Κοινά Ελληνο-Φοινικο-Ιουδαϊκά θρησκευτικά χαρακτηριστικά.
(Δες και κεφ. ‘‘εβραϊκά χαρακτηριστικά της Απολλώνιας λατρείας’’)
«Έμαθα τους δασκάλους σου, αν και θα ήθελες να τους κρύψεις. Έμαθες γεωμετρία από τους Αιγύπτιους, αστρονομία από τους Βαβυλώνιους, σωστές ευχές και ψαλμωδίες από τους Θράκες πήρες, σε πολλά σε εκπαίδευσαν και οι Ασσύριοι, όσους δε νόμους είναι σωστοί και ότι σχετικό με την πίστη στο Θεό, ωφελήθηκες από αυτούς τους Εβραίους» [1]
Κλήμης Αλεξανδρεύς (απευθύνεται στον Πλάτωνα)
Γνωρίζω πως οι πρώτοι που είπαν πως η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη ήταν οι Χαλδαίοι και οι μάγοι των Ινδών, και πολλοί Έλληνες το πίστεψαν, περισσότερο από όλους ο Πλάτωνας, ο γιος του Αρίστωνα.
Παυσανίας, Μεσσηνιακά, 32, 4
Ελευσίνεια Μυστήρια,
το πεντόσταγμα της Πάτριας θρησκείας μας,
με δυο… Φοίνικες να τα πλαισιώνουν…
Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο
Αυτοί ήταν άντρες…
Έχουμε μιλήσει για τον Φοίνικα Κάδμο από την Τύρο, τον πρώτο που προσπάθησε να εισάγει την Απολλώνια-Ολύμπια λατρεία στην Ελλάδα. Το όνομα είναι Φοινικικό, και σημαίνει «άρχοντας». «Ο Κάδμος, ο γιος του Αγήνορα, καθιέρωσε για τους θεούς μερικά από τη Φοινίκη και άλλα από την Αίγυπτο ή και από κάπου αλλού» θυμίζω πως γράφει ο Ευσέβιος Καισαρείας. Χριστιανική διαστρέβλωση; Ακούστε τον Ιουλιανό τον Παραβάτη να εκθειάζει την Φοινικική θεολογία: «Η μεν των Φοινίκων δόξα, σοφών τα θεία και επιστημόνων…» [2] [«Η άποψη (πίστη, δοξασία) των Φοινίκων, που είναι σοφοί και γνώστες περί τα θεία…»] «Ίσως ο Μελάμπους διδάχτηκε τη λατρεία του Διονύσου από τον Κάδμο τον Τύριο, και όσους ήρθαν μαζί του από την Φοινίκη στη χώρα που τώρα λέμε Βοιωτία» [3] γράφει και ο «κακοήθης» Ηρόδοτος…
Ο Κάδμος είχε Ελληνική (από την Ιώ) Αιγυπτιακή και Φοινικική καταγωγή και ήταν συγγενής του Νείλου, της Λιβύης, του Βήλου, του Κίλικα, του Αίγυπτου του Σύρου, κλπ. Όλοι… Έλληνες ήταν! Μερικοί λένε πως ο Σύρος ήταν γιος του Απόλλωνα. [4] Όπερ έδει δείξαι… Η γενεαλογία του Κάδμου είναι η ίδια με αυτή του Αίγυπτου, που αναφέραμε. Άλλοι τον θεωρούσαν Αιγύπτιο, γιατί οι πρόγονοί του ξεκίνησαν από εκεί. [5] Η πορεία της ζωής του θυμίζει αυτή των περιπλανώμενων Εβραίων που ξεκίνησαν επίσης από την Αίγυπτο, και μάλιστα δυο φορές, όπως αναφέραμε…
Ο πατέρας του, Αγήνωρ, έφυγε από την Αίγυπτο, πήγε στη Φοινίκη, και «της μεγάλης ρίζης [των Φοινίκων] εγένετο γενεάρχης» [6] Στην ίδια αφήγηση, του Απολλόδωρου, διαβάζουμε πως η προπρογιαγιά του Αγήνορα, η Ιώ, έψαχνε το γιο της Έπαφο στην βασίλισσα της Βύβλου, «κατά την Συρίαν άπασαν». [7] Η Βύβλος ήταν πόλη των Φοινίκων, των οποίων έγινε γενεάρχης ο… τρισέγγονος της Ιώς! Κάπως έτσι βαφτίζουμε Ελληνικό όλον τον πλανήτη, και τους Φοίνικες… Έλληνες. Ψάχνω να βρω ένα Μύθο που να δικαιώνει την Ελληνικότητα κάποιου ξένου λαού, και να έχει μια λογική σειρά…. Αυτό όμως είναι αδύνατο, γιατί τα περί Ελληνικότητας είναι μεταγενέστερες προσθήκες, ξένο σώμα πάνω στον αρχικό Μύθο.
Οι ίδιοι οι Φοίνικες, σύμφωνα με τον Ευήμερο, έλεγαν υποτιμητικά πως ο Κάδμος ήταν βασιλικός… μάγειρος, και έφυγε από την Φοινίκη κλέβοντας την Αρμονία, που ήταν τραγουδίστρια και χορεύτρια του Βασιλιά. [8] Επειδή η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, ο Κάδμος σίγουρα δεν ήταν Πρίγκηπας της Τύρου. Πρέπει να ήταν ένας από τους δαιμόνιους καπετάνιους ή ναύαρχους της Φοινίκης, αξιωματούχος της Αυλής, ίσως μακρινός συγγενής της Βασιλικής οικογένειας.
Πώς να γενεαλογήσουμε τους ακολούθους του «Κάδμου δε και της Φοινίκων στρατιάς…» [9] που εισέβαλλαν στη Βοιωτία; Αν αφήσουμε την Ιώ, που πήγε στους Φοίνικες πριν αυτοί …γεννηθούν, πότε πρόφτασε ο Αγήνωρ να σπείρει τόσα Φοινικάκια, ώστε να του μείνουν αρκετοί υπήκοοι στη χώρα του, αλλά και ο γιος του, Κάδμος, να έχει μαζί του τόσους, ώστε να αφήνει αποικίες σε κάθε νησί που πέρναγε; Ούτε… Δεσπότης δεν γκαστρώνει με την ταχυβολία του Αγήνορα. [10] Αυτοί ήταν άντρες… Έτσι λοιπόν, ή πρέπει να μεταφράσουμε το «γενεάρχης» ως «βασιλιάς», ή να απορρίψουμε όλη τη διήγηση σα… μύθο που απευθύνεται σε ηλίθιους…
Πως έγινε βασιλιάς της Φοινίκης (Τύρου) ένας Αιγύπτιος; Η χώρα του Νείλου έκανε συχνές εκστρατείες στην Παλαιστίνη, και προσπαθούσε, αν όχι να κατακτήσει την περιοχή, τουλάχιστο να την έχει υπό την επικυριαρχία της. Η Μυθική μορφή του Αγήνορα είναι σύμβολο της Αιγυπτιακής επιρροής στην Παλαιστίνη. Ένας απόγονος του Αίγυπτου, ξάδελφος του Αγήνορα, ο Σίδος, κατέλαβε την Παλαιστίνη και έχτισε την Σιδώνα, μια άλλη σημαντική Φοινικική πόλη. [11] Από τον Σίδο κατάγεται ο Μελχισεδέκ, ο πρώτος Ιερέας του Ενός Θεού, «απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος, μήτε αρχήν ημερών μήτε ζωής τέλος έχων, αφωμοιωμένος δε τω υιώ του Θεού, μένει ιερεύς εις το διηνεκές» Ο Ιερατικός διάδοχος και συνεχιστής του Μελχισεδέκ, δεν είναι άλλος από τον Ιησού Χριστό, σύμφωνα με το επισημότερο δυνατό χριστιανικό κείμενο, την Καινή Διαθήκη! «…εισήλθεν Ιησούς, κατά την τάξιν Μελχισεδέκ αρχιερεύς γενόμενος εις τον αιώνα». [12] Και όλα αυτά τα… Ιουδαιοχριστιανικά, προέρχονται από το Άργος, την αγελάδα Ιώ/Σιών, και τους θεούς Δία και Ποσειδώνα. Έλεος…
Ο Κάδμος, γιος του Αγήνορα, αποίκισε τη Θράκη, Θάσο, Σαντορίνη (Θήρα) Ρόδο, Ιλλυρία, κλπ, βασίλεψε στη Θήβα, και έχτισε την ακρόπολή της, την Καδμεία.
Οι Θηβαίοι ονομάστηκαν Καδμείοι… Όμως, η προσπάθεια να εισάγει τις Φοινικικές και Αιγυπτιακές λατρείες φαίνεται πως απέτυχε. Αυτό αντανακλά ο Μύθος πως χρειάστηκε να εξιλεωθεί για το φόνο του Δράκοντα, που ήταν γιος του Άρη. Αν οι (παλιοί) θεοί τον πάντρεψαν με την Αρμονία, (σύμβολο εξισορρόπησης ανάμεσα στις δυο θρησκείες) τελικά τον μεταμόρφωσαν σε φίδι πριν πεθάνει. Αυτό είναι τιμωρία από τη μια, και ταύτιση με την παλιά θρησκεία από την άλλη, όπου το φίδι είχε σημαντικό ρόλο. Θεωρείται ο παππούς του νέου θεού Διονύσου. (=Όσιρι)
Στους γάμους του Κάδμου δωρήθηκε ένα πέπλο στη νύφη από τους θεούς. Αυτό ακολούθησε τις περιπέτειες της Θήβας, όταν λεηλατήθηκε από τους «επιγόνους» των «Επτά», και κατέληξε ως αφιέρωμα στους Δελφούς. Οι Δελφοί είχαν ιερούς δεσμούς με την Φοινίκη και δέχονταν αφιερώματα από εκεί, μέσω της αποικίας της, της Θήβας. [13] Αυτά δείχνουν πως το Μαντείο μπορεί να ιδρύθηκε από τους Φοίνικες του Κάδμου.
Τελικά, το πέπλο της Αρμονίας έφτασε στην… πατρίδα, τον ιερό τόπο της μητέρας της, Αφροδίτης (Δερκετώς) στην Συρία, στην πόλη Γάβαλα, όπου υπήρχε ιερό της Νηρηίδας Δωτώς. [14]
Στην Τευμησσό της Βοιωτίας υπήρχε και ιερό της Αθηνάς, χωρίς άγαλμα, με τον Φοινικικό-Εβραϊκό τρόπο, χτισμένο από τους Τελχίνες, [15] μυστηριώδεις θεότητες που ταυτίζονταν συχνά με τους Καβείρους και τους Ιδαίους Δακτύλους, Φοινικικής προέλευσης. Τα ονόματα των Τελχίνων ήταν Νίκων και Σίμων, [16] όνομα Μεσανατολικό.
Η Αιγυπτιακής καταγωγής Σφίγγα, είναι αδύνατο να είναι άσχετη με τον πατριώτη της, τον Κάδμο, όπως κόπτονται οι Μύθοι. Ίσως ήταν η πρώτη Πυθία. («παρθένα μάντισσα με γαμψά νύχια» [17] –διαχρονικός ορισμός του ιερατικού αξιώματος) Αντιμετώπισε γενική εχθρότητα, και σκοτώθηκε από τον Οιδίποδα, τον πιο συκοφαντημένο και αδικημένο Ήρωα της Μυθολογίας και της… Ψυχολογίας. Ο Κάδμος μετοίκισε στους «Εγχελαίους» της Ιλλυρίας. Οι Μύθοι δεν ξεκαθαρίζουν με πειστικό τρόπο το λόγο που εγκατάλειψε την Θήβα. Ένας χρησμός τον υποχρέωσε, λένε. Δηλαδή, ήταν θρησκευτικό θέμα! Πιστεύω πως εξορίστηκε λόγω της θρησκευτικής μεταβολής που επιχείρησε.
Φαίνεται πως ο αδελφός του Κάδμου, ο Σύρος, «συνεγράψατο Φοινικικοίς γράμμασιν την αριθμητικήν φιλοσοφίαν» όπου υποστήριζε την μετεμψύχωση. [18] Γι΄αυτό ο Θαλής ο Μιλήσιος, Φοινικικής καταγωγής, «πρώτος την ψυχήν είπεν αθάνατον». [19] Η «Αθανασία της Ψυχής» δεν μπορούσε τότε να νοηθεί με άλλο τρόπο εκτός από την μετεμψύχωση. Πρόκειται για Ινδικές θεωρίες, που έφτασαν στη Μεσόγειο όχι από κάποιους «Ινδοευρωπαίους» δια ξηράς, αλλά από Φοίνικες θαλασσοπόρους, που είχαν φτάσει στην Ινδία. Έτσι, μίλησαν πρώτοι γι’ αυτήν, και την διέδωσαν στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ο Πυθαγόρας, άλλος πιστός της Μετεμψύχωσης, ήταν επίσης Τύριος, σύμφωνα με μια παραλλαγή. [20]
Άλλος Φοίνικας, ο Σαγχονιάθων, έγραψε για την θρησκεία του, «της Ελληνικής δεισιδαιμονίας επίμεστος». [γεμάτος από Ελληνική δεισιδαιμονία] (…Ελληνική; -παπαδίστικη χρήση του όρου «Έλλην») Έζησε πριν ή κατά τον Τρωικό πόλεμο, αν και η αρχαιότητά του αμφισβητείται. Φαίνεται πως το έργο του μεταφράστηκε από τον Φίλωνα της Τύρου. [21] Έγραψε: «περί της Ερμού [22] φυσιολογίας, ήτις μετεφράσθη, πάτρια τε Τυρίων τη Φοινίκων διαλέκτω, Αιγυπτιακήν θεολογίαν». [23] Αναφέρεται και ο Φοίνικας συγγραφέας Μώχος, σαν ισότιμός του. [24] «…αν μάλιστα πρέπει να πιστέψουμε τον Ποσειδώνιο, και η θεωρία των ατόμων είναι παλιά, ενός άντρα από την Σιδώνα, του Μώχου, που έζησε πριν τον Τρωικό πόλεμο». [25]
Αποσπάσματα του έργου του Σαγχονιάθωνος, χαμένου σήμερα, μνημονεύονται από Χριστιανούς συγγραφείς. Σε αυτά, διαπιστώνουμε πως η «Ελληνική» και η «Φοινικική» θρησκεία (μήπως και η Χριστιανική;-δες παρακάτω) είναι παρόμοιες. Αυτός ο Φοίνικας θεολόγος έγραψε:
«Οι Έλληνες, ξεπερνώντας όλους σε ευφυΐα, οικειοποιήθηκαν τα αρχικά [Φοινικικά δόγματα] και μετά τα στόλισαν και εξιστόρησαν με κάθε τρόπο και ποικιλία, επινοώντας ελκυστικά και ευχάριστα Μυθολογήματα.» [26] Ακόμα και οι Έλληνες, που έλεγαν πως ο Διόνυσος γεννήθηκε στη Θήβα, παραδέχονταν πως ο Δίας τον έστειλε να ανατραφεί στη Νύσσα, «μεταξύ Φοινίκης τε και Νείλου» [27] Μετά τις κατακτήσεις του Αλεξάνδρου, η Νύσσα μεταφέρθηκε στην …Ινδία! Κανείς Έλληνας βρε παιδιά;
«Νουμάς δε ο Ρωμαίων βασιλεύς Πυθαγόρειος μεν ην, εκ δε των Μωυσέως ωφεληθείς διεκώλυσε ανθρωποειδήν και ζωόμορφον εικόνα θεού Ρωμαίους κτίζειν» [1] (: ο βασιλιάς της Ρώμης Νουμάς ήταν μεν Πυθαγόρειος, αλλά ευεργετημένος από τον Μωυσή απαγόρεψε να φτιάχνονται ανθρωπόμορφες ή ζωόμορφες απεικονίσεις του θεού)
Στα αρχαιότερα στρώματα της Τροίας, δεν βρέθηκαν αγάλματα, αλλά άμορφες «στήλες» που ταυτίστηκαν με τον Απόλλωνα. Η λατρεία της Τρωικής Κυβέλης συνδέονταν επίσης με άμορφους λίθους. Ο Πίνδαρος της αφιέρωσε έναν μετεωρίτη. [2] Στην πρώιμη Ρώμη, λέει η αρχαιολογία, πράγματι, δεν υπήρχαν απεικονίσεις θεών. [3] Είναι ένα κοινό σημείο των φυλών των Ασκανίων, υιών Γομέρ. Είναι προϊστορικό Σημιτικό χαρακτηριστικό. Οι Άραβες λατρεύουν ακόμα το λίθο Καάβα στη Μέκκα.
Κάτω από αυτή την Σημιτική επιρροή, (Κάδμος κλπ- ένα τέτοιο ξόανο «έπεσε από τον ουρανό» στη Θήβα) οι Έλληνες, μετά την πτώση των Μυκηνών, λάτρεψαν άμορφους λίθους και κορμούς, που αποκαλούσαν Βαιτύλια, ενώ οι Μυκηναίοι απεικόνιζαν ανθρωπομορφικά τους θεούς τους. (Δεν φαίνεται, όμως, να έκαναν μεγάλα αγάλματα. Εκτός αν οι πιστοί της νέας θρησκείας τα κατάστρεψαν, σαν τους Χριστιανούς μαθητές τους) Η λέξη «βαιτύλιον» είναι Χαναναϊκή, (Μπετίλ) και έχει το ίδιο νόημα. Όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς μαρτυρούν πως τα «παλαιά» είδωλα (δηλ. τα παλιότερα από όσα είδαν) ήταν άμορφα αντικείμενα. «ουχί αγάλματος συν τέχνη, λίθου δε αργού κατά το αρχαίον». [4] Γι’ αυτό ο Ηρόδοτος γράφει πως κανείς δεν γνώριζε τη μορφή και τα γνωρίσματα κάθε θεού «μέχρι χτες». [5]
Στην Αθήνα υπήρχε «τετράγωνο» άγαλμα της Αφροδίτης, για το οποίο «δεν λέγανε τίποτα». [6] Κατάλοιπα Βαιτυλίων είναι οι τετράγωνες ή σταυροειδείς Ερμές, ο «Οφθαλμός της Γης» στους Δελφούς, καθώς και ο Μύθος πως ο Κρόνος κατάπιε μια πέτρα ως Δία… Μέσω και αυτού του Μύθου, μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την «αρχαία» μας θρησκεία, ως Σημιτική και μετα-Μυκηναϊκή.
Σταδιακά, μέσω μικρών αλλαγών, οι Έλληνες επανήλθαν ενστικτωδώς στην Μυκηναϊκή ανθρωπομορφική αναπαράσταση του Θείου. [7] Άρχισε η λεγόμενη «Γεωμετρική περίοδος», όπου η ανθρώπινη μορφή παρουσιάζονταν δειλά, σαν γραμμικό σχήμα. Τα «πρώτα» ανθρωπομορφικά είδωλα τα ονόμαζαν Δαίδαλα, γιατί πίστευαν πως ο αρχικός κατασκευαστής τους ήταν ο Δαίδαλος. [8] Η υπέροχη εικαστική απεικόνιση του Δωδεκάθεου στην Ελλάδα δεν έχει σχέση με την κτηνώδη υπόστασή του! Τα αγάλματα των Ολύμπιων ανήκουν σε άλλη θρησκευτική παράδοση, την Κρητομυκηναϊκή… Όποιος διαβάσει Μυθολογία, με τις απάνθρωπες ενέργειες των θεών, και μετά ατενίσει ένα Ελληνικό άγαλμα των «ίδιων» θεών, το κατανοεί αμέσως…
[1] Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς, XV, σελ. 263
[2] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Βαιτύλια»
[3] Ακαδημία ΕΣΣΔ, Παγκόσμια Ιστορία τομ Β1 σελ.177
[4] Παυσανίας, Βοιωτικά, 24, 3
[5] Ηρόδοτος,2.53
[6] Παυσανίας, Αττικά, 19, 2
[7] Η διαπίστωση στην Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ελλάς, αρχαίαι θρησκείαι» όπου η λατρεία των «Βαιτυλίων» θεωρείται Σημιτική.
[8] Παυσανίας, Βοιωτικά, 3, 2
Δίψα για νεανικό αίμα
Υπάρχουν όμως και σημαντικές διαφορές, με κύρια αυτή την θυσία των πρωτοτόκων. Ίχνη της υπάρχουν και στον Ιουδαϊσμό. (Θυσία του Αβραάμ-πληγές του Φαραώ, κλπ.) Οι Φοίνικες το είχαν κάνει θεσμό, που καθαγιάστηκε και εγκαινιάστηκε από τον ίδιο τον Κρόνο, μαζί με την περιτομή. «Έπεσε επιδημία και καταστροφή, και ο Κρόνος θυσιάζει τον μονογενή γιό του στον πατέρα του, τον Ουρανό, και περιτέμνει τα γεννητικά του όργανα, αναγκάζοντας και τους συμμάχους του να κάνουν το ίδιο» [28]
Ο Γιαχωβάς είχε τις ίδιες τάσεις με τον Φοίνικα Κρόνο: «Είπεν δε Κύριος προς Μωυσήν λέγων. αγίασόν [29] μοι παν πρωτότοκον πρωτογενές διανοίγον πάσαν μήτραν εν τοις υιοίς Ισραήλ από ανθρώπου έως κτήνους. εμοί εστίν» [30] «Και πατάξω παν πρωτότοκον εν γη Αιγύπτω από ανθρώπου έως κτήνους και εν πάσι τοις θεοίς των Αιγυπτίων ποιήσω εκδίκησιν. εγώ Κύριος» [31] Ο Ιεχωβάς λοιπόν, αν κατάλαβα καλά, ανάλαβε την εξόντωση και των πρωτοτόκων παιδιών των θεών της Αιγύπτου, σαν τον αντίστοιχό Του, τον Κρόνο…
Κατάλοιπο της θυσίας των πρωτοτόκων εμφανίζεται σε νεότερους Ιουδαϊκούς ιερατικούς νόμους. Κάθε Εβραίος έπρεπε να προσφέρει τα πρωτότοκα αρσενικά ζώα του στους Ιερείς για θυσία, όπως διατάζει το εδάφιο της Παλαιάς Διαθήκης που αναφέραμε. (:«αγίασον») Για όσα πρωτότοκα ζώα θεωρούνταν ακάθαρτα, (δηλαδή ακατάλληλα για θυσία) κατέβαλλε ένα ποσό, αντί να τα θυσιάσει, ενώ για την γέννηση των πρωτότοκων παιδιών τους, οι Εβραίοι πλήρωναν ένα πολύ μεγαλύτερο ποσό στους Ιερείς, [32] προφανώς ως εξαγορά της παλιότερης ανθρωποθυσίας. Συνεπώς, το ρήμα «αγίασον» που αναφέρεται στη Βίβλο σχετικά με κάθε πρωτότοκο, δεν μπορεί να σημαίνει «θυσίασε» στα «καθαρά» ζώα και «πλήρωσε» στα παιδιά! Απλά, κάποια στιγμή, η επίσημη θυσία πρωτοτόκων παιδιών στον Ιεχωβά σταμάτησε και απαγορεύτηκε…
Η Θυσία του Ισαάκ, που απαίτησε ο ίδιος ο Θεός, δεν ήταν μια εξαίρεση που έγινε για να δοκιμαστεί η πίστη του πατέρα του, του Αβραάμ. Το όνομα του νέου, που ο Ιώσηπος λέει πως σημαίνει «γέλιο» στα Εβραϊκά, στα Χαλδαϊκά (την μητρική γλώσσα του Αβραάμ) σημαίνει: «αυτός που θα σφαχτεί», εξηγεί ο Φίλων. [33] Με άλλα λόγια, είναι συνώνυμο του «πρωτότοκος», με βάση το πανάρχαιο, καθιερωμένο έθιμο της θυσίας αυτών των παιδιών.
Εκτός από τον Αβραάμ, που επιχείρησε να θυσιάσει το γιο του κατ’ εντολήν του Κυρίου, και Αυτός τον αντικατάστησε με ένα ζώο, (Μύθος που επαναλαμβάνεται στην Ιφιγένεια, τον Αιγοβόλο Διόνυσο, κλπ.) τουλάχιστον ένας ακόμη Εβραίος, ο Ιεφθάε, θυσίασε την κόρη του «τω Κυρίω» για να Τον ευχαριστήσει επειδή νίκησε τους «υιούς Αμμών». «Και αύτη ην μονογενής, ουκ ην αυτώ έτερος υιός ή θυγάτηρ». Το κορίτσι προσφέρθηκε οικιοθελώς (αυτό δείχνει πως η θυσία ήταν αναμενόμενη) αφού ζήτησε δυο μήνες διορία. Οι κοπέλες του Ισραήλ θρηνούσαν τέσσερις μέρες το χρόνο την δύστυχη παρθένο. Ο λεβέντης αυτός, μετά το… κατόρθωμά του, ανακηρύχθηκε Κριτής του Ισραήλ. («και έκρινεν Ιεφθάε τον Ισραήλ έξ έτη») [34]
Συνεπώς, η θυσία των πρωτοτόκων ήταν τότε αναγνωρισμένη πρακτική στο Ισραήλ, αλλιώς ο Ιεφθάε θα είχε τιμωρηθεί, βάσει του Μωσαϊκού Νόμου, που όμως είναι ύποπτα ασαφής, ακόμα και απαγορεύοντας -τελικά- την θυσία παιδιών! «ός αν δω του σπέρματος αυτού άρχοντι, θανάτω θανατούσθω». [35] Μτφρ. «όποιος προσφέρει το παιδί του» [θυσία] «σε θεό, να εκτελεστεί» («άρχοντι»=Αδωνάι=θεό) Ο Νόμος, αν τον προσέξουμε, δεν μιλάει με ακριβολογία περί θυσίας στον Ιεχωβά, αλλά σε άλλο θεό (άρχοντα: έτσι ονομάζονταν πολλοί θεοί στη Παλαιστίνη, αλλά και ο Ιεχωβάς) Έτσι δεν πρέπει να πάρουμε σοβαρά τις κατάρες του επίσημου κειμένου της Βίβλου για όσους αλλόφυλους (…) θυσίαζαν τα παιδιά τους. Οι θυσίες παιδιών δεν σταμάτησαν ποτέ, σύμφωνα με την ίδια την Βίβλο, και μάλιστα από πιστούς του Ιεχωβά, αν και πλέον δεν αναγνωρίζονταν από το ιερατείο.
Τα ίδια έκανε και ο εκπρόσωπος του… Δυτικού πολιτισμού, ο Μεσσήνιος Αριστόδημος, που θυσίασε την κόρη του στον Ιθωμάτα Δία –με εντολή του Μαντείου των Δελφών, δηλαδή του Απόλλωνα, θεού πολιούχου της Τύρου, αδελφής πόλης για τους Εβραίους- και έγινε… «Κριτής» –βασιλιάς– της Μεσσηνίας. [36]
Μιλήσαμε ήδη για τους Γαβαωνίτες, τους Αμορραίους νεωκόρους της Κιβωτού της Διαθήκης. Ο βασιλιάς Σαούλ προσπάθησε να τους εξοντώσει. (προφανώς στα πλαίσια εθνικής κάθαρσης, ή ξεκαθαρίσματος λογαριασμών με το Ιερατείο που τον πολεμούσε πριν καν αναρρηθεί στον θρόνο του Ισραήλ) αλλά τότε ο Ιεχωβάς έριξε στη γη του Ισραήλ λιμό για τρία χρόνια. Ο Δαυίδ τους ρώτησε: «τι να κάνω για σας και πως θα εξιλεωθώ, ώστε να ευλογήσετε» –ξανά- «την διαθήκη του Κυρίου;» (είναι φανερός ο ιερατικός τους ρόλος στην Ιουδαϊκή θρησκεία) Αυτοί ζήτησαν και εκτέλεσαν με «ηλιασμό» (έκθεση στον ήλιο) εφτά γιούς του Σαούλ, «έναντι Κυρίου».
Είναι προφανές πως δεν πρόκειται μόνο για εκδίκηση, αλλά για εξιλεωτική θυσία γιων Εβραίου βασιλιά, με την ανοχή των ομοφύλων τους, που έγινε από αλλόφυλους πιστούς ενώπιον του Ιεχωβά, με στόχο το σταμάτημα του λιμού! Ο Δαυίδ απλά μάζεψε τα κόκαλα των επτά γιών του Σαούλ… [37] Βέβαια, τηρώντας το Φοινικικό έθιμο της θυσίας των απογόνων, πέτυχε και την εξόντωση μερικών πολιτικών του αντιπάλων της γραμμής του Σαούλ.
Έχουμε και μαρτυρίες για εκδικητικές τελετουργικές εκτελέσεις «ενώπιον Κυρίου», που είχαν φανερά ιερατικό χαρακτήρα. Ακούστε τα κατορθώματα του προφήτη Σαμουήλ: «Και είπε ο Σαμουήλ. Φέρτε μου τον Αγάγ τον βασιλιά του Αμαλήκ. Και παρουσιάσανε μπροστά του τον Αγάγ που έτρεμε, και είπε ο Αγάγ. έτσι πικρός είναι ο θάνατος; και είπε ο Σαμουήλ στον Αγάγ. Όπως το σπαθί σου έκανε γυναίκες χωρίς παιδιά, έτσι και η μάνα σου θα χάσει το παιδί της με τις άλλες γυναίκες, και έσφαξε ο Σαμουήλ τον Αγάγ μπροστά στον Κύριο, [«ενώπιον Κυρίου»] στο Γαλγάλ» [38]
Θήβα και Γολγοθάς
Πως σταύρωσαν οι Εβραίοι τον Χριστό.
Πίσω στις… ρίζες μας: Ο γιος του Κρόνου που θυσιάστηκε από τον πατέρα του για να αποτραπούν ο πόλεμος και οι συμφορές που ενέσκηψαν, ήταν από μια Νύμφη, την Ανωβρέτ, και ονομάζονταν Ιεούδ. Αυτή ήταν, μυθολογικά, η πρώτη θυσία πρωτότοκου και μονογενούς που εγκαινίασε το έθιμο, μια που ήταν ο ίδιος ο θεός που την έκανε. Ο Κρόνος έντυσε το γιό του βασιλικά πριν τον θυσιάσει. «επειδή πλάκωσε κίνδυνος μεγάλος από πόλεμο στη χώρα,» [ο Κρόνος] «αφού στόλισε με βασιλικά ρούχα τον» [μονογενή] «γιό του και έχτισε βωμό, τον θυσίασε». [39]
Η θυσία του Ιησού Χριστού ήταν επίσης συνειδητή προσφορά προς όφελος του Λαού του Ισραήλ, όχι μόνο από την πλευρά του, αλλά και από αυτή του Ισραηλιτικού Αρχιερατικού Συμβουλίου, και έγινε κατόπιν Χρησμού, που δόθηκε από τον Θεό στον Εβραίο «αρχιερέα του ενιαυτού». Τι λέω; Ξέρω ‘γω; Μήπως ξέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης;
«Κάποιος από αυτούς, ο Καϊάφας, που ήταν ο αρχιερέας της χρονιάς, τους είπε.» (στο συμβούλιο των Αρχιερέων) «Εσείς δεν ξέρετε τίποτα, και ούτε σκεφτήκατε πως μας συμφέρει να πεθάνει ένας άνθρωπος υπέρ του λαού αντί να χαθεί όλο το έθνος. Αυτά δεν τα έβγαλε από το μυαλό του, αλλά ως αρχιερέας της χρονιάς, προφήτευσε ότι ο Ιησούς επρόκειτο να πεθάνει για το έθνος» [του] «και όχι μόνο για το έθνος, αλλά και για να συνενώσει τα διασκορπισμένα παιδιά του Θεού.» [40]
Η εκτέλεση-θυσία έγινε μάλιστα υπό την απειλή πολέμου από τους Ρωμαίους, όπως λέει λίγο πιο πριν ο Ιωάννης, σε απόλυτη αναλογία με τον Μύθο του Ιεούδ, αν και οι Αρχιερείς θεωρούν έμμεσα τον Ιησού και πολιτικά υπεύθυνο για την επερχόμενη καταστροφή, λόγω της πίστης του λαού σε αυτόν, πράγμα που διάβρωνε την «Ρωμαϊκή Ειρήνη». [41]
Το παραπάνω κείμενο του Ιερού Ευαγγελίου αποκαλεί τον Ηγούμενο του Εβραϊκού Αρχιερατικού Συμβουλίου που καταδίκασε το Χριστό, «Προφήτη», αλλά οι Χριστιανοί πιστοί του… ίδιου Ευαγγελίου, τον θεωρούν ενσάρκωση του Κακού, και πιστεύουν πως οι Εβραίοι «σταύρωσαν τον Χριστό» αυτόβουλα, ενώ το έκαναν με εντολή του Θεού μέσω χρησμού! (κατά το Ευαγγέλιο)
. Ο Εβραίος ιερέας Ιώσηπος, π.χ., καυχιέται για το μαντικό του χάρισμα, με το οποίο πρόβλεψε, όπως ισχυρίζεται, πολλά γεγονότα. Από την όλη αφήγησή του, διαπιστώνουμε πως ήταν γενική πίστη στο Ισραήλ πως πολλά μέλη του Εβραϊκού ιερατείου διέθεταν το Μαντικό χάρισμα, δοσμένο, εννοείται, από τον Θεό. [42] Από το Ευαγγελικό απόσπασμα που αναφέραμε, μπορούμε να συμπεράνουμε πως ο εκάστοτε «Αρχιερέας του Ενιαυτού» δέχονταν αυτομάτως το προφητικό χάρισμα. («αρχιερεύς ων του ενιαυτού εκείνου προεφήτευσεν») Έτσι, η εγκυρότητα της προφητείας του Καϊάφα ήταν αναμενόμενη και «φυσιολογική» για τις Ιουδαϊκές αντιλήψεις της εποχής.
Διασώζεται η παράδοση πως ο Ιησούς ήταν Εβραίος Ιερέας, [43] συνεπώς υπάκουε στις διαταγές (και τους χρησμούς) των ανωτέρων του, οδηγούμενος στο θάνατο Έτσι, ούτε απολογήθηκε πραγματικά, ούτε έκανε κάποιο θαύμα ώστε να γλυτώσει, ούτε ζήτησε από τους οπαδούς Του να τον σώσουν.
Παρακάλεσε, όμως, μάταια, τον Πατέρα Του να τον απαλλάξει.
Ο Χριστός, επειδή ήταν ο Γιος του Θεού, θανατώθηκε λοιπόν κατόπιν προφητείας εμπνευσμένης από τον Πατέρα Του, προσφέροντας τον εαυτό Του σαν εξιλεωτική θυσία, σύμφωνα με το πάτριο Ιουδαιο-Φοινικικό έθιμο και την Φοινικική Μυθολογική Παράδοση, και μάλιστα με όλο το τελετουργικό της, προσαρμοσμένο βέβαια στους «μοντέρνους καιρούς».
Η ιεροτελεστία του Μυστικού Δείπνου, πχ, όπου οι μαθητές έφαγαν συμβολικά τη σάρκα και το αίμα του Δασκάλου τους, δεν είναι τίποτα άλλο από αναπαράσταση των ιερών γευμάτων που γίνονταν με τις σάρκες και το αίμα των θυσιασμένων ζώων στα οποία, πίστευαν πως συχνά κατέρχονταν ο ίδιος ο τιμώμενος θεός, που με αυτό τον τρόπο έμπαινε στο σώμα των πιστών. (χαρακτηριστική η θυσία ταύρου στον Ωμηστή Διόνυσο) Μην ξεχνάμε πως η Ωμοφαγία θυσιασμένου ταύρου, όπου οι πιστοί έλεγαν πως έτρωγαν την Σάρκα και το Αίμα του Διονύσου Ζαγραίου, βρίσκεται στις ρίζες της Θείας Κοινωνίας, όπως παραδέχονται δημόσια και Χριστιανοί θεολόγοι! Ο Διόνυσος της Θήβας ανατράφηκε στη γειτονιά του Ιησού, μεταξύ Φοινίκης και Νείλου, κατά τον Ομηρικό ύμνο!
Η κραυγή των Εβραίων που ζήταγαν το αίμα του Ιησού στα κεφάλια τους και τα κεφάλια των παιδιών τους, δεν είναι παρά περιγραφή και ολοκλήρωση του τελετουργικού ραντίσματος των πιστών με το αίμα του θυσιασμένου ζώου, (Ή ανθρώπου, τα «παλιά καλά χρόνια») και όχι ανάληψη ευθύνης, όπως την ερμηνεύουμε σήμερα. Οι Ιουδαίοι, κατά το Ευαγγέλιο, ζήταγαν την εκτέλεση του Χριστού από τον Πιλάτο χρησιμοποιώντας λειτουργικές εκφράσεις και πρακτικές! Εκείνη την στιγμή ιερουργούσαν, και είναι αδιανόητο να θεωρήσουμε πως ο Πιλάτος δεν το κατάλαβε, μια που αυτά τα έθιμα, κατά τον Ιουλιανό τον Παραβάτη, ήταν κοινά σε Ρωμαίους και Εβραίους…
Ο Ηρόδοτος μαρτυρά πως οι Αιγύπτιοι με κατάρες εύχονταν να φύγουν οι συμφορές από αυτούς και την πατρίδα τους και να πάνε στο κεφάλι των [κατά τα άλλα αθώων] θυσιασμένων ταύρων. [44] Το ίδιο έκαναν και οι Εβραίοι με τον «αποδιοπομπαίο τράγο» και εδώ, με τον θυσιασμένο Χριστό… Το ζώο που οδηγούνταν σε θυσία ήταν όχι μόνο αθώο, αλλά έπρεπε να είναι και άσπιλο, χωρίς κανένα ελάττωμα, αν και φορτώνονταν με όλα τα κακά και τις κατάρες. Έτσι ήταν και ο Θεάνθρωπος Ιησούς.
Τον ντύσανε μάλιστα βασιλικά πριν εκτελεστεί, σαν τον γιο του Κρόνου: «και ενδύουσιν αυτόν πορφύραν και περιτιθέασιν αυτώ πλέξαντες ακάνθινον στέφανον και ήρξαντο ασπάζεσθαι αυτόν, χαίρε ο βασιλεύς των Ιουδαίων». Η πορφύρα ήταν το χρώμα των βασιλέων, μια βαφή πανάκριβη. Κανείς δεν θα μαγάριζε ένα τόσο ακριβό ρούχο πάνω στο ματωμένο σώμα ενός βασανισμένου κατάδικου.
Στόλισμα του Ιησού δεν έκαναν μόνο οι Ρωμαίοι, αλλά και ο Ηρώδης. «εξουθενήσας δε αυτόν ο Ηρώδης συν τοις στρατεύμασιν αυτού και εμπαίξας, περιβαλών αυτόν εσθήτα λαμπράν ανέπεμψεν αυτώ τω Πιλάτω…» [45]
Όσο για τον «στέφανο εξ ακανθών», που λένε μάλιστα πως πλέχτηκε από έναν επιχώριο βάτο, είναι απλά μια εικαστική παρεξήγηση του Ηλιακού Στέμματος που φόραγαν οι Αλεξανδρινοί και συχνά και οι Ρωμαίοι βασιλείς. Όπως βλέπουμε σε νομίσματα, οι ακτίνες του στέμματος θυμίζουν μυτερά αγκάθια. Αφού έντυσαν τον Χριστό με πραγματικό βασιλικό ρούχο, δεν μπορεί να του έβαλαν ψεύτικο στέμμα. Συνεπώς, ο θυσιαζόμενος Ιησούς ντύθηκε βασιλικά από την κορφή μέχρι τα νύχια, όπως ο Ιεούδ…
“Ακάνθινα” Ηλιακά στέφανα της Ελληνιστικής περιόδου
Δεν καταλαβαίνω πως μπορεί κάποιος να «εμπαίξει» το θύμα του ντύνοντάς το με πολυτέλεια. Αντίθετα, τα ζώα (και οι άνθρωποι) που θυσιάζονταν είχαν πάντα την καλύτερη περιποίηση. Για όποιον αγνοεί ετούτα τα έθιμα, ή/και την Φοινικική Μυθολογία, που ήταν πασίγνωστη τότε στην Παλαιστίνη, η «λαμπρά εσθής», η «πορφύρα» και ο «στέφανος» είναι ίσως «εμπαιγμός». Για τότε όμως, ήταν σαφής παραλληλισμός του Ιησού με τον Ιεούδ, ως σύμβολο της επερχόμενης θυσίας ενός ΑΘΩΟΥ, όπως διαπίστωναν… όλοι, ενώ ταυτόχρονα τον… καταδίκαζαν σε θάνατο! Υποθέτοντας, έστω, πως ο Πιλάτος αγνοούσε τον Μύθο του Ιεούδ, (ναι, πως…) μπορεί να πούμε το ίδιο για τον ντόπιο Ηρώδη;
Αν αυτό το πολυτελές ντύσιμο του Ιησού/σφαγίου λοιπόν, δεν είναι ταυτόσημο με το στόλισμα των θυσιαζόμενων «ιερείων» (ζώων) και απεικόνιση μιας τελετουργικής θυσίας ενός Γιου Θεού, και μάλιστα «μονογενούς», κατά το πρότυπο του Ιεούδ, τότε τι είναι;
Γιατί όμως ο Ιησούς σταυρώθηκε, και δεν θυσιάστηκε «κανονικά»; Για νομικίστικους λόγους. Ο Θεός έδωσε την εντολή να θυσιαστεί, αλλά είχε απαγορέψει και την ανθρωποθυσία! Για να ξεπεραστεί αυτή η θεολογική αντίφαση, παίχτηκε η κωμωδία – παρωδία δίκης και εκτέλεσης –όχι θυσίας- που διαβάζουμε στα Ευαγγέλια.
Η θανάτωσή – εκτέλεσή Του έγινε με περίεργο τρόπο. Ο σταυρικός θάνατος είναι μαρτυρικός, ιδιαίτερα γιατί είναι εξαιρετικά αργός. Μνημονεύονται σταυρωμένοι που επέζησαν για μέρες. Ο Ιησούς πέθανε, όμως, εξαιρετικά γρήγορα, πράγμα που σημαίνει πως με κάποιο τρόπο, ο θάνατος επισπεύστηκε «τεχνητά», για να μην παραταθεί το μαρτύριο ενός σταυρωμένου, που δεν συνάδει με το νόημα της ανθρωποθυσίας όπως την εννοούσαν τότε.
Όταν η Θήβα –που χτίστηκε από Φοίνικες- πολιορκούνταν από τους «Επτά», ο Μάντης Τειρεσίας –πιστός του «Έλληνα» Απόλλωνα, απαίτησε τη θυσία του πρωτότοκου γιου του βασιλιά της, Κρέοντα, του Μενοικέα, σύμφωνα με το Φοινικικό-Ιουδαϊκό-Χριστιανικό «πάτριο έθιμο». Αυτός προσφέρθηκε οικιοθελώς, σαν τον μεταγενέστερο Ιησού και το αρχέτυπό του, τον Ιεούδ. Οι ανθρωποθυσίες για σωτηρία πολιορκημένων πόλεων ήταν κοινές στη Μέση Ανατολή. Οι Φοίνικες Καρχηδόνιοι θυσίασαν τους πρωτοτόκους τους πριν την τελική μάχη με τους Ρωμαίους.
Η θυσία του «μονογενούς υιού» ενός θεού, είναι λοιπόν στις… Φοινικικές ρίζες της «πάτριας θρησκείας» μας που… καταστράφηκε από τον… Χριστιανισμό, υιοθετώντας όμως τις δοξασίες του… Φοίνικα Κάδμου από την Τυρο/Θήβα… Αρχαιολάτρες και Παπάδες παίζουν θέατρο παραλόγου στην κεφαλή μου. Έλεος πατριώτες, να σας χαρώ!
Ο Μύθος της κόρης του Κάδμου, Ινώς, είναι διάφανος. Αρχικά, όπως αναφέραμε, η δαιμόνια Φοινίκισσα σκηνοθετεί μια διατροφική κρίση, πείθοντας τον κόσμο πως οι σπόροι πρέπει να ψήνονται για να βλαστήσουν καλά! Στη συνέχεια, απαιτεί, σύμφωνα με το Φοινικικό έθιμο, θυσία πρωτοτόκων, που είναι τα παιδιά του Αθάμα, άντρα της και βασιλιά, από άλλη γυναίκα. Έτσι θα σταμάταγε η συμφορά. Η Ινώ, όχι μόνο εξυπηρετούσε προσωπικούς στόχους, εξοντώνοντας τα παιδιά του άντρα της από άλλη γυναίκα, αλλά επέβαλλε «μ’ ένα σμπάρο» και τα θρησκευτικά έθιμα της γης των πατέρων της. Με τέτοια φτηνά κόλπα επιβλήθηκε η «πάτρια θρησκεία» μας. Ο κόσμος το έχαψε αρχικά, αλλά τελικά την ρίξανε στη θάλασσα. Όταν η θρησκεία της κυριάρχησε, αργότερα, η παιδοκτόνος Ινώ θεοποιήθηκε, σαν τους… Χριστιανούς μάρτυρες! (Και τον επίσης παιδοκτόνο Μέγα Κωνσταντίνο, κατά τα Φοινικικά πάτρια έθιμα…)
Η συνέχεια του Μύθου, όπου τα παιδιά του Αθάμα κατέληξαν στην Κολχίδα, οδήγησε στην Αργοναυτική εκστρατεία, που μας εισήγαγε άλλη μια δαιμονική θεουργό, τη Μήδεια, που αμέσως βάλθηκε να εξοντώσει την βασιλική γενιά της Ιωλκού, της Αθήνας, της Κορίνθου… Είναι Μύθοι όπου ξένοι Απόστολοι, προσπαθούν να καταλάβουν με κόλπα την εξουσία στην Ελλάδα, χώρα εύπιστων ιθαγενών. [τότε (;)] Και αυτή εκδιώχτηκε, αφού έκανε όμως τη ζημιά της, χωρίς να παραλείψει, φυσικά, να σκοτώσει τα παιδιά της, σαν την Ινώ. Πάτρια Ιουδαιο-Φοινικά έθιμα:
«και οι Σεπφαρουαΐμ κατέκαιον τους υιούς αυτών εν πυρί τω Αδραμελέχ και Ανημελέχ, θεοίς Σεπφαρουαΐμ» [46]
Άλλα θεσμοθετημένα ίχνη θυσίας πρωτοτόκων βρίσκουμε σπανιότατα στην Ελλάδα, με μεγάλες διαφορές από την Φοινικική συνήθεια. (Λαφύστιος Ζεύς-που μάλλον είναι συνέχεια της ιστορίας της Ινώς) Ακόμη, οι θεοί ζήταγαν σποραδικά -η τους προσφέρονταν χωρίς να ρωτήσουν- τέτοιες θυσίες, κύρια των θυγατέρων όμως, (Ιφιγένεια, Αριστόδημος, Μητιόχη, Μενίππη, Ιδομενεύς, Έμβαρος, κλπ) για να μην ξεχνάνε την καταγωγή και τα γούστα τους, αλλά η πρακτική δεν εξελίχθηκε ποτέ σε θεσμό, όπως στη Φοινίκη.
Η τελευταία καταγραμμένη θυσία πρωτοτόκου στην Ελλάδα, εμπνευσμένη από το Φοινικικό υπόδειγμα, έγινε στην Πέργαμο, δίπλα στην Τροία, την Βυζαντινή εποχή, (!!!) όταν οι Άραβες πολιόρκησαν την πόλη. [47] Ενδείξεις τέτοιων θυσιών εμφανίζονται και αργότερα, επί Βυζαντινοτουρκικών πολέμων. Δυστυχώς, το Βυζάντιο παρέμενε Ελληνικό, δηλαδή Φοινικικό… Χόρτασα…
Το άλλο Φοινικικό και Μεσοποταμιακό χαρακτηριστικό που δεν διατηρήθηκε παντού στην Ελλάδα, ήταν η Ιερή Πορνεία, που γίνονταν στα ιερά της Αφροδίτης. Το συναντάμε όμως στην Πάφο, Κόρινθο και Σικελία. Οι πόρνες της Αφροδίτης στην Κόρινθο, μάλιστα, προσευχήθηκαν υπέρ της νίκης των Ελλήνων στα Περσικά, και θεωρήθηκε πως αυτά τα ιερά πρόσωπα εισακούστηκαν με προσοχή από τους θεούς.
Ομηρικά ψάρια
Στην Συρία δεν έτρωγαν ψάρια, γιατί τα θεωρούσαν ιερά. Η Δερκετώ ήταν μια θεά με σώμα ψαριού και κεφάλι ανθρώπου, που λατρεύονταν στην Ασκαλών, που την αποκαλούν Συριακή πόλη, αλλά βρίσκεται στην Φοινίκη. (Ο όρος «Συρία» είναι πολύ γενικευμένος στους αρχαίους συγγραφείς, μια που συχνά περιλαμβάνει και το Ισραήλ ή/και την Φοινίκη) Το όνομα της Φοινικικής πόλης Σιδών, (δεν κλίνω ξένα τοπωνύμια) επίσης, σημαίνει «ψάρι». [48] Τα ψάρια ήταν ιερά της θεάς, και οι Σύριοι δεν τα έτρωγαν.
Στη Μεσσηνία υπήρχε ιερό «ονομαζόμενον θεού Συρίας». «Θεά Συρίας» λατρεύονταν και στην Αιγείρα. [49] «της Συρίας ούτω δη καλουμένης θεού». [50] Ποια ήταν αυτή η θεά; «…της Δερκετούς … ήν οι περί τους τόπους οικούντες Συρίαν θεόν ωνόμασαν». [51] «…η θυγάτηρ της Δερκετούς … έδοξε Συρία θεός…» [52] Αυτή η θεά της Συρίας ήταν μια μορφή της Αστάρτης, που από την Ασκαλών (δεν κλίνω Φοινικικά τοπωνύμια) μεταφέρθηκε στην Ελλάδα ως Ουρανία Αφροδίτη, λέει ο Ηρόδοτος. [53] Και η Αφροδίτη είχε γεννηθεί στη θάλασσα. Η θεά είχε ως ιερά ζώα και τα περιστέρια, όπως και η Δερκετώ. Πάντως, η θεά Συρίας όπως την αναφέρει ο Παυσανίας να λατρεύεται στην Ελλάδα, δεν ταυτίζονταν, εδώ, με την Αφροδίτη.
Η “Θεά Συρίας”, Η Αταργάτη-Δερκετώ. Από αυτήν προήλθε η παράδοση των Γοργόνων, που δεν σχετίζεται με την
αρχαία Γοργώ.
.
Σε άλλη παραλλαγή, η Δερκετώ συγκρούστηκε με την Αφροδίτη και μεταμορφώθηκε σε ψάρι. [54] Αυτή η «θεά Συρίας» παρέμεινε μέχρι σήμερα στο θρύλο ως «Γοργόνα». Στη λαϊκή παράδοση δημιουργήθηκε σύγχυση με τις αρχαίες Γοργόνες, που δεν ήταν θαλάσσια πλάσματα. Δεν υπάρχει καμία σχέση ανάμεσα στις Γοργόνες της Μυθολογίας –απαίσια δύσμορφα τέρατα– και τις σύγχρονες.
Στην Αίγυπτο έλεγαν πως ο «νότιος ιχθύς» έσωσε την Ίσιδα, και λόγω αυτού οι Σύριοι τον τιμούσαν. [55] Και οι Αιγύπτιοι ιερείς δεν έτρωγαν ψάρια. [56]
Και ο θεός Πάν ήταν… ψάρι! «ότι Αίσωπος, ο Μιθριδάτου αναγνώστης, [57] έγραψε» /…/ «εν ω φησί Πάνα ιχθύν καλείσθαι κητώδη» [58] Ο θεός είχε το επίθετο «Αλίπλαγκτος», επίθετο σχετικό με το αλς (θάλασσα) «οι αλιείς τιμώσι τον Πάνα ως νόμιον θεόν». [59]
Στη Δήλο, κέντρο Απολλώνιας λατρείας, η «τοπική» (δηλαδή Μεσανατολική) θεότητα Βριζώ δέχονταν τα πάντα ως θυσία «πλην ιχθύων». Και αυτή η θεά, αν και ειδική στα όνειρα, ήταν προστάτης των ναυτικών. [60]
Στήλη από την Φοινικική αποικία Καρχηδόνα. Το Μάτι του Σέτ – Ο Παντεπόπτης Οφθαλμός δηλ- η ανοιχτή παλάμη (το Όνομα του Ιεχωβά) η Δεομένη Τανίτ, το Κηρύκειο του Ερμή (Η σημερινή ποιμαντορική Ράβδος) και φυσικά ο “Ιερός Ι.Χ.Θ.Υ.Σ.” του Ομήρου και των Χριστιανών…
Γενικά, η θυσία ψαριών ήταν εξαιρετικά σπάνια στην Ελλάδα, ακόμα και μέχρι το τέλος της αρχαιότητας. Στον Όμηρο, κανείς Ήρωας δεν παρουσιάζεται να τρώει ψάρι, αν και βρίσκονται κοντά στη θάλασσα, αλλά και τα γεύματα περιγράφονται λεπτομερώς. «Που μίλησε ο Όμηρος για κάποιον Αχαιό που έφαγε ψάρι;» [61] έλεγε ο Εύβουλος. Το περίεργο είναι πως ο Όμηρος αναφέρει το ψάρεμα, (Ιλιάδα, Π, 407, Οδύσσεια, μ 331, μ, 251) «δεν μνημονεύει όμως τέτοιο έδεσμα στα δείπνα, γιατί δεν το θεωρούσαν κατάλληλη τροφή για τους Ήρωες με αξιώματα…» [62] Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το «αξίωμα» των Ομηρικών Ηρώων ήταν και ιερατικό, και ο Όμηρος αναφέρεται σε κάποιο Ιερό Ψάρι. Στην Οδύσσεια, οι Έλληνες ψάρεψαν μόνο όταν τελείωσαν οι άλλες τροφές. [63] Αλλά οι θεολογικές διαφορές ανάμεσα στα δυο έπη είναι τεράστιες, και αυτή είναι άλλη μία.
Ο Πλούταρχος αντίθετα, ερμηνεύει την Ομηρική αποχή από την ψαροφαγία με το ότι η θάλασσα (και τα ψάρια της) είναι «έκφυλη», «περίττωμα διεφθορός» και «νοσώδης», συνταιριάζοντάς το πάλι με Αιγυπτιακές αντιλήψεις. Ψάρια είχαν φάει και το πέος του Όσιρι. Ήταν λοιπόν ακάθαρτη και σχεδόν απαγορευμένη πηγή τροφής στην Αίγυπτο. Δεν παραλείπει, όμως να αναφέρει ψάρια που ήταν ιερά και εκεί. [64]
Ο Όμηρος περιγράφει τον Πάτροκλο, που τράβαγε τον Τρώα Θέστορα με το κοντάρι του σκαλωμένο στο σαγόνι του, σα να έπιασε με αγκίστρι έναν «ιερόν ιχθύν». [65] Ο Έλληνας Ήρωας σκοτώνεται τελικά, με παρέμβαση του Απόλλωνα! Ήταν λοιπόν ιερόσυλος για τον Όμηρο, άξιος θεϊκής τιμωρίας; Μην ξεχνάμε, πως αναφέρει και την Τροία ως «Ιερή», [66] όπως το ψάρι. Την ταυτίζει με το Ιερό Ψάρι λόγω της καταγωγής –και της πάτριας (=Συριακής) ψαρολατρείας των Τρώων; Αυτό είναι το νόημα της μεταφοράς που κάνει ο Ποιητής;
Είναι Συριακή θρησκευτική επιρροή. Πολλοί, όπως ο Μελέαγρος από τα Γάδαρα, είπαν πως αυτά σημαίνουν ότι ο Όμηρος ήταν Σύριος. [67] Μάλλον ήταν πιστός Συρο-φοινικικών θεών, αυτών που ονομάζουμε «Ολύμπιους»…
Υπήρχε κάποιος Θέωρος, που συγκέντρωνε όλα τα ελαττώματα: «Επίορκος και κόλακας. Τον κορόιδευαν τον Θέωρο σαν μοιχό, ψαροφάγο και πονηρό. Σύχναζε γύρω από την Κόρινθο, για τις εκεί πόρνες». [68]
Η Αταργάτη
Στο συμπόσιο που περιγράφει ο Αθήναιος δεν παρατέθηκαν ψάρια, από σεβασμό σε ένα Σύριο συνδαιτημόνα, τον Ουλπιανό. Ο (κρυφός) σεβασμός στη «πάτρια» ψαρολατρία δεν είχε υποχωρήσει. Από τον Όμηρο, που δεν τολμά να περιγράψει γεύμα με ψάρι, φτάνουμε στον Ι.Χ.Θ.Υ.Σ. (Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ) των Χριστιανών, και καταλήγουμε στη λιμνούλα στη Δαμασκό, με τα Ιερά Ψάρια του Αγίου Ιωάννη του Πρόδρομου, της Δερκετώς και του Μόψου, ένα τοπικό… Μουσουλμανικό προσκύνημα! Αυτό είναι πάτρια θρησκεία -ευτυχώς που υπάρχουν τα Ομηρικά έπη, οι Χριστιανοί και οι Μουσουλμάνοι να μας την θυμίζουν!
Η ειρωνεία των Ελλήνων πήγαινε κι’ ερχότανε, παρ’ όλο που η «θεά Συρίας» λατρεύονταν και εδώ. Κάποιος Δωρίων πρόσταξε το δούλο του να του λέει ονόματα ψαριών. Όταν αυτός άρχισε να τα απαριθμεί, ο Δωρίων του είπε: «σε διέταξα να λες ονόματα ψαριών, όχι θεών». [69] Άλλη ειρωνική έκφραση: «οι γλάροι θα γίνουν Σύριοι». [70] (θα πάψουν να τρώνε ψάρια, άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς)
Η θεά Αταργάτη, (:Δερκετώ -ο Στράβων την λέει Αθάρα [71] ) ονομάζονταν στην πραγματικότητα… Γάτη, λέγανε ειρωνικά και σατιρικά οι Έλληνες, και καταβρόχθιζε όλα τα ψάρια, και γι’ αυτό απαγόρεψε στους Σύριους να τα τρώνε, ενώ απαιτούσε να της τα θυσιάζουν. Φαίνεται πως συγκρούστηκε με το γιο του Απόλλωνα Μόψο, και καταποντίστηκε στη λίμνη της Ασκαλών. [72] Η πτώση της θεάς και η μεταμόρφωσή της σε ψάρι, είτε από την Αφροδίτη, είτε από τον Απόλλωνα, υπονοούν κάποια αρχαία θρησκευτική διαμάχη. Η ιστορία του Πύθωνα σε Συριακή έκδοση.
Οι Ελ
«Ελ»–«Ηλ»-«Αλ» (είναι θέμα προφοράς ή μεταγραφής) στα Φοινικικά-Εβραϊκά σημαίνει «θεός». [73] Ο Βα-άλ της Παλαιάς Διαθήκης, ο Αλ-λάχ των Μουσουλμάνων. Υιοθετήθηκε σαν «Ήλιος» στα Ελληνικά, κατάλοιπο πανάρχαιας ηλιολατρείας. Η λέξη απαντά και σαν «ηέλιος», «αέλιος», «ηλ», «άλιος», και «αβέλιος». [74] «Αλιεία» ήταν η γιορτή του Ήλιου στη Ρόδο. [75] «Έλη» (η) είναι η ακτίνα του Ήλιου. [76] «Ηλέκτωρ» είναι ο λαμπερός. Ο Ήλιος συνδέθηκε με τον Δία και τον Απόλλωνα, και τελικά ταυτίστηκε με τον τελευταίο.
Οι αρχαίοι πίστευαν πως η αρχική θρησκεία της ανθρωπότητας ήταν η λατρεία των Ουρανίων Σωμάτων και της Γης. «Τον πάντων θεών πρόμον Άλιον» [77] (τον πρώτο απ’ όλους τους θεούς, τον Ήλιο) Σε αυτές τις δυο θεότητες (Ήλιο και Γη) ορκίζεται ο Αγαμέμνων στην Ιλιάδα, ενώ θεωρεί πεντακάθαρα τον Δία ως Τρωικό θεό, στον οποίο ορκίζεται επίσης. («Ίδηθεν μεδέων», κυβερνά από την Ίδη [της Τρωάδας] ο Δίας, του ξεφεύγει… [78] )
Η Φοινικική θρησκεία ξεκίνησε σαν Ηλιολατρεία. «τον Ήλιο, πίστευαν πως ήταν θεός, άρχοντας του ουρανού, και τον αποκαλούσαν Βεελσάμη,» [Βαάλ-Σαλάμ] «που για τους Φοίνικες είναι κύριος του ουρανού, και για τους Έλληνες είναι ο Δίας»…«ο Κρόνος λοιπόν, που οι Φοίνικες αποκαλούν Ηλ» [79] Η λέξη κατέληξε να σημαίνει «θεός». Τον Ηλ – Ελί καλεί ο Χριστός στον Σταυρό. Άλλη Βιβλική επίκληση: «Αδωναΐ Κύριε Ελωέ Σαβαώθ» [80] «Περιέργως», η λέξη απαντάται στην Παλαιά Διαθήκη και στον… πληθυντικό! (Ελοχείμ) Σύμφωνα με τους Φοίνικες, έτσι ονομάστηκαν αρχικά οι σύμμαχοι του Κρόνου. (Ηλ).
Οι Φοινικικοί θεοί άφησαν παντού την επωνυμία τους (Ελ-Αλ-Ηλ = θεός) στην Ελλάδα, δείχνοντας σαφώς την καταγωγή των «Ολύμπιων». Fέλχανο αποκαλούσαν το Δία στην Κρήτη, Αλέα [81] την Αθηνά στην Αρκαδία, Αλέκτορα στην Αθήνα, [82] και Ελλωτία στην Κόρινθο. [83] Την έλεγαν και Ελεσίη. [84] Ελωαίο αποκαλούσαν τον «δύοντα και ανατέλλοντα» Ήλιο, [85] και τον Ήφαιστο, δηλαδή «θεούς». «Ελάπεδον», είναι το «πεδίο του Ελ» το τέμενος, ιερός τόπος, ναός δηλαδή [86] και «ελατήριον απόβαμμα», είναι το νερό των καθαρμών, το θεϊκό νερό του Ελ. [87] «Ηλίβατος» είναι ο υψηλός θρόνος του Δία, αλλά και ο Τάρταρος, [88] ενώ ο αρχαίος Παράδεισος είναι τα «Ηλύσια» Πεδία, τρεις τόποι θεών, δαιμόνων και μακάρων – των Ελ. Από εκεί προέρχεται και ο Όλυμπος. Το όνομα του Απόλλωνα – Απαλιούνας περιέχει, επίσης, το συνθετικό «Αλ» «Ελ», ειδικά στον τύπο «Απέλλων», [89] μια κοινή παραλλαγή του ονόματος του θεού, που μπορεί να ήταν και η αρχική.
Η Αλαλά, ήταν προσωποποιημένη σε θεότητα, «Πολέμου θυγάτερ». [90] Ο «αλαλαγμός» που σημαίνει «πολεμική κραυγή», έχει και την έννοια της θορυβώδους λατρείας των θεών, του ύμνου και της υψίφωνης επίκλησης στους «Ελ» – «Αλ». «Είναι συνήθειο αυτό, να προσφέρουμε στο θεό τον αλαλαγμό» [91] «παιάνισε ιερό και ευμενή αλαλαγμό» [92] λέει και ο Αισχύλος. «Το λέμε και για τις βακχικές τελετές». «Είναι επινίκιος ύμνος». «Η θεά ευχαριστήθηκε από τον αλαλλαγμό». [93] «αλάλαξαν στον Ενυάλιο». [94] «Ο Μελάμπους πήρε τους δυνατότερους νέους και τις καταδίωξε από τα βουνά στη Σικυώνα, με αλαλαγμό και κάποιου είδους ένθεο χορό».. [95]
Και στην Παλαιά Διαθήκη: «αλαλάξατε τω Κυρίω πάσα η γη». [96] Η λατρεία με τύμπανα, όργανα και κραυγές ήταν χαρακτηριστικό της Φρυγικής αλλά και της Εβραϊκής λατρείας. «και ο Δαυίδ και όλος ο λαός του Ισραήλ ανέβασαν την Κιβωτό με κραυγές και ήχους σάλπιγγας» [97] Αλαλαγμός και ένθεος χορεία του Μελάμποδα. Χάβρα Ιουδαίων, που λένε… Αχ, Έλληνες, αιώνια παιδιά…
Το «αλέγω», σημαίνει «φροντίζω, συγκαταλέγω, με μέλει για κάτι», αλλά κυρίως «ευλαβούμαι, σέβομαι» [98] (τους Ελ) («βωμών αλέγοντες ουδέν») Το «αλέξω», «αλέξησις», = προστατεύω, αποκρούω, υπονοεί θεϊκή βοήθεια κάποιου «Ελ». Ο «άλκιμος», ο δυνατός, είναι χαρακτηριστικό ενός «Ελ».
Το «ελινιώ», σημαίνει «υμνώ». [99] Το «ελίσσομαι» αρχικά σήμαινε: «παρακαλώ με λιτανεία» και «ικετεύω». [100] (τους «Ελ»)
Η αρπαγή της Ευρώπης, μια Εθνική Εορτή
που μας έφερε το φως της Φοινίκης
Υπήρχε και γιορτή σε πολλά μέρη της Ελλάδας, που ονομάζονταν Ελλώτια. Γιορτάζονταν εκεί η αρπαγή της Ευρώπης, της Φοινίκισσας κόρης του βασιλιά της Τύρου Αγήνορα και αδελφής του Κάδμου, από τον Δία. Την Ευρώπη αποκαλούσαν «Ελλωτίδα» (:θεϊκή) [101] Έτσι, αποδείχνεται πεντακάθαρα η καταγωγή των θεϊκών επιθέτων με ρίζα «Ελ»–«Ηλ»-«Αλ».
Η γιορτή των Ελλωτίων ήταν ουσιαστικά εορτασμός της πρώτης Μυθολογικής επαφής Ελλάδας – Φοινίκης, μέσω του Δία και της Ευρώπης. Δηλαδή, γιόρταζαν το τέλος της παλιάς θρησκείας. Αλλά και τα ψάρια λέγονταν και «Έλλοπες»… [102] γιατί ήταν ιερά, τόσο στη Συρία όσο και στην… Ιλιάδα, όπου αναφέρεται «ιερός ιχθύς».
Δεν ετυμολογώ και το «Ελλάς» από τους Ελ, σαν κάτι Ιουδαιοπατριώτες, μάλλον γιατί ήδη βρίσκομαι ένα βήμα πριν την αυτοκτονία…
Η απάτη των Ελ
Ο Αριστοφάνης έφτασε στο σημείο να αποκαλέσει τον Δία: «Ευρύβατον», «υποθέτοντας πως ο Δίας μεταμορφώνονταν και πλούτιζε και έκανε πανουργίες». Ο Ευρύβατος ήταν υπαρκτό πρόσωπο, έζησε επί Κροίσου, και συμβόλιζε την πονηρία. [103] Οι χαρακτηρισμοί του Δία ως νέου, άδικου, σκληρού και επίορκου θεού, δεν έγιναν από τους Χριστιανούς, αλλά από τον… Αισχύλο, που ξεσπά με μανία πάνω στους νέους θεούς στο έργο του «Προμηθέας Δεσμώτης», που θα έπρεπε να μελετήσουν λίγο και οι θαυμαστές του Δωδεκάθεου… Σώζεται και μια παροιμία: «Πόρρω Διός τε και κεραυνού» [104] (μακριά απ’ τον Δία και τον κεραυνό [του])
Ο Απόλλων λέγονταν «Λοξίας» (=αυτός που τα λέει λοξά) για τους διφορούμενους χρησμούς του. Ακόμη, το ψέμα λέγονταν «Φοινικικόν», «εξ αιτίας όσων ψεμάτων λέγονται για το φίδι, τους Σπαρτούς» [Θηβαίους] «και τον Κάδμο». [105] (που ήταν Φοίνικας και ιδρυτής της Θήβας)
Προς τιμή του Διόνυσου και της Αθηνάς γιόρταζαν τα «Απατούρια».
Η Αθηνά και η Αφροδίτη ονομάζονταν «Μαχανίτιδες». (Μηχανή=τέχνασμα)
Η εξαπάτηση, λοιπόν, συνδέεται με τους νέους θεούς, και θα γέμιζα βιβλίο με ανάλογα παραδείγματα. Αυτό φαίνεται και στη χρήση των λέξεων σχετικών με τους «Ελ». Η διπλή αυτή σημασία των λέξεων από το «ελ», Ιερή και Υβριστική, δείχνει την αντιφατική φύση της ξενόφερτης «πάτριας» θρησκείας μας.
Υπάρχουν γλωσσικά κατάλοιπα της πρώτης, αρνητικής αντίδρασης των Ελλήνων στη λατρεία των «Ελ». Πάνω απ’ όλα, σημειώνουμε τη λέξη «άλωσις» και τα άπειρα παράγωγά της, («αλιτήριος») που δείχνει την καταστροφική δύναμη των Ελ. «Άλιος» σήμαινε μάταιος, ανωφελής. («άλιον βέλος» [106] =άστοχο) Ακόμη επισημαίνω το ρήμα «ηλαίνω» = πλανώμαι τον νουν, είμαι μωρός, μωραίνω [107] τα επίθετα «ηλεμάτος και «αλεμάτος», = μάταιος, κούφος, μωρός, ανόητος, μηδαμινός [108] και «ηλεόφρων» = ηλίθιος. «Έλλερος» = «κακός». [109]
Το ρήμα «ελεφαίρω» και «ελεφέρομαι» σημαίνει εξαπατώ, αποπλανώ, βλάπτω, παραπλανώ με μάταιες ελπίδες, καταστρέφω, [110] ενεργώ όπως οι ξένοι θεοί, οι «Ελ». Ο Απόλλων στην Ιλιάδα, «ελεφηράμενος» τον Διομήδη, του πετά το μαστίγιο από τα χέρια πάνω από το άρμα του. «Έργα θεών» λέει ο Όμηρος, όταν κόβεται το κοντάρι του Αίαντα από μια σπαθιά του Έκτορα… [111]
Αυτό ήταν το «έργο» των νέων «Ελ» (=θεών) ειδικά του Απόλλωνα και της Σφίγγας-Πυθίας, με το Μαντείο τους. Η εξαπάτηση. Η λέξη Ελ (= ξένος = ψεύτικος) θεός, ταυτίστηκε με το «απατεώνας»!
Στην Οδύσσεια, ο Όμηρος προσπαθεί να διορθώσει τα πράγματα. Κάνοντας μάθημα… ετυμολογίας (!) μας βεβαιώνει πως το «ελεφαίρω» προέρχεται από την απατηλή πύλη των ονείρων, που είναι φτιαγμένη από… ελεφ-αντοκόκαλο. [112] Δεν είναι η μόνη προσπάθεια του Ομήρου να μπαλώσει τα αμπάλωτα των «Ελ» του Ολ-ύμπου…
Αλλά και σε αυτόν, η Ήρα και ο (θεός) Ύπνος σφραγίζουν την συμφωνία τους με όρκους στους… παλιούς θεούς, ξεχνώντας τη… Στύγα, που θέλανε να ορκιστούν αρχικά! «Μάρτυροι ωσ’ οι ένερθε θεοί Κρόνον αμφίς εόντες» (Να είναι μάρτυρες οι κάτω θεοί, που είναι γύρω από τον Κρόνο) Αυτοί ήταν οι Τιτάνες, [113] οι παλιοί θεοί. Αυτοί δεν ελεφαίρονταν, και μπορούσες να τους εμπιστευθείς σε έναν όρκο… Στα ζόρικα, οι Έλληνες επικαλούνταν πάντα τους Τιτάνες: «Τιτάνας βοάν, γιατί βοηθούσαν και άκουγαν τους ανθρώπους…» [114]
Δήλος και Τύρος, «οι άγιες νήσοι», και πολλά και διάφορα άλλα …
Η λέξη «Αστήρ» υπάρχει σε όλες τις Δυτικές γλώσσες και προέρχεται από την θεά Ιστάρ – Αστάρτη, που σημαίνει «πρωινό άστρο» στα Εβραϊκά (Εσθήρ). [115] Για τους Έλληνες, η Αστερία ήταν μια Τιτανίδα, αδελφή της Λητώς, της μάνας του Απόλλωνα. Έκανε με τον Δία τον Τύριο Ηρακλή. (Μελκάρτ) Αυτός ανήκε στους Ιδαίους Δακτύλους, και λατρεύονταν στην Τύρο, όπως και στην Ελλάδα. [116]
Λένε πως η Αστερία, για να αποφύγει το θεό μεταμορφώθηκε στο νησί της Δήλου, όπου γεννήθηκε ο Απόλλων. [117] Η Δήλος ονομάζονταν και Αστερία και Ορτυγία. Οι Φοίνικες θυσίαζαν ορτύκια στον Ηρακλή-Μελκάρτ, γιατί τον ανάστησε ένα ορτύκι όταν τον είχε σκοτώσει ο Τυφώνας (Σεθ) στη Λιβύη. Η Δήλος-Ορτυγία-Αστερία ήταν λένε, γεμάτη ορτύκια.
Η Φοινικική Τύρος ήταν χτισμένη σε ένα νησί κοντά στην ακτή, και είχε επίσης πάνω της ένα αστέρι! Σύμφωνα με την Φοινικική Μυθολογία, «η Αστάρτη βρήκε ένα πεφταστέρι, το πήρε και το αφιέρωσε στο άγιο νησί της Τύρου». [118] Ας προσθέσουμε πως πολιούχος της Τύρου ήταν ο Απόλλων. (Η… Φάτνη του… Απόλλωνα, που λέγαμε, με το αστεράκι από πάνω… καμία σχέση…)
Μ’ άλλα λόγια, Τύρος και Δήλος συνδέονται, ή μάλλον η Δήλος ήταν η ίδια η Τύρος. Η Τιτανίδα Αστερία που έγινε νησί, είναι παραλλαγή και προσωποποίηση του Φοινικικού Μύθου της «Αγίας Νήσου» με το αστέρι της. Σε νομίσματα της Τύρου διαβάζουμε, στα Ελληνικά (!) «Βύβλου ιεράς», «Τύρου ιεράς και ασύλου», «Τύρου ιεράς μητροπόλεως» (ήταν Μητρόπολη όχι μόνο της Καρχηδόνας, αλλά και της Βοιωτικής Θήβας, κατά τους ‘Έλληνες, αλλά και της Αθήνας, μια που η Αθηνά ήταν κόρη του Βαάλ – Κρόνου, κατά τους Φοίνικες!!! [119] )
Δεν ήταν, βέβαια, μόνο οι Φοίνικες που θεωρούσαν την Τύρο «αγία». Ο Μνησίμαχος έγραφε: «από άγια γη, την παραλιακή Συρία». [120] (δηλ. την Φοινίκη) Η Φοινίκη αναφέρεται ως «ιερά» σε πολλές άλλες περιπτώσεις από τους αρχαίους συγγραφείς, πχ. τον Αρχέστρατο. [121] Τα ίδια λέμε και σήμερα –τελείως συμπτωματικά, (…) για την ίδια περιοχή! Φυσικά, υπήρχε και Αιγύπτια Αστερία, κόρη του Δαναού, που και αυτός συνδέεται με τον Λύκιο θεό. (δες κεφ. «Που γεννήθηκε ο Απόλλων»)
Ο Φοίβος ήταν «πολιούχος» της Φοινικικής Τύρου, της πατρίδας του Κάδμου. Οι Τύριοι φοβήθηκαν πως ο θεός θα τους εγκατέλειπε κατά την πολιορκία της πόλης τους από τον Αλέξανδρο, και έδεσαν το άγαλμά του με χρυσές αλυσίδες. [122] Με την Αστερία/Δήλο, την Τύρο και το πεφταστέρι της συνδέεται η ακόλουθη αφήγηση: Κάποιος ήθελε να φέρει τη λατρεία του Απόλλωνα στους Εβραίους. (!) Κατασκεύασε λοιπόν, ένα ξύλινο σκελετό με λυχνάρια, που από μακριά έμοιαζε «σαν αστέρια που πέσανε στη γη». [123] Έτσι προώθησε την απάτη του, γιατί αυτή ήταν η εικόνα που είχαν οι Μεσανατολικοί λαοί για το θεό που γεννήθηκε στο νησί του Αστεριού. Για τους Φοίνικες, ο Απόλλων ήταν γιος του Κρόνου και αδελφός του «Διός Βήλου». [124] (του Βαάλ)
Ο Σέλευκος Α΄ ο Νικάνωρ βρήκε ένα βέλος στη Συρία, που απάνω έγραφε «Φοίβον». [125] Πίστεψαν πως το βέλος ήταν του ίδιου του Απόλλωνα, (αυτό σημαίνει πως οι Έλληνες γνώριζαν πως επρόκειτο για αγαπημένη περιοχή του θεού και πως είχε «ζήσει» εκεί) αλλά πιθανά ήταν κατάλοιπο ντόπιας αρχαιότατης λατρείας του. Ο Μυθικός Σύρος, σε άλλη παραλλαγή, δεν ήταν γιος του Αγήνορα, αλλά του Απόλλωνα και της Σινώπης, κόρης του Ασωπού. [126]
Στην Ταμασσό της Κύπρου, λατρεύονταν ο Απόλλων Ελείτας, (το όνομα προέρχεται από το έλος – εδώ) και ο ναός του είχε επιγραφές και στα Φοινικικά. [127] Ο Όμηρος ονομάζει την πόλη αλλόγλωσση, ξένη. [128] Το όνομα προέρχεται από την πόλη Χαμάθ. Και όμως, εκεί λατρεύονταν ο θεός.
Η Φοινικική επιρροή δεν σταμάτησε στα χρόνια της Ελληνικής ακμής, που ξεκίνησε με τον γνωστό αποικισμό της Μ. Ασίας. Στο Ηράκλειο, στις Ερυθρές, π.χ., ξεβράστηκε από την θάλασσα ένα άγαλμα θεού [129] (προφανώς του Ηρακλή) που προέρχονταν από την Φοινίκη. «Ακριβώς εστίν Αιγύπτιον. σχεδία γαρ ξύλων, και επ’ αυτή ο θεός εκ Τύρου της Φοινίκης εξέπλευσε. καθ’ ήντινα αιτίαν ουδέ αυτοί τούτο οι Ερυθραίοι λέγουσιν…» [130] (περίληψη: το άγαλμα έμοιαζε Αιγυπτιακό, και ο θεός ήρθε πλέοντας από την Τύρο της Φοινίκης, για ποιο λόγο ούτε οι ίδιοι οι Ερυθραίοι δεν έλεγαν…) Έγινε επεισόδιο, γιατί το θαυματουργό άγαλμα που ήρθε από τους Αγίους Τόπους διεκδικήθηκε από τους Χιώτες και τους Ερυθραίους. Ένα όνειρο διάταξε να φτιαχτεί σκοινί από γυναικεία μαλλιά για να ρυμουλκηθεί η σχεδία με τον θεό. Μόνο Θρακιώτισσες σκλάβες προσφέρανε τα μαλλιά τους, συνεπώς έκτοτε, μόνο αυτές έμπαιναν στο ιερό του θεού! Είναι προφανείς οι εθνικές καταγωγές της «πάτριας» θρησκείας μας… (Αίγυπτος, Φοινίκη, Θράκη)
Ο Όμηρος αναφέρει πως ο Φοίνικας βασιλιάς της Σιδώνας Φαίδιμος είχε έναν «κρατήρα» φτιαγμένο από το χέρι του ίδιου του θεού Ήφαιστου… [131]
Υπήρχε και Ογκαίος Απόλλων, που ο Παυσανίας εξηγεί πως δεν είχε σχέση με τον όγκο, αλλά με τη Φοινικική θεότητα Όγγα που είχε ταυτιστεί και με την Αθηνά. [132] «Όγγα Παλλάς αγχίπτολις» [133] Όγγα στα Φοινικικά σημαίνει «αγελάδα» και συνδέεται με τον Μύθο πως ο Κάδμος ακολούθησε μια αγελάδα με τις οδηγίες της Αθηνάς και του Απόλλωνα, και έχτισε τη Θήβα στο μέρος που κάθισε το ζώο. Με τον ίδιο τρόπο χτίστηκε και το Ίλιον στην Τρωάδα, ακολουθώντας μια Φρυγική αγελάδα. (βουν ποικίλην) [134] Εκεί στήσανε, σα φυλαχτό της πόλης, και το Παλλάδιον, ξόανο της Όγγας – Αγελάδας – Αθηνάς. Φαίνεται πως τις λατρείες -και τις πόλεις- ίδρυσε ο Κάδμος και/ή άλλοι Ιουδαιο-χαναναιο-πατριώτες του από τη Φοινίκη, αφού ακολουθήθηκαν Φοινικικά έθιμα στο χτίσιμό τους. Καμιά άλλη πόλη δεν χτίστηκε παρόμοια στην Ελλάδα.
Χάλκινα βόδια στόλιζαν το ιερό του Ναού του Σολομώντα, «δώδεκα μόσχους, οι τρεις βλέποντας βορράν και οι τρεις δυσμάς και οι τρεις νότον και οι τρεις κατ’ ανατολάς, και η θάλασσα [λεκάνη τελετουργικών πλύσεων] επ’ αυτών άνω, ήσαν τα οπίσθια αυτών έσω…» [135] παρά την απαγόρευση εικονικής διακόσμησης από τον Ιουδαϊσμό. [136] Συνεπώς, το ζώο είχε θρησκευτική σημασία, και συνδέονταν με τη θεμελίωση Ιερών και πόλεων στο Μεσανατολικό κόσμο, όπως και στη Θήβα και την Τροία, μέσω του Φοινικικού αποικισμού. Οι περιπλανήσεις της Ιώς, που παρουσιάζουμε σαν Ελληνίδα που μεταμορφώθηκε σε αγελάδα, είναι μεταφορά και υπερβολή του αρχικού Φοινικικού Μύθου της περιπλανώμενης ποικίλης (παρδαλής) αγελάδας που θεμελίωνε πόλεις. Μη ξεχνάμε πως ο Κάδμος ήταν απόγονός της, όπως και ο Αβραάμ. Ο Ηρόδοτος επισημαίνει πως όλοι οι λαοί γνώριζαν το Μύθο της Ιώς, και σε αντίθεση με τα άλλα μυθικά πρόσωπα, την αποκαλούσαν με το ίδιο όνομα! [137]
Ο προφήτης Μιχαίας οραματίζεται την Ιώ (ή μια άλλη αγελάδα που της έμοιαζε, και ήταν κόρη μιας άλλης (αγελάδας;) που την έλεγαν… Σιών!) σαν σωτήρα του Ισραήλ: «σήκω και αλώνισέ τους, κόρη της Σιών,» [Ιώ – Σ-ιώ-ν; ούπς… γειά σου μπάρμπα Ηρόδοτε με τα ωραία σου…] «γιατί θα σου κάνω τα κέρατά σου σιδερένια και τις οπλές σου χάλκινες, και θα λιώσεις και θα ισοπεδώσεις με αυτές έθνη και λαούς πολλούς, και θα τους αφιερώσεις στον Κύριο, το πλήθος τους και την δύναμή τους θα αφιερώσεις στον Κύριο όλης της γης» [138]
Φυσικά, ο Μύθος του Μιχαία δεν είναι Εβραϊκής προέλευσης. Είναι απεικόνιση του Φοινικικού αποικισμού και εξάπλωσης, μέσω των «αγελάδων» που έχτιζαν πόλεις. Εδώ ο Μύθος χρησιμεύει για να ισχυροποιήσει το Ισραήλ… Αυτή η παραλλαγή είναι γνησιότερη και προτιμότερη από την Ελληνική, που είναι τύπου Μάρθα Βούρτση – περιπλανήθηκα για το παιδί μου- τον Έπαφο. (οι ιδιαιτερότητες της Φυλής βλέπετε…) Πολλοί, άλλωστε, θεωρούν τον Μύθο της Ιώς σαν απόδειξη Ελληνικής εξάπλωσης, γιατί παρά τον οίκτο που γεννά για την κοπέλα, συμβολίζει ταυτόχρονα Δύναμη (κέρατα [139] ) και Κατάκτηση. (οπλές) έννοιες άσχετες και αταίριαστες με την Ελληνική εκδοχή, που συνεπώς, είναι κακέκτυπο της Φοινικικής. Οι Φοίνικες έλεγαν πως η Ιώ ήρθε μεν από το Άργος, αλλά ήταν Φοινίκισσα που είχε απαχθεί από Έλληνες και δραπέτευσε. [140]
Μιλήσαμε για το πέπλο της γυναίκας του Κάδμου, Αρμονίας,. που κατέληξε στη Συρία. [141] Οι Φοίνικες φαίνεται πως είχαν μανία με αυτά. Ένα πολύτιμο πέπλο του αγάλματος της Ήρας από την Σύβαρη, πουλήθηκε από τον Διονύσιο τον Πρεσβύτερο, τύραννο των Συρακουσών, στην Φοινικική Καρχηδόνα, για εκατόν είκοσι τάλαντα! [142] Οι Καρχηδόνιοι δεν θα έδιναν τέτοιο ποσό αν δεν υπήρχαν ισχυροί θρησκευτικοί λόγοι.
Η Εβραϊκή παραλλαγή της Βίβλου μιλά για ξόανο της Αστάρτης («Ασερά»- Χαστορέτ) που βρίσκονταν στο Ναό και αποβλήθηκε από τον βασιλιά Ιωσία. Υπήρχαν και «καδησίμ», υφαντές των πέπλων του αγάλματος της θεάς, «ιερόδουλοι» [ιεροί δούλοι του Ναού] που έμεναν δίπλα στο ιερό. [143] Το Παραπέτασμα του Ναού του Σολομώντα συνδέεται, επίσης, με τη θεά Αθηνά, αλλά και την Φοινικική λατρεία της Αστάρτης, και τα Φοινικικά πέπλα των αγαλμάτων.
Η παράδοση διαιωνίστηκε, μια που αργότερα, οι κοπέλες του Ισραήλ ύφαιναν πλέον το Παραπέτασμα του Ναού, κατάλοιπο του Πέπλου της θεάς που είχε καταργηθεί. Στα Απόκρυφα Ευαγγέλια περιγράφεται η απομόνωση της παιδίσκης Μαρίας (της Παναγίας) μέσα στο άδυτο του Ναού, όπου «ελάμβανεν τροφήν δια χειρός αγγέλου». Σε αυτήν και σε άλλα κορίτσια, παραδόθηκαν από τους ιερείς τα ιερά υλικά, «αληθινή πορφύρα και το κόκκινον» για να υφάνει το Παραπέτασμα του Ναού.
Παρόμοια, σύμφωνα με το Ιουδαιοφοινικικό έθιμο, υφαίνονταν το Πέπλο της θεάς Αθηνάς πάνω στην Ακρόπολη, στον οπισθόδομο του Παρθενώνα, από κορίτσια που ζούσαν εκεί απομονωμένα, διατρεφόμενα με ειδική τροφή. [144] … Η μόνη διαφορά είναι ότι η Παναγία ύφανε το Παραπέτασμα έξω από το Ναό, (ίσως επειδή ήταν ήδη μνηστευμένη με τον Ιωσήφ) αλλά φαίνεται πως τα άλλα κορίτσια που εργάζονταν με διαφορετικά υλικά στο ίδιο έργο, παρέμειναν εκεί. («…και εισήγαγον αυτάς εν τω ναώ Κυρίου»)
Το εν λόγω Φοινικικό μνημείο στο Εθνικό αρχαιαολογικό Μουσείο
Η Ελλάδα είναι πηγή Φοινικικών επιγραφών. Δίγλωσση επιγραφή στα Φοινικικά και Ελληνικά από τον Κεραμεικό στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, σε ταφικό μνημείο που κατασκευάστηκε από τον Δομσαλώ, γιό του Δομανώ, (γνήσιοι Έλληνες ούτοι) στα μέσα του 4ου αι πΧ., αναφέρει «ιερό πλοίο» από τη Φοινίκη, πράγμα που σημαίνει πως υπήρχαν μόνιμες και επίσημες θρησκευτικές ανταλλαγές με τους «Άγιους Τόπους»… (σύμπτωση;) [145] Τα ίδια αναφέρονται και στην τραγωδία «Φοίνισσαι»:
«Τη θάλασσα της Τύρου αφήνοντας, από το νησί» [την Τύρο] «ήρθα της Φοινίκης, για τον Λοξία προσφορά ακριβή, δουλεύτρα» [σκλάβα] «στο ναό του Φοίβου»/…/«Κι ο δοξασμένος του Οιδίπου ο γιος» [ο βασιλιάς της Θήβας] «καθώς ετοιμάζονταν στα ιερά μαντεία του Λοξία» [Απόλλωνα] «και στους βωμούς του να μας στείλει…» [146]
Εφ’ όσον η Τύρος είχε πολιούχο τον Απόλλωνα, έστελνε σκλάβες ως αφιέρωμα στους Δελφούς, μέσω της αδελφής της πόλης, της Θήβας. Η Θήβα, λοιπόν, ακόμα και στους ιστορικούς χρόνους, είχε απόλυτη συναίσθηση των δεσμών της με την Φοινίκη. Ο Ευριπίδης λέει πως οι εν λόγω Φοινίκισσες ήρθαν από το Ιόνιο πέλαγος, πράγμα που ίσως σημαίνει πως τέτοια έμψυχα αφιερώματα έστελνε και η Φοινικική Καρχηδόνα. Άλλη ερμηνεία είναι πως οι «Επτά επί Θήβας» είχαν επιβάλλει ναυτικό αποκλεισμό των ανατολικών παραλίων της Βοιωτίας!
Ανάλογες ιερές αποστολές έρχονταν και από το Ισραήλ! Γνωρίζουμε για μια τέτοια που έφτασε στην Αθήνα, επί άρχοντος Αγαθοκλέους. [147] Μετόχιον Αγιοταφικής Αδελφότητος κλπ. Εδώ ήρθαμε, που λένε και στον κινηματογράφο… Το αρχιερατικό συμβούλιο της Ιερουσαλήμ είχε διπλωματικές σχέσεις και με τη Σπάρτη. Οι δυο λαοί πίστευαν πως είναι φυλετικά συγγενείς. [148] Αγνοούμε άλλη τυχόν μυθολογική συγγένεια, εκτός από την καταγωγή της μητρικής πλευράς των Σπαρτιατών βασιλέων από τους Φοίνικες του Κάδμου, που αποδείξαμε πως ήταν φυλετικά συγγενείς των Εβραίων. Η ταύτιση φαίνεται πως προέρχεται κυρίως από την Αίγυπτο, όπου συναντώνται οι μυθικές καταγωγές των «Δωριέων ηγεμόνων», που ήταν «αυτόχθονες Αιγύπτιοι», [149] των Εβραίων, και του Κάδμου .
Μιλήσαμε ήδη για τη λατρεία του ήλιου στο Ισραήλ. Μάλιστα είχαν άλογα αφιερωμένα σε αυτόν, σταυλισμένα πλάι στο Ναό, (τα οποία μάλλον θυσίαζαν)μάλιστα υπήρχε και άρμα αφιερωμένο σε αυτόν. [150] Με τον ίδιο τρόπο λάτρευαν τον Ήλιο στη Ρόδο, ρίχνοντας ένα άρμα ζεμένο με άλογα στη θάλασσα.
[1] Κλήμη Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας,VI σελ 53
[2] Ιουλιανού «Εις τον βασιλέα Ήλιον προς Σαλούστιον», 7
[3] Ηρόδοτος, 2, 49 (αποσπάσματα)
[4] Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 72 Αδελφό του Κάδμου τον λέει ο Κλήμης Αλεξανδρείας, (αποσπάσματα έργων, τομ. Β΄, σελ. 390) (Από τον Ιω. Μαλάλα)
[5] Παυσανίας Βοιωτικά, 12, 2.
[6] Απολλόδωρος, Β΄, Ι, 4
[7] Απολλόδωρος, Β΄, Ι, 3
[8] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, τομ. 14, 77, σελ. 237
[9] Παυσανίας Βοιωτικά, 5, 1
[10] Λαϊκή παροιμία: «Διπλάρικα εγέννησε, Δέσποτας την εγκάστρωσε».
[11] Σούδα, λήμμα «Μελχισεδέκ». Ιωάννης Μαλάλας, Χρονογραφία, σελ. 58.
[12] Καινή Διαθήκη, Επιστολή προς Εβραίους, ΣΤ΄,19- 20 και Ζ΄,2- 3
[13] Ευριπίδης, Φοίνισσαι, στ. 202 κ. έ, και στ.280 κ.έ
[14] Παυσανίας, Κορινθιακά, 1, 8
[15] Παυσανίας Βοιωτικά, 19, 1
[16] Σούδα, λήμμα «Τελχίνες»
[17] Σοφοκλής, «Οιδίπους Τύραννος» στ. 1199
[18] Κλήμη Αλεξανδρείας, αποσπάσματα έργων, τομ. Β΄, σελ. 390 (Από τον Ιω. Μαλάλα)
[19] Σούδα, λήμμα «Θαλής»
[20] Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς, XV σελ 261 – 262.
[21] Κλήμη Αλεξανδρείας, αποσπάσματα έργων, τομ. Β΄, σελ. 386. Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Σαγχωνιάθων»
[22] Ερμής στα Βαβυλωνιακά σημαίνει Ναμπού. (ο πλανήτης και ο Θεϊκός άνθρωπος) Στα Εβραϊκά σημαίνει «προφήτης». Έτσι ονομάζονταν οι Εβραίοι «Προφήτες του Κυρίου». Ερμήδες!
[23] Λεξικό Σούδας, λήμμα Σαγχωνιάθων.
[24]Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Γ΄, 99, σελ. 264
[25] Στράβων, ΙΣΤ΄, ΙΙ, 24 σελ. 99
[26] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Α΄, ια΄, σελ. 41 .
[27] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Β΄, γ΄, σελ 53 «Λοιμού δε γενομένου και φθοράς, τον εαυτού μονογενή υιόν ο Κρόνος Ουρανώ τω πατρί ολοκαρποί και τα αιδοία περιτέμνεται, ταυτόν ποιήσαι και τους αμ’ αυτώ συμμάχους εξαναγκάσας»
[28] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Α΄, ια΄, σελ. 41 και 42
[29] Το «αγίασον» είναι ταυτόσημο με το «καθιέρωσον» στα αρχαία Ελληνικά. Σημαίνει «θυσίασε»!!!
[30] Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος, ΙΓ΄, 1-2
[31] Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος, ΙΒ΄, 12
[32] Ιώσηπος, Ιουδαϊκή αρχαιολογία, Δ΄, IV, 4.
[33] Ιώσηπος, Ιουδαϊκή αρχαιολογία, Α΄, ΧΙΙ, 2. Φίλων, «Περί Αβραάμ», 36
[34] Παλαιά Διαθήκη, Κριταί, ΙΑ΄, 29 – 40, ΙΒ΄, 7
[35] Παλαιά Διαθήκη, Λευιτικόν, Κ΄, 2.
[36] Παυσανίας, Μεσσηνιακά, 10, 5
[37] Παλαιά Διαθήκη, Ιησούς Ναυή, Θ΄ και Βασιλειών Β΄, ΚΑ΄«τι ποιήσω υμίν και εν τίνι εξιλάσομαι και ευλογήσετε την κληρονομίαν Κυρίου;»
[38] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Α΄, ΙΕ΄, 32-33
[39] «…κινδύνων εκ πολέμου μεγίστων κατειληφότων την χώραν, βασιλικώ κοσμήσας σχήματι τον υιόν βωμόν τε κατασκευασάμενος κατέθυσεν». Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Α΄, ια΄, σελ. 42
[40] «εις δε τις εξ αυτών Καϊάφας, αρχιερεύς ων του ενιαυτού εκείνου, είπεν αυτοίς. υμείς ουκ οίδατε ουδέν ουδέ διαλογίζεσθε ότι συμφέρει ημίν ίνα εις άνθρωπος αποθάνη υπέρ του λαού και μη όλον το έθνος απόληται. τούτο δε αφ’ εαυτού ουκ είπεν, αλλά αρχιερεύς ων του ενιαυτού εκείνου προεφήτευσεν ότι ότι έμελλεν ο Ιησούς αποθνήσκειν υπέρ του έθνους, και ουχί υπέρ του έθνους μόνον, αλλ΄ ίνα και τα τέκνα του Θεού τα διεσκορπισμένα συναγάγει εις έν». Κατά Ιωάννην, ΙΑ΄, 49-52
[41] Κατά Ιωάννην, ΙΑ΄, 43. Λένε οι Αρχιερείς: «εάν αφώμεν αυτόν ούτω, πάντες πιστεύσουσιν εις αυτόν, και ελεύσονται οι Ρωμαίοι και αρούσιν ημών και τον τόπον και το έθνος»
[42] Ιώσηππος, Ιουδαϊκοί πόλεμοι, Α΄, ΙΙ, 8 και ΙΙΙ, 5. Αναφέρει έναν Αρχιερέα του Ναού, τον Ιωάννη Υρκανό, που «…ομίλει γαρ αυτώ το δαιμόνιον ως μηδέν των μελλόντων αγνοείν…» Αναφέρει και τον Ιούδα, έναν Εσσαίο, (Εβραϊκή αίρεση) που «…ουκ έστιν πταίσας ή ψευσθείς εν τοις προαπαγγέλμασιν…» Μια φορά πίστεψαν πως έκανε λάθος, «ο δη χρόνος εκκρούει το μάντευμα» αλλά απλά είχε μπερδέψει δυο ομώνυμες τοποθεσίες…
[43] Σούδα, λήμμα «Ιησούς ο Χριστός και θεός ημών»
[44] Ηρόδοτος, 2, 39.
[45] Κατά Μάρκον, ΙΕ΄, 17-18, Κατά Λουκάν, ΚΓ΄, 11.
[46] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Δ΄, ΙΖ΄, 31
[47] «Ελθών δε Μασαλμάς εν Περγάμω ταύτην παρέλαβεν. Εισηγήσεσι γαρ τινός μάγου ενέγκαντες οι της πόλεως έγκυον γυναίκα ταύτην ανέτεμον, και το βρέφος εν κακάβω εψήσαντες εις την τοιαύτην θεοβδέλυκτον θυσίαν πάντες οι πολεμείν βουλόμενοι τα μανίκια της δεξιάς χειρός αυτών έβαψαν, καντεύθεν δικαία του Θεού κρίσει τοις εχθροίς παρεδόθησαν.» (Κεδρηνός, τομ 1, σελ. 788) Όλα αυτά, και πολλές άλλες «Ελληνικές» συνήθειες στο Βυζάντιο, (λεκανομαντείες, θυσίες, κληδονισμοί κ. ά.) Κουκουλέ, Βυζαντινών βίος και πολιτισμός, τομ Α ΙΙ σελ. 190 – 195. Παρόμοιο βράσιμο βρεφών από Έλληνες -μπαρδόν, Βυζαντινούς- περιγράφει η Άννα Κομνηνή. Μάλιστα, με αυτή τη θυσία νικήσαμε, παρά τις κατάρες των Χριστιανών. Σκέτη απόλαυση.
[48] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Σιδών».
[49] Παυσανίας, Μεσσηνιακά, 31, 2 και Αχαϊκά, 26, 7
[50] Σούδα, λήμμα «Μελεδωνός» , κατά τον Ευνάπιο.
[51] Κτησία, ανάλεκτα, σελ.139, Ερατοσθένης, Καταστερισμοί, 28
[52] Κτησία, ανάλεκτα, σελ. 149, Αθηναγόρας, Πρεσβεία περί Χριστιανών, 30
[53]Ηρόδοτος, Κλειώ, 105 και Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ασκαλών» «Αταργάτη».
[54] Διόδωρος Σικελιώτης, Β΄, 4
[55] Κτησία, ανάλεκτα, σελ. 141, Υγίνος, αστρονομικά, 2, 41
[56] Ηρόδοτος, 2, 36
[57] Προφανώς όχι ο γνωστός Αίσωπος
[58] Σούδα, λήμμα «Ιχθύς»
[59] Σούδα, λήμμα «αλίπλαγκτος»
[60] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Η΄, 12, σελ. 31
[61] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Α΄, 46, σελ. 137
[62] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Α΄, 22, σελ. 85.
[63] Οδύσσεια, μ, 335.
[64] Πλούταρχος, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 7, 18, 32.
[65] Ιλιάδα, Π, 401 κ. έ. Το σχόλιο του Κομνηνού – Κακριδή: «ίσως το επίθετο αναφέρεται σε κάποια θρησκευτική απαγόρευση».
[66] Οδύσσεια, α, 2
[67] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Δ΄, 45, σελ. 135, Α΄, 16, σελ. 69
[68] Σούδα, λήμμα «Θέωρος»
[69] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Η΄, 19, σελ. 44
[70] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Η΄, 27, σελ. 62
[71] Κτησία, ανάλεκτα, σελ. 139. Στράβων, ΙΣΤ΄, 4, 27
[72]Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Η΄, 37, σελ. 85. Επιτρέψτε μου να μην κλίνω το Φοινικικό τοπωνύμιο.
[73] Παγκόσμια ιστορία ΕΣΣΔ τομ. Α2 σελ. 635-636
[74] Λεξικό Δημητράκου, λήμμα «ήλιος»
[75] Λεξικό Δημητράκου, λήμμα «Αλιεία»
[76] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, ΙΕ΄, 57, σελ. 185.
[77] Σοφοκλής, Οιδίπους Τύραννος, στ. 662-663
[78] Ιλιάδα Γ, 276
[79] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Α΄, ια΄, σελ. 42 και 38 «Τοιούτον γαρ» (τον ήλιο) «θεόν ενόμιζον μόνον ουρανού κύριον, Βεελσάμην καλούντες, ο εστι παρά Φοίνιξι κύριος ουρανού, Ζευς δε παρ’ Έλλησιν» «Κρόνος τοίνυν, ον οι Φοίνικες Ηλ προσαγορεύουσιν…»
[80] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Α΄, α΄, 11
[81] Παυσανίας, Αρκαδικά, 4, 8
[82]Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Γ΄, 55, σελ. 132
[83] Λεξικό Δημητράκου, αντίστοιχα λήμματα.
[84] Λεξικό Δημητράκου, λήμμα «Ελεσίη»
[85] Ορφικά τομ 4 σελ.172.
[86] Λεξικό Δημητράκου, λήμμα «ελάπεδον».
[87] Λεξικό Δημητράκου, λήμμα «ελατήριος»
[88] Λεξικό Δημητράκου, λήμμα «ηλίβατος»
[89] Το όνομα στην Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Απόλλων»
[90] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, 33, σελ. 109
[91] «Θεώ τ’ αλάλαγμα νομαίον δούναι τοιούτον εστιν».Σούδα, λήμμα «Ελελεύ»
[92] Αισχύλου, «Επτά επί Θήβας», στ. 268
[93] «Λέγεται και επί των εκβακχευμάτων», «επινίκιος ύμνος» «θεά τερφθείσ’ αλαλαγμών», «ολολυγμόν ιερόν ευμενή παιώνισον»Λεξικό Δημητράκου, λήμματα «αλαλαγή» «αλάλαγμα» «αλαλαγμός» «αλαλάζω» «αλαλάξιος»
[94] «τω Ενυαλίω ηλάλαξαν» Λεξικό Δημητράκου, λήμματα «αλαλαγή» «αλάλαγμα» «αλαλαγμός» «αλαλάζω» «αλαλάξιος»
[95] Απολλόδωρος, Β΄, ΙΙ, 2 «Μελάμπους δε παραλαβών τους δυνατωτάτους των νεανιών μετ’ αλαλαγμού και τινός ενθέου χορείας εκ των ορών αυτάς εις Σικυώνα συνεδίωξε»
[96] Παλαιά Διαθήκη Ψαλμός 80, 2
[97] «…και Δαυίδ και πας ο οίκος Ισραήλ ανήγαγον την κιβωτόν Κυρίου μετά κραυγής και φωνής σάλπιγγος…»Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Β΄, ΣΤ΄, 14-16
[98] Λεξικό Δημητράκου, λήμμα «αλέγω» «αλεγύνω»
[99] Λεξικό Δημητράκου, λήμμα«ελινιώ»
[100] Σούδα, λήμμα «Ελίσσετο».
[101] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, ΙΕ΄, 22, σελ. 72
[102] Σούδα, λήμμα «Έλλοπες».
[103] Σούδα, λήμμα «Ευρύβατος»
[104] Σούδα, ομώνυμο λήμμα
[105] Σούδα, λήμμα «Φοινικικόν».
[106] Ιλιάδα, Ε, 18
[107] Λεξικό Δημητράκου, λήμμα «ηλαίνω»
[108] Λεξικό Δημητράκου, λήμμα «ηλεμάτος»
[109] Λεξικό Δημητράκου, λήμμα«Έλλερος»
[110] Λεξικό Δημητράκου, λήμμα «Ελεφαίρομαι» και «ελεφαίρω»
[111] Ιλιάδα, Ψ, 383 κ. έ και Π 115 κ. έ. «αιχμή χαλκείη χαμάδις βόμβησε πεσούσα. γνω δ’ Αίας κατά θυμόν αμύμονα, ρίγησέν τε, έργα θεών, ό ρα πάγχυ μάχης επί μήδεα κείρε Ζεύς υψιβρεμέτης, Τρώεσσι δε βούλετο νίκην»
[112] Οδύσσεια, Τα 560 και έ.
[113] Ιλιάδα, Ξ΄, 274-279
[114] Σούδα, λήμμα «Τιτανίδα γην». «Τιτάνας βοάν, εβοήθουν γαρ τοις ανθρώποις επακούοντες, ως Νίκανδρος εν α΄των Αιτωλικών, ενομίζοντο δε των Πριαπωδών θεών είναι»
[115] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Χαλδαίοι»
[116] Παυσανίας, Βοιωτικά, 27, 8.
[117] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα Αστερία, και Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, 9, 392, σελ.140, Απολλόδωρος Α΄, IV, 1.
[118] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Α΄, ια΄, σελ. 41«Η δε Αστάρτη /…/ εύρεν αεροπετή αστέρα, ον και ανελομένη εν Τύρω τη αγία νήσω αφιέρωσεν»
[119] Ευβέβιου Καισαρείας, ευαγγελική προπαρασκευή, σελ. 41
[120] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Θ΄, 67, σελ. 196: «από γας αγίας, αλίας Συρίας».
[121] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Α΄, 52, σελ 154
[122] Διόδωρος Σικελιώτης, 17. 41, 7-8.
[123] Ιώσηπος, Λόγος Β΄, 9.
[124] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Α΄, ια΄, σελ. 40
[125] Ρισπέν, Μυθολογία, τομ. Α σελ. 104.
[126] Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 72, 2
[127] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα Ταμασσός.
[128] Οδύσσεια, α 189, αν η ταύτιση είναι σωστή.
[129] Ο Ηρακλής είχε θεοποιηθεί. Ο Ηρόδοτος μιλά για διπλή λατρεία (θεού και Ήρωα) Πρόκειται για δυο πρόσωπα, τον Φοίνικα και τον Έλληνα Ηρακλή. Δες και Παυσανία, Κορινθιακά, 10, 1
[130] Παυσανίας, Αχαϊκά, 5, 5-8
[131] Οδύσσεια, ο 115 κ. έ.
[132]Παυσανίας, Βοιωτικά, 12, 2 και υποσημ. του Κάκτου. Αισχύλου, «Επτά επί Θήβας», στ. 163 «μάκαιρ’ άνασσ’ ‘Ογκα».
[133] Αισχύλου, «Επτά επί Θήβας», στ. 501
[134] Απολλόδωρος, Γ΄, ΧΙΙ, 3
[135] Π. Διαθήκη, Βασιλειών Γ΄, 13 κ. έ., και Παραλεπομένων Β΄, δ΄, 3-4
[136] Π. Διαθήκη, Δευτερονόμιον, Δ΄, 16-18.
[137] Ηρόδοτος, 1, 1. «το δε οι ούνομα είναι, κατά τωυτό το και Έλληνες λέγουσι, Ιούν την Ινάχου.»
[138] Παλαιά Διαθήκη, Μιχαίας, Δ΄, 13. «Ανάστηθι και αλόα αυτούς θυγάτερ Σιών, ότι τα κέρατά σου θήσομαι σιδηρά και τας οπλάς σου θήσομαι χαλκάς, και κατατήξεις εν αυτοίς έθνη και λεπτυνείς λαούς πολλούς και αναθήσεις τω Κυρίω το πλήθος αυτών και την ισχύν αυτών τω Κυρίω πάσης της γης»
[139] Τα κέρατα στην αρχαιότητα δεν ήταν σύμβολο του Κακού, αλλά σύμβολο δύναμης. Γι’ αυτό και τα έβαζαν στα κράνη.
[140] Το λέει ο Τρώας Αινείας στη αφήγηση του Δίκτη, Β΄, 26, σελ. 109. Ανθελληνικά ψέμματα!!!
[141] Παυσανίας, Κορινθιακά, 1, 8
[142]Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, ΙΒ΄, 58, σελ. 146
[143] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Δ΄, ΚΓ΄, και Εβραϊκή παραλλαγή, Δ΄ Βασιλειών, 23
[144] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Αρρηφόροι» και Πρωτευγγέλιον του Ιακώβου, Χ.
[145] Έκθεμα αρ. 1488, και αναρτημένη πινακίδα σχολιασμού. Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Είναι το ταφικό μνημείο ενός Αντίπατρου, γιου του Αφροδισίου από την Ασκαλώνα, που θάφτηκε από τον Δομσαλώ, γιό του Δομανώ από την Σιδώνα. Το θέμα –δαιμονικό χθόνιο λιοντάρι που κατασπαράζει το νεκρό στη κλίνη του- δεν είναι Ελληνικό. Αντιγράφω το σχόλιο των ειδικών του Μουσείου:
«… ήταν μέλη κάποιας επίσημης, ιερής αποστολής και είχαν έρθει με πλοίο από τη μακρινή πατρίδα τους στην Αττική…»
[146] Ευριπίδης, Φοίνισσαι, στ. 202 κ. έ, και στ.280 κ.έ
[147] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Αγαθοκλής»
[148] Παλαιά Διαθήκη, Μακκαβαίων Α΄, κεφ. ιβ΄ 20-21 και Β, Ε΄, 9
[149] Ηρόδοτος, 6, 53-54
[150] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Δ΄, ΚΓ΄, 11, και Εβραϊκή παραλλαγή, Δ΄ Βασιλειών, 23, 11.