπνοι>> αρχαίοι συγκρίνονται με τους Βυζαντινούς και τους Νεοέλληνες, που είναι βουτηγμένοι στις μεσαιωνικές προλήψεις και περιφέρουν <<θαυματουργές εικόνες>> κλπ., <<αντίθετα>> με τους ένδοξους προγόνους τους, που ήταν άνθρωποι λογικοί, σαν τους σύγχρονους Ευρωπαίους… Έτσι, η αρχαιολατρία πάντα καταλήγει σε έναν φανατικά άτοπο μισελληνισμό.
Ντροπή σας Νεοέλληνες, που δεν μοιάζετε καθόλου με τον λαό που περιγράφει ο Ηρόδοτος, που πίστευε πως είναι ο εξυπνότερος του κόσμου!